The Relationship Code

Chapter 26: Talk with the kids

Piper's Point of View

I let out a deep sigh and throw myself on my bed. I spread my arms and closed my eyes. I shook my head and roll. And when I finally realized that I look like a fool, I stopped and sit up straight.

This is why I hate being alone while doing nothing. Except for the fact na nagmumukha akong baliw, may naaalala rin ako kapag mag-isa lang ako. Mga bagay o tao na hindi ko na dapat pang alalahanin. Kasi masakit na. Kasi nakakapagod na. But no matter what I do, there won't come a time that I won't think of him. Mas malala lang talaga kapag ganitong mag-isa lang ako.

Everyone's at school. Nate and I are taking different classes para mas convenient sa aming dalawa since may part-time kami parehas. We've been taking different classes na rin naman for I don't know how long. Warren, Hailey and Tamara are at school din. As for Russel, he has photoshoot today. Kung wala naman isang tawag lang nandiyan na 'yan. I'm thankful for his presence actually. Since he's there, hindi ko laging naiistorbo si Nate kapag may drama na naman ako sa buhay. He has Tamara rin kasi kaya minsan ayokong sumingit sa oras nila. We've been together since birth. It's about time para iba naman ang maging kasama niya.

Kailangan kong maging supportive sa lovelife niya kasi naging supportive siya sa amin ni Hunter noon.

Ugh! Hunter na naman!

I shook my head and search for my keys. Aalis na lang ako para may magawa ako. At para na rin malibang ako. Hindi ko na dapat isipin ang taong 'yon. Kailangan hindi ko na siya isipin kasi siya na rin ang nagsabing huwag na akong mag-alala sa kaniya at huwag ko na siyang hanapin pa.

But why am I here?

I let out a deep sigh nang marealize ko kung saan ako nagpunta. "I'm trying to forget you pero sa lahat ng pwede kong puntahan, dito pa talaga sa tambayan natin. Isn't it funny?" Napabungisngis ako at humiga sa damuhan.

Ang dami nang nangyari sa lugar na 'to. May masaya at may mga malulungkot din. But mostly, sa mga memories na 'yon magkasama kami. Ngayon ako na lang. Wala na akong kasama kasi wala na siya.

"This is so unfair. Wala ka na nga dito pero ginugulo mo pa rin ako," I told myself making me look like a bigger fool than I already am.

If only you were here, Hunter, siguro magkasama tayo ngayon sa tambayan na 'to. It doesn't matter if tayo ba o hindi. Basta we're together.

But that's just a fantasy and I should live in reality.

I closed my eyes and everything went black.

I heard whispers kaya nagising ako. When I opened my eyes, may dalawang bata ang nakatingin sa akin. Si Chord at Melody. I smiled at them and they did the same. Melody even jumped and hugged me. I miss these kids.

"Namiss ko kayo," I chuckled.

"Namiss din po namin ikaw, Ate Piper."

Tinap ko ang damuhan sa tabi ko para paupuin silang dalawa. Kung anu-ano ang kinekwento nila sa akin which made me laugh. Kids are really fun to be with.