Γκρέιφορτ

3.

Μόλις τελείωσε την ομιλία της, η Τζοάννα μπήκε παραπατώντας στο κτήριο της Κεντρικής Διοίκησης αγνοώντας τις φωνές των λυκανθρώπων που συζητούσαν έντονα. Μέσα από το κτήριο, οι λυκάνθρωποι ακούγονταν σαν ένα υποτονικό μουρμουρητό από χιλιάδες μπερδεμένες λέξεις που δεν έβγαζαν νόημα. Έτσι κι αλλιώς το κεφάλι της βούιζε τόσο πολύ που καμία λέξη δεν θα έβγαζε νόημα.

Με πολύ κόπο παρατήρησε την Σάρλοτ που έτρεχε προς το μέρος της σκοντάφτοντας. Το υπόκωφο κουδούνισμα στα αφτιά της πλέον την είχε καταβάλει και ένιωθε ότι το κεφάλι της θα έσπαγε από στιγμή σε στιγμή.

«Καλύτερα να καθίσεις», της είπε η Σάρλοτ και της υπέδειξε έναν μαύρο δερμάτινο καναπέ στον αριστερό τοίχο του δωματίου δίπλα στην πόρτα. Η Τζοάννα ακολούθησε την εντολή της κατά γράμμα και κάθισε μηχανικά στον καναπέ, κοιτάζοντας το κενό.

«Καλύτερα;», την ρώτησε η Σάρλοτ και κάθισε δίπλα της.

«Δεν ξέρω», μουρμούρισε η Τζοάννα κοιτάζοντας αφηρημένα ένα σημείο στον απέναντι τοίχο. Έσφιξε τα χείλη της, που έγιναν μία λεπτή γραμμή. «Μερικές φορές εύχομαι να μην μου είχε συμβεί ποτέ όλο αυτό».

«Τζοάννα, όχι...», η Σάρλοτ προσπάθησε να αποτρέψει εκείνη τη σκέψη της αλλά η Τζοάννα συνέχισε σαν να μην την είχε ακούσει. «Πέρα από εμένα που θα περάσω δύσκολα, ποιος θα τους καθοδηγεί τώρα; Χρειάζονται έναν αρχηγό. Και αν αυτή η κατάσταση επιδεινωθεί, εγώ δεν νομίζω ότι θα είμαι σε θέση να παίζω τον ρόλο του αρχηγού. Θεέ μου, τώρα έπρεπε να συμβεί σε 'μένα;», είπε, περισσότερο στον εαυτό της και κοίταξε απελπισμένα την Σάρλοτ.

«Όπως και να 'χει, θα είσαι καλά σε λιγότερο από έναν χρόνο», είπε αμήχανα η Σάρλοτ προσπαθώντας να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα.

«Το ξέρεις ότι υπάρχει και μία πιθανότητα να έχω πεθάνει μέχρι τότε», απάντησε ξερά η Τζοάννα, σαν να μην την ένοιαζε ιδιαίτερα.

«Ναι, αλλά είναι τόσο μικρή που δεν λογαριάζεται καν ως πιθανότητα», δήλωσε η Σάρλοτ και σηκώθηκε, «μείνε εδώ και θα σου φέρω ένα ποτήρι χυμό από την καφετέρια γιατί φαίνεσαι έτοιμη να λιποθυμήσεις».

«Καθόλου κακή ιδέα», μουρμούρισε ξεψυχισμένα η Τζοάννα και ακούμπησε τα κεφάλι της που βούιζε σε δύο αφράτα μαξιλάρια την άκρη του καναπέ.

«Είπαμε ότι πρέπει να αποφεύγεις αυτές τις καταστάσεις όσο μπορείς», παραπονέθηκε η Σάρλοτ λίγο πριν κλείσει απαλά την πόρτα πίσω της.