Γκρέιφορτ

32.

«Πριν έρθετε εδώ, ο Τέιλορ μου ζήτησε να μην αναφέρουμε τίποτα, ούτε εγώ ούτε η Αλέξια για αυτή την ιστορία», ξεκίνησε να λέει ο Λόγκαν όταν επιτέλους η Κλέρι ηρέμισε και κατάφερε να βρει την ανάσα της. Καθόταν στην τραπεζαρία, στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι. Ο Λόγκαν και η Αλέξια βρισκόταν απέναντι από την Κλέρι, ενώ δίπλα της καθόταν η Λόρεν που την κοιτούσε με ανησυχία. Ο Τέιλορ στεκόταν πίσω της ακουμπώντας τα χέρια του στην πλάτη της καρέκλας της, παρόλα αυτά η έντασή του ήταν αισθητή. Η Μάγια, ο Κάμερον και ο Σον στεκόταν σε απόσταση από το τραπέζι και παρακολουθούσαν λυπημένοι, σαν να είχαν αποτύχει σε κάτι.

«Γιατί;», η Κλέρι στράφηκε στον Τέιλορ πίσω της, «γιατί το έκανες αυτό; Γιατί δεν μου είχες πει τίποτα τόσο καιρό;».

Όταν της απάντησε, η φωνή του έτρεμε και έβγαινε με κόπο, σαν να ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Η έκφρασή του δήλωνε απελπισία και παραίτηση. «Δεν... Κλέρι συγγνώμη», είπε, «πίστευα ότι έτσι θα σε προστάτευα».

«Δεν είναι προστασία το να με αφήνεις στην άγνοια!», του φώναξε έξαλλη.

«Κλέρι, μη», ψιθύρισε η Λόρεν δίπλα της και ακούμπησε προστατευτικά το χέρι της στον ώμο της, «δεν είναι δίκαιο να κατηγορείς τον Τέιλορ».

Η Κλέρι απλώς την κοίταξε με τα κατακόκκινα και πρησμένα μάτια της χωρίς να πει τίποτα. Τράβηξε απότομα τον ώμο της, με αποτέλεσμα το χέρι της φίλης της να πέσει στον κενό ανάμεσά τους.

«Όλη αυτή η ιστορία έχει να κάνει με τους γονείς μου, σωστά;», η Κλέρι στράφηκε ξανά με πικρία στον Λόγκαν και την Αλέξια.

Εκείνοι οι δύο κοιτάχτηκαν αβέβαια και αναστέναξαν. Για ακόμα μία φορά, κανείς τους δεν μίλησε.

«Γιατί δεν μου λέτε τίποτα;», ψιθύρισε η Κλέρι σχεδόν ηττημένη, «υποσχεθήκατε να μου πείτε την αλήθεια!».

«Ναι, οι γονείς σου βρίσκονται στο κέντρο αυτής της υπόθεσης», είπε με θάρρος η Αλέξια μετά από έναν ακόμα αναστεναγμό. Δεν την κοίταζε στα μάτια, το βλέμμα της εστίαζε σε ένα σημείο στο κενό πίσω της. «Για αυτό όλοι παραξενεύονται όταν ακούν το επίθετό σου. Δεν είσαι κάποια τυχαία για εμάς εδώ στο Γκρέιφορτ. Ούτε για καμία άλλη από τις κοινότητες των λυκανθρώπων».

«Πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε η Κλέρι που είχε αρχίσει να χάνει ήδη τη μπάλα, «οι γονείς μου είναι άνθρωποι και εγώ έχω γεννηθεί στον κόσμο των ανθρώπων. Δεν γίνεται να τους ξέρετε».