Γκρέιφορτ

25.

Η διαδρομή από το κτήριο της κεντρικής διοίκησης μέχρι το σπίτι του Λόγκαν ήταν κάτι εντελώς θολό και μπερδεμένο στο κεφάλι της Κλέρι την ώρα που ξάπλωνε επιτέλους στο κρεβάτι της. Το σπίτι πάλι ούτε που είχε μπει στον κόπο να το παρατηρήσει. Ήταν τόσο κουρασμένη που της ήταν δύσκολο να σταθεί στα πόδια της, να μιλήσει, ακόμα και να αντιληφθεί οτιδήποτε από το περιβάλλον της. Οι κοινές αισθήσεις της με τον Τέιλορ λόγω του Άναμ Κοντάλτα δεν βοηθούσαν καθόλου, καθώς εκείνος ήταν ακόμα πιο κουρασμένος και στραπατσαρισμένος από την ίδια.

Την ώρα που τράβηξε την κουβέρτα στα πόδια της και άφησε το κεφάλι της να πέσει στο μαξιλάρι ένιωσε την πλάτη της να πονάει αφάνταστα και τα πόδια της να μουδιάζουν από το περπάτημα εκείνης της ημέρας. Ήταν εξαντλημένη ακόμα και για να σκεφτεί, τα ρούχα της μύριζαν από τον ιδρώτα και το κεφάλι της βούιζε, είχε αρνηθεί ακόμα και μπάνιο να κάνει.

Η ώρα κόντευε μεσάνυχτα και η Κλέρι ένιωσε να λιώνει πάνω στον γωνιακό καναπέ της σοφίτας. «Είναι λύση ανάγκης για σήμερα το βράδυ, αύριο θα σας βολέψουμε όλους κανονικά», θυμόταν τον Λόγκαν να λέει.

Την ώρα που έκλεισε τα βαριά βλέφαρά της και ετοιμάστηκε να την πάρει ο ύπνος άκουσε βήματα πάνω στο ξύλινο παρκέ. Μετά βίας ένιωσε την άλλη άκρη του καναπέ να ταλαντεύεται και κάποιον να προσγειώνεται πάνω του.

«Δυστυχώς δεν είμαι ο Τέιλορ αλλά μπορείς να αντέξεις με ένα υποκατάστατο για ένα βράδυ νομίζω», είπε σαρκαστικά η Λόρεν. «Χάνεις πάντως που δεν έκανες ένα μπάνιο», συνέχισε την πολυλογία, «βοηθάει πάρα πολύ. Σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος. Ή τουλάχιστον λυκάνθρωπος», γέλασε.

Η Κλέρι βόγκηξε. «Δεν μπορώ τώρα», μουρμούρισε ανοίγοντας το στόμα της όσο το δυνατόν λιγότερο, «είμαι λιώμα».

«Εσύ χάνεις», επανέλαβε η Λόρεν και ξάπλωσε στο στρώμα δίπλα της. Σκεπάστηκε με την κουβέρτα και έμεινε να κοιτάζει το ταβάνι για λίγα δευτερόλεπτα. «Από αύριο θα κοιμάσαι με τον Τέιλορ σωστά; Και για πρακτικούς και για τους ευνόητους λόγους», χαχάνισε, «οπότε μάλλον ξεμένω με την Μάγια; Όχι, όχι, δεν θέλω να ξεμείνω με την Μάγια. Αν δεν την αντέχω στο ίδιο σπίτι, τότε φαντάσου τι θα γίνει στο ένα κρεβάτι. Άρα μου μένει ο Κάμερον».

«Ο Κάμερον το ξέρει αυτό;», βόγκηξε στον ίδιο τόνο και με τον ίδιο τρόπο η Κλέρι.