Γκρέιφορτ

17.

Η παρέα πλην του Τζόρνταν και φυσικά του Κρις είχε μαζευτεί στο σπίτι του Τέιλορ που ήταν πιο κοντά στα σύνορα. Πριν από λίγες ώρες, η Μάγια και ο Τζόρνταν είχαν πάει στην κεντρική διοίκηση και είχαν κανονίσει την έξοδο όλων. Είχαν οργανώσει επίσης το πώς θα έφταναν ο καθένας στο σπίτι του. Θα περνούσαν τα σύνορα όλοι μαζί και μετά ο Τέιλορ με την Μάγια και την Άναμπελ θα έφευγαν για το χωριό με το τζιπ που θα είχαν δανειστεί από το Μάλφελιν και θα οδηγούσε ένας λυκάνθρωπος που θα συναντούσαν στα σύνορα, αφού κανείς τους δεν ήξερε να οδηγεί. Η Κλέρι και η Λόρεν θα περπατούσαν στο δάσος και θα έφταναν με τα πόδια μέχρι τον οικισμό, όπου θα χωρίζονταν.

«Να ξέρετε, θα γυρίσουμε πολύ πιο αργά από εσάς, οπότε μην μας περιμένετε και έχουμε περιπέτειες. Γυρίστε κατευθείαν στην πόλη», είπε για τέταρτη συνεχόμενη φορά η Μάγια στην Κλέρι και την Λόρεν.

«Γλυκιά μου, νομίζω ότι τα κορίτσια το έχουν καταλάβει ότι θα γυρίσουν αμέσως», σχολίασε η Άναμπελ φορώντας τις μπότες της.

Η Μάγια αναστέναξε. «Όταν ήσουν εσύ μέντοράς μου ανησυχούσες τόσο και περισσότερο. Και εγώ από την καλύτερη έμαθα», την πείραξε χαμογελώντας.

Η Άναμπελ την κοίταξε έντονα και μετά γύρισε στον Τέιλορ. «Τι ώρα είπε ότι θα μας περιμένει εκείνος ο τύπος στα σύνορα κοντά στην λίμνη;».

«Στις τέσσερις ακριβώς», φώναξε ο Τέιλορ από την κουζίνα.

«Άρα πρέπει να φύγουμε», είπε η Κλέρι που καθόταν στον καναπέ δίπλα στην Λόρεν.

«Ναι, πρέπει», μουρμούρισε η Μάγια, «άντε Τέιλορ! Εσύ μας καθυστερείς!».

«Ποιος να το 'λεγε ότι θα έμπλεκα με παρέα γυναικών και θα ήμουν εγώ αυτός που θα αργούσε να ετοιμαστεί!», παραπονέθηκε ο Τέιλορ και άφησε την κουζίνα για να βάλει τα παπούτσια του. «Ορίστε, έτοιμος είμαι!», συμπλήρωσε μετά από δευτερόλεπτα.

«Άντε σηκωθείτε», τους έκανε νόημα η Άναμπελ και όλοι μαζί άφησαν το σπίτι του Τέιλορ με κατεύθυνση την λίμνη στα δυτικά σύνορα.

«Είναι περίεργο να γυρνάς σπίτι», σχολίασε η Άναμπελ κάπου στα μέσα της διαδρομής, «έχω μείνει τόσο πολύ εδώ που δεν ξέρω, έχει τυπωθεί στη συνείδησή μου ότι εδώ είναι σπίτι, και όχι εκεί που πάω τώρα, στους γονείς μου».

«Ναι, το ίδιο», κούνησε το κεφάλι της η Μάγια, «για εμένα θα είναι η πρώτη φορά που πάω να τους δω από τη στιγμή που έφυγα».