Psikopat Sevgilim

Arslan

Eve geldiğimde kimse yoktu . Hızla parayı alarak evden çıktım. Yine koşarak festival alanına ulaştım. Olayın olduğu yerin arka sokağına doğru koştum ve karanlığa gömülmüş yıkık bir ev gördüm. Hızımı hiç kesmeden eve girdim.

- Hey! Nerdesin?

Arkamdan uzanan el ağzımı kapadı.

- Yalnız mısın?

Güçlükle başımı salladım.

Beni bıraktı ve elini uzattı.

- O nerede?

- O pislik gayet iyi.

- O nerede?!

Kırık pencerenin altını işaret etti. Hareketsizce yatıyordu. Onu net görebileceğim bir ışık yoktu ancak yüzünün kanlarla kaplı olduğunu anlayabilmiştim.

Parayı verdim ve şeytani yüzüne baktım. İçimden onu yumruklamak geliyordu. Bunu yapamayacağım için o korkunç suratına baktım,

-Hayvan! Hırsını alamadın herhalde? Sana geleyeceğimi söylememe rağmen neden böyle bir şey yaptın ki?

Yerde yatan çocuk acıdan inliyordu. Yanına koştum ve onunla konuşmaya çalıştım ancak baygın gibiydi. Güçlükle onu kaldırmaya çalıştım.

Pislik karşımda durdu ve

-Aklın varsa bir daha karşıma çıkmasın. Çünkü bir dahakine böyle nazik olmayacağım.

-Nazik mi? Sen dalga mı geçiyorsun?

- Seni uyarıyorum. Bir dahakine merhamet göstermeyeceğim.Belki de ancak böyle anlayabilirsin; başkalarının işlerine burnunu sokmaman gerektiğini.

Bunları dedikten sonra çekip gitti.

Yerde yatan çocuk çabalarıma karşılık verdi ve zorlukla ayağa kalktı. Başını omzuma yasladım ve yürümeye başladık.

- Sen neden buradasın?

- Borcunu ödedim.

- Neden?

- Seni öylece bırakamazdım.

Dışarı çıktığımızda havai fişekler yüzünü aydınlattı.Ve o zaman gördüm o yeşil gözleri...Tıpkı onun gözleri gibiydi.

- Teşekkür ederim.

- Hastaneye gitmeliyiz.

- Hayır. Gerek yok.

- Ne demek gerek yok?

Her tarafı kanlar içindeydi.

-Lütfen ısrar etme.

- Peki neden gitmiyoruz anlamıyorum.

- Çünkü gerek yok .Pansuman yaparım olur biter.

- Peki. O zaman sana yardım edeyim.Evin nerede?

- İki sokak ötede.

- Peki. Gidelim.

Evine geldiğimizde kapıyı tekerlekli sandalyede bir kadın açtı.

- Umut? Bu halin ne böyle?

- Birşey yok anne. Küçük bir tartışma önemli değil.

Kadının gözleri yaşlarla doldu.

- Umut? Neler oluyor?

- Anne.Bir misafirimiz var. Bunları daha sonra konuşalım.

Kadın oldukça yaşlı görünüyordu. Sanki annesi değil de büyük annesi gibiydi.