Psikopat Sevgilim

Seninle Ne Yapacağım?

Babam olanları anlayışla karşılamış,hatta sevinmişti.Ama ondan ayrılmak çok zor olmuştu. Evet,buradayken de aynı evde yaşamıyorduk ama onun yanımda,birkaç sokak ötede olduğunu bilmek içimi rahatlatıyordu.

Arslan'ın arkadaşından ödünç aldığı siyah arabaya bindik.Bana bakıyordu.
- Kaldığın için teşekkür ederim.
Gülümsedim.
- Neden daha önce birşey söylemedin?
-Ama sen de gitmeyeceğini söylemedin.Baban konuştuktan sonra gitmek istemediğini söyleyeceğini sandım ama sen bunu yapmadın. Benden bir adım bekledin.
- Anlıyorum ama sanki başka bir şey yok muydu?
- Aslında benim için kalmanın akıllıca olmadığını bildiğim için sana öyle davrandım.
- Neden böyle düşündün ki?
- Benim yanımda olman demek belanın içinde olman demek.Bak bunu sen de biliyorsun. Sinirliyim,kabayım,belalı ve şu son günleri de sayarsak alkoliğim.
- Umrumda değil,Arslan.Ben seni olduğun gibi seviyorum.
- Umarım bu düşüncen beni tanıdığın zaman da aynı kalır.
- Hiçbir şey değişmeyecek.
Bana bakmaya devam etti. Yüzünde bir gülümseme dahi yoktu. Bu çocuk gerçekten de duygularını belli etmiyordu. Sanki kapalı bir kutuydu.
- Seni o kızla görünce ne kadar sinirlendim ve üzüldüm bilemezsin.
- Amacım da buydu,sana söyledim.
Dışarı baktım. Her yer ışıl ışıldı.
Arabayı çalıştırdı. Yol boyunca ara ara ona baktım. Hayli sakin görünüyordu.
Arabadan indiğimizde şaşırdım çünkü okuldaydık.
- Neden buraya geldik?
- Partiye gelmek isteyeceğini düşündüm.
- Ama sen dans etmezsin ki?
- Her şeyin bir ilki vardır. Hem sen de benden farksızsın.
Sıkıca elimi tuttu ve beni adeta sürükleyerek partinin yapıldığı salona getirdi.
Pistte o kadar çok dans eden çift vardı ki!
Ayrıca bu ortama kıyafetlerimiz de hiç uymuyordu.Ama Arslan bunu dert ediyor gibi görünmüyordu. Beni piste getirdi. Sırayla pembe,sarı ve mavi renkli ışıklar onun yüzünü aydınlattı. Gülümsüyordu.
Ellerimi boynuna yerleştirdi ve beni kendisine çekti. Sonrasında ellerini belimde hissettim. Ona bakmaya bir an olsun ara vermedim.
İkimiz de danstan bir haberdik.Ne çalıyordu,çevremizde kimler vardı?.. Geriye dönüp baktığımda hiçbir şeyi hatırlamadığımı farkettim. Aklımda sadece Arslan'ın görüntüsü kalmıştı.

Arabaya bindim. Yanımda oturan Arslan'a baktım. Arabayı çalıştırdı.
- Nereye gidiyoruz?
- Eve.
- Eve?
- Benim evime.
- Ama ben...
- Deniz. Yurttan kaydını sildirdiğini unutuyorsun herhalde?

Ah.Bu doğruydu. Gitmeye karar verdiğim için kaydımı sildirmiştim ve hatta şimdiden Yaprak'ın yeni bir oda arkadaşının olduğuna da emindim.
- Tamam.Sadece bir günlüğüne.
- Ne demek şimdi bu?
- Ne ne demek?
- Deniz aslında ben bizimle yaşamanı istiyorum.
- Bu olmaz.
- Ne o?  Yoksa Rüzgar'ın seninle birlikte yaşamak için tuttuğu evde mi kalmak isterdin?
- Bunu nerden biliyorsun?
- O aptalın bir ev tutup buraya taşındığını biliyorum. Bunu senin için yaptığı da ortada.
- Her neyse.Onunla yaşayacak değilim ama sizin evde de yaşayamam. En iyisi yurda kaydımı tekrar yaptırmak.
- Bu konuyu sonra konuşalım.
Dedi ve arabayı durdurdu.
Aşağı indim.Bagajdan valizlerimi çıkardı.
-Hepsini çıkarmana gerek yok. Nasıl olsa bir gün kalacağım.
- Olsun.
Dedi ve iki valizi de çıkardı.

Yıldız beni görünce hemen sarıldı. Nasıl olduğumu sordu,sohbete başladı. Burada olduğuma şaşırmış gibi görünmüyordu.
- Sizin için ne kadar dua ettim,bilemezsin!
- Nasıl?
- İkiniz tam birbirinize göresiniz.Ayrılmanız büyük aptallık olurdu.

Bu konuları Arslan'ın onunla paylaşacağı hiç aklıma gelmemişti.
- Daha önce kaldığın odayı senin için tekrar düzenledim.
- Tek bir gün için neden zahmet ettiniz ki?
- Bir gün mü?
- Evet?
- Hayatta bırakmam seni.Beni burada bu deliyle yalnız bırakma Deniz.

Elinde dondurmalarla yanımıza gelen Arslan konuştu.
- Seni duyabiliyorum.
Ablası dilini çıkardı.
-Çok bilmiş.
Diye,mırıdandı.
- Gidemezsin Deniz.
- Ama bu...
Arslan atıldı.
- Hadi biraz film izleyelim.
Ablası gözlerini devirdi.