Psikopat Sevgilim

Ayrılık

Evimize son bir kez baktım. Artık ayrılık vaktiydi. Burada geçirdiğim o güzel yıllar geride kalacaktı. Babama göre çok daha iyi bir hayatımız olacaktı. Ben de bunu ümit ediyordum. Zaten elimden birşey gelmezdi.Ancak yine de babam adına mutluyum. On altı yıllık bir yalnızlıktan sonra nihayet mutluluğu tattığını görebiliyorum. İki gün önceye kadar bekar bir adam olan babama baktım. Yüzünde bir gülümseme ile bakıyordu eve. 

- Söz veriyorum,herşey çok daha güzel olacak, Deniz.  

Ona bakıp gülümsedim.  

Arkamı döndüğümde onu gördüm, Rüzgar'ı. Yani ilk ve tek aşkımı. Tabi bundan haberi yoktu. Ona söyleyecek cesareti hiç bulamamıştım. 

Gergin olduğu zamanlarda yaptığı gibi hafif uzun açık kahverengi saçlarını karıştırdı.  

- İyi yolculuklar, Deniz.  

Yanıma yaklaştı. Ve koruma vadeden kaslı kollarını etrafıma sardı.  

- Hoşçakal Rüzgar.  

- Gideceğini dün öğrendim... 

Biraz durakladı ve devam etti.  

- Söylemek istediğin bir şey var mı? 

Evet.Seni çok seviyorum! Tabi ki bunu söyleyemezdim,artık bunun için çok geçti. Başka bir şehre taşınıyordum ve onu bir daha göremeyecektim. Korkaklığım yüzünden onu kaybediyordum. Gözlerim dolmaya başladı ancak kendimi tuttum.  

- Kendine çok iyi bak,Deniz. 

-Sen de. 

Gözlerine daha fazla bakamadım, o yeşil gözlerine... Halbuki ömrüm boyunca görmek istediğim gözler sadece onunkilerdi.Ve o bunu anlayamayacak kadar kördü. Onu birçok kez yemeğe davet ettim, okulun dans partisinde kavalyem olmasını istedim. Ona çevremdeki herkesten çok daha fazla değer verdim ama o bunu hiç anlayamadı. Ve artık dürüst olup kalbimi açmamın hiç bir anlamı yoktu.  

Son kez sarılıp arabaya bindim. İçimden Yaprak'a teşekkür ettim. O benim yapamadığımı yapıp Rüzgar'a gideceğimi söylemişti. Bu çılgın kızı özleyecektim.  

Birçok arkadaşımla dün vedalaştığım için sabah sabah gelmemelerini rica etmiştim. Çünkü oldukça erken gidiyorduk.  

Rüzgar'a el salladım ve babam yavaş yavaş sevdiğim herşeyden beni uzaklaştırmaya başladı. Aynadan ona baktığımda öylece duruyor ve bize bakıyordu. Bir süre sonra evimize baktı ve ardından olduğu yere oturdu. 

Bundan beni o şekilde sevdiğini çıkaramazdım.O sadece yakın bir arkadaş olarak seviyordu. 

Gözyaşlarım tekrar belirdi. Babamın görmemesi için başımı dışarı çevirdim. Ve sokak bitimindeki kalabalığı gördüm. Tüm arkadaşlarım oradaydı ve ellerinde koca bir pankart vardı. Üzerinde beni özleyeceklerini yazmışlardı. Babam durdu ve her biri ile bir kez daha uzun uzun vedalaştım.  

Yaprak sıkıca sarıldı ve 

-Biliyorsun ziyarete geleceğim.  

- Biliyorum.  

- Yanımda onu da getirmeye çalışırım. 

- Peki. Bekleyeceğim.  

Arabaya binmiş uzaklaşırken gözyaşlarına boğuldum. Bu kez tutmama gerek yoktu.Babam arkadaşlarımdan ayrıldığım için ağladığımı düşünecekti. Ama ben herşeyden fazla onun için ağlıyordum. 

Sevgili olmasak bile onu yanımda istiyordum. Çünkü o her zaman beni korumak ve sevmek için oradaydı. Ve şimdi bir anda böyle kopmak... Çok zordu...