Psikopat Sevgilim

Üzgünüm

Yazar Notu:
Hikayeme olan ilginiz,oylarınız ve yorumlarınız için çoook teşkkürler :)
Beni çok mutlu ediyorsunuz :) <3
--------------------

Sonunda kalkıp oturdum.O gitti gideli gözüme uyku girmiyordu.Neredeydi,ne yapıyordu? Ve ben neden bu kadar ileri gitmiştim? Ne yani gerçekten o olmadan devam edebileceğimi mi düşünüyordum? Rüzgar'ı dahi onu sevdiğim kadar sevmemiştim.Peki Deniz,gerçekten ayrılmak istiyor musun? Hayır,istemiyorum.

Yataktan kalkıp pencereye yaklaştım.Sokağı umutla taradım ama yoktu.Telefonumu elime aldım.Aramalı mıydım?Ama hayır.Hatalı olan oydu;önce konuşup,özür dilemesi gereken de.

Ama burada böyle durmak beni deli ediyordu.Üzerimi değiştirip aşağı indim.Yıldız uyumuş olmalıydı ki salonda ya da başka bir yerde onu bulamamıştım.Ceketimi alıp soğuk geceye adımımı attım.Nerdesin Arslan?

Kapının önündeki merdivenlere oturdum.Çevreme bakınmaya devam ettim.Yarım saat sonra Arslan çıkageldi.Gelip yanımda durdu.

-Üşüyeceksin,içeri gir.

Kolumdan tuttu ve kaldırdı.Salona geçip,ışıkları yaktı.Koltuğa uzandı.

Üzgün mü görünüyordu yoksa ben görmek istediğimi mi görüyordum?

Koltuğun karşısındaki küçük masaya oturup ona baktım.Gözlerini kapattı.Derin bir nefes aldı.

-Sorunun ne olduğunu biliyorum.

Durdu ve devam etti.

-Ama bilmediğim şey; en ufacık problemde beni terk etmek isteyeceğindi.Bana olan sevginin bu kadar az olduğunu bilseydim...Sana kal demezdim.

Cevap vermedim.Onu ne kadar sevdiğimi görmüyor muydu? Ya da ben bunu göstermekte çok mu başarısızdım?

-Sorun,benimle birlikte gördüğün sarışın kadın.Değil mi?

Benden tarafa döndü.Gözlerimin içine bakıyordu.

-Kendi içinde kuruntu yapıp,beni bırakmak yerine neden direkt sormadın ki Deniz?

-Birincisi kuruntu yaptığım yok ve ikincisi seni bırakmadım.

-Söylediklerin daha farklıydı sanki?

Dedi ve yavaşça yerinden kalktı.

-İyi geceler.

Ne yani öylece gidiyor muydu? Hiçbir şeyi açıklamadan?

Merdivenlerden çıkarken  yetiştim ama onunla konuşmaktan vazgeçtim.Konuşması,anlatması gereken oydu;ben değil.

O kendi odasına gitti;ben kendi odama gittim. Gerçekten zor birisiydi.

Birkaç Gün Sonra

Sevgili günlük,

Benimle gün boyunca konuşmadı,yüzüme dahi bakmadı;tıpkı diğer günlerde olduğu gibi.Ve ben artık boğulduğumu hissediyorum.Beni görmezden geldiği her an kalbime bir bıçak saplanıyor sanki.

Artık nefes alamıyorum.Neden böyle yapıyor?Aynı evde yaşamamıza,aynı okula gitmemize ve aynı yerde çalışmamıza rağmen ben yokmuşum gibi davranıyor.Neden? Bu durumda onun yaptıklarını asıl yapması gereken ben değil miyim? Ama neden bu durum karşısında bu kadar çok yara alan sadece benim? O hiçbir şey hissetmiyor gibi ve hiçbir şey olmamış gibi davranıyor.Gerçekten herşey bitti mi? Gerçekten bana karşı bir şey hissetmiyor mu artık? Küçücük bir şey?

Kapım tıklatıldı.Gözyaşlarımı sildim ve normal konuşmaya çalıştım.

-Girebilirsiniz.