Με θυμασαι;;

Κεφαλαιο 10

Μόλις φτανουμε στο νοσοκομειο βρησκουμε τον Πέπε σε άθλια κατάσταση. Τα ματια του είναι κόκκινα και πρισμενα απο το κλάμα. Τον βλέπουμε να κάθετε στην καρέκλα και να ποιανει το κεφαλι του. Κατευθείαν τρεχουμε προς το μέρος του

-"Τι έγινε;" ρωτάει η Δωρα ενω προσπαθεί να τον συνεφέρει

-"Ειμασταν σπίτι και είπε οτι πάει μέχρι το περιτερο... Δ-δεν του ε-εδωσα σημασία. Μ-μετα απο λ-λιγα δευτερόλεπτα α-ακουγετε ενα τρ-τρακορισμα και βγαινω ε-εξω στο μπαλκόνι. Βλέπω ενα αυτοκινητο να πέφτει π-πανω του και να τον ρ-ριχνει κατω" είπε και ξεσπασε σε κλάματα " Ένιωσα σαν να μου έχουν ξεριζοσει το άλλο μου μισο"

-"Λογικό είναι βρε μωρο μου. Δυδιμα είστε. Λογικό είναι να νιώθεις έτσι" είπε και τον αγκάλιασε

-"Το ξέρω δεν του μιλουσα αλλά δεν ήθελα να πάθει ποτε κακό" είπε και τοτε βγήκε ενας γιατρος απο το χειρουργείο

-"Ποιος είναι ο συγγενείς του Θωμά Φαρμακιωτη;"

-"Εγώ ειμαι ο αδερφός του" είπε και σηκωθικε πανω "Να σας ρωτησω κάτι;"

-"Ναι αγόρι μου"

-"Είναι λογικό να νιοθω ενα κενό;"

-"Είστε δυδιμα;"

-"Ναι..."

-"Είναι φυσιολογικό. Γιατί εσείς έχετε μια συνδεσιμότητα αν πάθει κάτι ο ένας σας ο άλλος νιοθει ακριβός το ίδιο. Στο θέμα μας τώρα. Ο αδερφός σου έχασε πολύ εμμα. Αυτό το 48ωρο είναι κρισημο. Έχουν σπάσει αρκετά κόκαλα του σωματος. Μόλις περάσει αυτό το 48ωρο θα αρχίσει σιγά σιγά να αναρωνεί. Το χειρότερα νέα είναι. Οτι δεν ξέρουμε ποτε θα ξυπνήσει και αν ξυπνήσει"