Ultimate Barkada Series-Series#1-Heartbroken(Mike and Cherry)

Chapter 7

Chapter 7 

Cherry's Pov

"Oh! Bakit ka nandito? Sumimangot ka." 

"Nakakainis kasi bakit siya bumalik." 

"Oh!" tanong ni Sarah. Nakasimangot siyang hinarap. "WHO?" 

"Sino pa sa tingin mo?" mataray na sabi ko sa kanya. 

"Mike! Kailan siya nandito?" Nagulat ako sa sigaw niya. 

"Oo! Nandito siya kagabi." 

"Ano? Teka, paano 'to! Nagkita na ba kayo? So! Anong gagawin mo?" Hinila niya ako hanggang sa makaupo ako sa tabi niya. Kung makahila naman ito. Pipilayin pa ako nitong babaeng ito. 

"Ang dami mong tanong isa-isa. I'll leave it! Ang kapal ang yabang niya. Kaasar” Galit na sabi ko kay Sarah habang si Sarah naman ay nakatitig lang sa akin. 

"Sino ang naasar?" Napalingon kami ni Sarah nang lumapit sa amin si Patrick." Tumayo si Sarah at hinila si Patrick paupo sa tapat namin. 

"Sino ang kausap niyo?" Umupo ng maayos si Patrick na nakatingin sa amin. 

"Sino pa ba yang walang hiyang lalaking nandito na ulit? ‘Yong lalaking nagpaiyak sa bestfriend natin."

 "Mike?" Inulit ni Patrick ang tanong niya. Tinignan niya ako ng seryoso. 

"Sino pa ba ang nanakit sa kaibigan natin? Naku, naiinis talaga ako ang lalaking 'yon. 

"Malaking problema 'yan." Humarap sa akin si Patrick. Hindi ako makatingin sa kanila. 

"Baka ma-inlove ka sa tangang 'yon." 

"Hindi ako tanga! Besties, never. Magsama sila nang Anna niya," sabi ko sa kanila. 

"Dapat lang Cherry. Naku, susuntukin ko talaga ‘yang Mike na ‘yan. Kung hindi mo lang ako pinigilan na bugbugin ang mukhang gago iyon." 

"Iiwan ko lang  Patrick. Iba ang kutob ko. Magkasama sila sa isang bahay. Napayuko na lang ako sa sinabi ni Sarah. Bata pa ako sa kanila, at nagtatrabaho ako, at wala akong matutuluyan. 

"Ang hirap!" Tinignan lang ako ni Patrick ng seryoso. 

"Ano ba kayo? That will never happen. Ang kulit niyo Kasi. We know that he is in love with Anna. Nagawa pa niyang sumunod at magkasama sila. 

"Paano kung ikaw ang in love?" Sabi ni Patrick na seryosong tanong nila. Paulit-ulit na sabi nila sa akin. Kakainis sila, oh! Wala bang tiwala sa akin? Kanina pa paulit-ulit. Sinabi ko nang hindi ako mainlove ulit. Sinimangutan ko na lang sila.

“Hindi nga! Ano ba kayo, wala ba kayong tiwala sa'kin?”

"Let's see, but seriously, bestie, kapag pinaiyak ka niya ulit, makakatikim na siya sa akin. Kung hindi mo ako pinigilan, uupakan ko ang gago." 

""Gagi, si Cherry  ang pilit na umalis tayo.” Gusto ko talagang makitang sipain mo siya para makaganti man lang tayo." Nanahimik na lang ako. Lumapit ako at niyakap sila. Nataranta sila sa ginawa ko. 

"Tara kain na tayo." Yaya ko na lang sila. Pumasok muna ako sa kusina ni Sarah, feeling at home. Habang tahimik sila, naramdaman nilang iniiwasan ko sila. Natapos kami ng hindi nagsasalita. Nagvolunteer akong maghugas, pero hindi pumayag si Sarah dahil bisita daw kami. Hindi namin namalayan ang oras. Nagpaalam na ako sa kanila. Naisipan kong mamasyal. Isang linggo na ang nakalipas. Mga magagandang bituin ang kasama ko. Buti pa sila; ang ganda ng buhay nila. Nagniningning sa langit, sana'y ganoon din ang liwanag ng buhay ko sa mga taong parang bituin; kaya nilang sumikat, nagbibigay buhay, at ngumiti sa tuwing titignan mo sila sa langit na parang walang lungkot. Sana bituin na lang ako. Buti pa Ang bituin, parang wala silang problema. Kailan rin ako giginhawa. Ang lalim, iniisip ko. Sinampal ko ang mukha ko. Para akong tanga na kinakausap ang sarili ko. Maya-maya, may napansin akong anino na sumusunod sa akin. Huminto ako saglit. Iba kasi feeling ko may sumusunod sakin. Tumingin ako ng daan-daang beses. Naku, patay! Meron nga, mukhang mangkukulam. Katapusan ko na ata 'to.