REACHING THE CLIMAX (RTC BOOK 1) (Editing+Revising ~)

RTC-27

She has finally started her playful games. First, she threatened me, second, she sent me a gift that said it was from my secret admirer but the truth it really wasn't. And now, she's gotten Ian's mother, and greatly in grave danger. Any wrong movement any second, Tita Cristy could die.

"FUCK! SHE'S NOT ANSWERING THE FUCKING PHONE!" Ian dials for few times to Andrea, but every dial fails.

Nararamdaman ko yung tension at kaba ni Ian, na any minute now, her mother could be--. Wala akong magawa para matanggal ang kaba niya. Sa pagddrive niya pa lang papunta sa said place, ramdam kong gusto nyang i-save talaga si Tita Cristy. And I would have done the same thing, If I were him.

"Baby, calm down," Hinawakan ko yung kamay niya at piniga ko ito. Kahit ito man lang magawa ko para maibsan ang lahat ng takot. I know him, he's not afraid of anything except if it matters to any member of his family. He could kill.

Napatingin siya sa akin. Makikita mo sa mga mata niya. Ang takot. "I need to save her, I need to,"Ian

"I know, I know, I know how it feels, we can save her, I know we can," Pinisil ko pa ng mabuti ang kamay niya.

Napatango siya at nagbuntung-hininga. I guess this time, I fail to do something to help him. I'm out of my mind, sa kakayahan ni Andrea ngayon, I'm defenseless. Ian, I can do anything. Sorry. But I'll help you save Tita Cristy, no matter what happens.

20 minutes before the time alotted for us, dumating kami sa may sinabing place ni Andrea.

Napalunok ako. Sa itsura pa lang nitong lugar, madedetermine mo ng it isn't safe.

Isa siyang abandoned factory. At wala na siyang pag-asa pang marestore pa.

Napatingin ako kay Ian.

Naghawak kamay kaming dalawa ng mabuti. At nagpalitan kami ng hininga.

Ngayon, kailangan tanggalin ko ang kaba na ito, dahil walang magagawa ito. Kailangan kong tapangan ang sarili ko. Kailangan kong iligtas ang mga mahahalaga sa akin.

Lumunok ako at tuluyan ng kaming pumasok sa loob. Wala man lang kaming mga armas at pang depensa man lang. we can't fight.

Nung pumasok kami ay tahimik. Kahit isang ingay wala kaming narinig. Tanging langitngit lang nga mga sirang bubong.

"It's okay, we're okay," bulong sa akin ni Ian.

Napatango ako. Nasaan na si Andrea?

"Welcome, visitors," Andrea

Paglingon naming dalawa. Nakatikim kami ng isang malakas na hampas ng isang malapad na kung ano. Napatumba kaming dalawa, at nawalan kami ng malay na dalawa.

"HAHAHAHAHAHAHAHA! WEAK!" Sa loob ng isipan ko ay naririnig ko pa din si Andrea. "Igapos yang dalawa na yan, at itong si Christian, we got a show to do,"

At pagkatapos nun, nawalan na talaga ako ng malay. Nag-itim ang paligid ko, at wala na akong marinig.

Nagising ako sa sakit na nararamdaman ko sa may kaliwang bahagi ng ulo ko.

Iminulat ko yung mga mata ko. Kumurap ako para maibalik ko ang linaw nito.

Napatingin ako sa tagiliran ko. Nakaupo ako sa isang metal chair at nakagapos ako. Tanging isang ilaw lang ang nag iilaw sa akin.

At nakatakip ang mga bibig ko. Gusto kong magsalita pero alam ko na walang makakarinig sa akin.

Nasaan si Christian? Si Andrea? Si Tita Cristy?

"Kamusta ka, Ales?" narinig ko yung boses. Pero sa dilim ng paligid hindi ko siya makita. "Did you have a nice sleep?" sarkastiko nyang sabi.

Maya maya nasilaw ako sa biglang bukas ng mga ilaw. Nasinag ang mga mata ko, at hindi ko masyadong makita ang nasa paligid. Wala akong pakialam ngayon kay Andrea, ang tanging inaalala ko ngayon ay kung ligtas ba si Christian at Tita Cristy.