Kar Demeti

1

Bu gece.
Bu ritim.
Kalbimden geliyor duyuyormusun?
Kalp sesim yankı buluyor kulaklarımda.
Karanlıkta soluk soluğa nefesler duyuyorum.
Sonra o karanlık koridordan gelen bir çığlık işitiyorum.
Titriyor bedenim.
Zar zor çıkan sesime inat fısıldıyorum.
"kim var " diyorum "kim var orada"
Sesler derinleşiyor kulaklarımda.
Korkuma inat ilerliyorum.
Sonra bir beden beliriyor gözbebeklerimde.
Tanıdık bir siması var ama yine seçemiyorum yüzünü.
Uzanmış kıvrınıyor yerde.
Nefes alış verişleri hala bende.
Titrek bir adım atıyorum ona doğru. Saçları yüzünü kapamış ,büyük bir ihtimal terden yüzüne yapışmış.
Uzandığı yerde acı çekiyor.
Uzandığı yer bir boşluk.. içine benide çekiyor.
İyi misin diye fısıldıyorum ona doğru. sesim titriyor.
Duyup duymadığından bile emin değilim.
Çünkü hala nefes nefese kıvranıyor yerde
Sanki ölümle inatlaşır gibi nefesi.
Hırıltı çıkıyor boğazından. Yankı yapıyor kalbimin karanlık duvarlarına.
Adımlarımı hızlandırarak yaklaşıyorum ona.
Kokusu doluyor burnuma.
Bu koku okadar tanıdık geliyor ki.
Yavaşça eğiliyorum dizlerimin üzerine.
Saçlarını itiyorum ellerimle.
Görmek istiyorum kim olduğunu.
Gözlerim yerinden çıkacak gibi oluyor yüzünü gördüğümde.
"sen" diyorum, "hayir bu çok saçma"
Elim titreyerek yerde yatan bedenime uzanıyor. Ter içinde kalmış suratımı okşuyorum önce.
"ölüyorum" diyor düğümlenmiş sesiyle.
Hangimiz diyor içimden karanlık bir ses.
İnanamıyormuş gibi bakıyorum karşımda ki beyaz kesmiş bedene.
'ne oldu' diyorum ona ağzımda dolanan harflerle
Düştüm diyor sancılı sesiyle
Yüksekten düştüm. Sonra düştüğüm karanlıkta salladılar bedenimi. Ölüyorum.
Ölüm kelimesi kanımı donduruyor, ürküyorum. Çünkü karşımdaki benim. Ben ölüyorum.
Nasıl kurtarırım seni diyorum. Sesim yankı yapıyor kan kokulu duvarlarda.
Çık git, diyor. Çık git bu karanlık binadan. Aydınlık kurtarır bizi.
Geldiğim yönü arıyor gözlerim. Bir hışım kalkıyorum yerimden. Tüm gücümle çıkışa doğru ilerliyorum. Kapıyı görüyorum az kaldı, az kaldı kurtarıcam insanların iğrenerek baktığı benliğimi.
Çıkıyorum dışarı. Ama hava geldiğim gibi değil. Sanki mevsim değişmiş. Güneş yerini grimsi bulutlara devretmiş.
Kar Taneleri süzülüyor gökten yer yüzüne. Büyük büyük pamuk şeker gibi. Derin bir nefes çekiyorum rahatlıkla.
Bitti diyorum haykırırca .
Bitti, kurtuldum.
Bitti mi gerçekten diye soruyor sağımdaki küçük kız.
Uzun kirpiklerini kar Taneleri süslemiş.
Tıpkı benim küçüklüğüme benziyor.
Kimsin sen diyorum sorusunu es geçerek.
'Umut' diyor 'içindeki umudum ben senin'
Gülümsüyorum 'umut varmı gerçekten bana'
Dudakları kıvrılıyor sallıyor kafasını evet diyor. "evet, aşkta umut hep var . Kurtuldun sen diyor.
Gülümsüyorum.
Sonra yerden avuçladığı karı gösteriyor bana
Bak diyor gülümseyerek "kar demeti" sonra birden kararıyor bulutlar.
Küçük kızın ellerindeki kar kana bulanıyor.
Umut yok diyorum içimden. Bana umut yok.
İki yana sallıyorum kafamı
"Yanılıyorsun" diyorum. Küçüklüğüme
"Bu Kar Demeti değil. Kan demeti."