Kar Demeti

16

Ana rahminden kayıp giderken bedenime bulanan kandı belkide hayatım.
Kırmızı ve kurumaya meyilli bir sıvı.
İyi olmak için direndikçe kötülüğün kucaklaması yaktı canımı.
Ben iyi birisiyim dedikçe şeytan kulağıma fısıldadı.
Çabaladıkça düştüm soğuk asfalt üzerine.
Her düşmemde kanadı dizlerim.
Her düşmemde yeni bir ize kucak açtı bedenim.
Bir labirentin içinde hissettim kendimi hep.
Kayıptım.
Koştukça dahada çıkmaza sürükleniyordum.
Kurtuldum dediğim anda demir parmaklıklar sarıyordu etrafımı.
Alev alıyorlardı dokunamıyordum.
Geçmişim beni tehtit ediyordu geleceğimle.
Geleceğim alt üst oluyordu hayallerimle.
Tirnaklarımın delik deşik ettiği avuç benim avucum.
Onlarla mı tutunacaktım hayallerime.
Yara bere içinde olan ruhum mu olacaktı dayanağım.
İnsanların bencilliği tutmuştu yakamdan.
İyi olmak istedikçe kötülüğün tohumu ekilmişti doğanın rahmine.
Tutunduğum ağacı kesmişlerdi kökünden.
Göz kapaklarıma işlenmişti küçüklüğümün cinayeti.
Masumiyetimi alıp saklamışlardı bir kuyuya.
O kuyuyu bulamıştım ben.
Defalarca hayallerim karşıma geçip alay etmişti benimle.
Onlarda umudu kesmişti benden.
Onlarda duymuştu zihnimdeki kan kokusunu.
Gözlerime işlemişlerdi korkarken bile korkusuzluğu.
Gücüm yok dedikçe koşmak zorunda kaldım bir boşlukta.
Yoruldum. Nefesim kesildi ama duramadım.
Karanlık bir boşluktu bedenim kayboldu bulamadım.
Annemin sesinden bir ninni doldu kulağıma.
Sonra geçmişim koyuldu biraz uzağıma.
İzledim olanları gözlerim doldu.
Ve beni izlerken ruhum soldu.
Ölüm kulağıma üfledi artık sondu.
Hadi uyu bedenim artık geç oldu.