Kar Demeti

10

Karanlık burası.
Yalnızım.
Tutunacak yerleri kanıyor ellerimin.
Gökyüzü yağmur yağdırıyor üzerime.
Titriyor çenem.
Bedenime ritim tutuyor birbirine çarpan dişlerim.
Gözyaşlarım eşlik ediyor damlayan yağmur tanelerine.
Sükût oluyor ruhum.
Sessiz bir ortam burası.
Ama içimdeki acıyı susturamıyorum.
Nasıl bir ses ki bu sessizlik her yer
Kanayan yarama tuz basıyor insanlar.
Çığlık atıyorum derin sessizlikte sesim duyulmuyor.
Fazla karışık herşey.
Bir ateş yaktım Göğüs kafesimin içinde.
İz kokan parmaklarını bir daha gezdirmez misin  yüzümde.
Hiç hissetmedinmi parmaklarına işleyen tenimi.
Büyük bir boşluksun sen .
Ben sayende boşlukları bile sever oldum.
Oysa senin beni sevme ihtimalin bile yoktu.
Ben senin her şeyine hayran kaldım.
Lakin en çok gidişine.
Nasıl bir gitmekti bu böyle.
Ardında kalanlar harabe.
Yastığa koydum başımı, göğsünü arıyor kafam.
Sana dokunduğu yerleri kül oluyor ellerimin.
Gökyüzüne bakıyorum ama maviliğini yitirmiş.
Bir seni yitirmemişim ben. hayat, renginide yitirmiş.
Bir uçurum kenarı burası.
Rüzgar aşağı çekiyor bedenimi.
Direnmiyorum.
Süzülüyorum sert kayalıkların arasında.
Çarptığım kayalıklar bile ağlıyor arkamdan.
Sen hiç mi hissetmiyorsun acımı.
Peki neden üflüyorsun ruhuma nefesini. Kalk der gibi.
Beceremiyoruz.
Biz sevgimizi kollamayı beceremiyoruz.
Bundan mı uzak duruyorsun benden.
Yoksa vefa borcu olarak mı görüyorsun. Bunun için mi ruhumu diriltişin.
Yangın yeri benim kalbim. Her bir saniye yanıyorsun içimde.