Kirpiğimden bedenime uzanan bir his.
Yokluğunmu bunun adı bilmiyorum.
Acıdanmı bu çaresizliğim.
Yandığımdanmı bu hissizliğim.
Neden kolların şefkatle sarmıyor bedenimi.
Neden bu kadar uzaksın bana.
Neden bu kadar zor beni sevmek.
Yanıyorum.
Elimde alevnenen kırmızı çakmağa bakıyorum.
Yakıyor birşeyleri
Yanan benim.
Yanan resimlerimiz.
Yanan senin adın.
Kül olan ellerimle kesişiyor gözlerim.
Benim benliğimde tıpkı böyle.
Uçuşuyor etrafta küller.
Ciğerlerimi yaktım çakmakla.
Bu odada bitsin istedim yangın.
Gitmeye meyilli kalbini nasıl sevdim ben.
Nasıl kandım sana. Nasıl bağlandım.
Beni en çok sen seversin demiştin.
Neden gittin.
Kaldıramadın mı sevgimi.
Kıyıya vuran bir ceset gibiyim.
Su yutmuş bedenim,ağırlaşmış.
Balıklar ağlıyor arkamdan.
Etraftaki insanlar acıyarak bakıyor ölüme.
Nasıl olmuş diyorlar,nasıl ölmüş.
Herkesin kendince bir fikri var.
Tükenmişlikten diye bağırıyorum onlara.
Sesim yankı yapıyor kıyıya vuran dalgalara.
Mavinin siyaha doğru can çekiştiği renkte yaralarım.
Çizik bir beden,silik bir sima
Geri dönüşü olmuyor bazen birşeylerin.
Ölen birini geri canlandırmıyor hayat.
Giden insanlar geri gelmiyor.
Seven insanlar hep saf dışı.
Ve ben artık yokum.
Ben seni severken tükendim bayım.
Bilirim gözyaşı dökmezsin arkamdan.
Bak artık güller soldu.
Şimdi küllerin sırası
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kar Demeti
PoetrySadece yalnızlık çeken çocuklar tutkularını bütünüyle, dağılmaksızın koruyabilirler, ötekiler, duygularını başkalarıyla beraberlik atmosferinde gevezeliklerle harcarlar, yakınlıklarla köreltirler, aşk hakkında çok şey okumuşlardır, duymuşlardır ve a...
