Kar Demeti

8

Bu gün yine gidişini kutluyorum karanlığımda.
Her defasında bana söz vermesine rağmen gözümden süzülen yaşlarımın ihanetini izliyorum.
Yine senin bana gelebilme ihtimalini hesaplıyorum daha gidişini unutamadan.
Karanlık bir oda burası. Sadece sokak lambası aydınlatıyor odamı. Lakin kalbim hala karanlık.
Aydınlanmaz diyor karanlıktan bir ses.
Ama kimse yok etrafımda. Belki de deliriyorum. Şizofreni hastaları gibi zihnim oyun oynuyor bana.
Ben bu haldeyken sen ne haldesin acaba.
Bu gece hangi kadın süslüyor yatak odanı.
Düşündükçe kanım çekiliyor.
Tırnaklarımın etime işlediği resmi seyrediyorum.
Zaten bir İhanetin gitmiyor zihnimden. Birde sen gitmiyorsun kalbimden.

Bu kadar mı nefret ettin benden.
Hiç mi sevmedin beni?
Benim gibi atmadımı kalbin bana.
Oysa benim kalbim hala senin için çırpınışta.
Seni seviyor tüm hücrelerim.
Ama sen gidiyorsun.
Sen beni sevilmemişlikle bırakıp gidiyorsun.
Sen hayallerimi yıkıp nefesimi kesip gidiyorsun.
Ve ben gitme diyemiyorum.

Nasıl oluyor da deli gibi severken deli gibide nefret edebiliyorum senden.
Nasıl işledin böyle içime.
Nasıl sevdim böyle seni.
Kalbime sapladığın bıçağa dokunuyor parmaklarım. Titriyor elim. Bilirsin kan tutar beni.
Bunu bilerek mi kanattın kalbimi.
Buz kesmiş bedenime inat daha soğuk bu metal parçası.
Sıkıyorum parmaklarımı. Tek seferde çıkartayım. Daha fazla acıtmasın içimi.
Son gücümle çekiyorum bıçağı dışarı.
Çok acıtmıyor canımı. Bünyem alıştı acıya.
Geçti diyorum içimden. Ama sonra kalbimdeki ize bakıyorum. Ve artık geçmeyecek biliyorum.