Kar Demeti

13

Üzerime düşer gibi duran bir tavan.
Bak yine bir hastane odası burası.
Lakin diğerlerine nazaran biraz daha karanlık.
Sıkılmadı mı bu odalar benden.
Ben sıkıldım bu odaların her zerresinden.
Morg kısmına geçmek istiyorum hayatın.
Bileklerimi kesmekten zevk almıyorum artık.
İnsanlar bana mazoşistmişim gibi bakıyorlar.
Ama bedenimdeki çizgiler zevkten mi acıdanmı bilmiyorlar.
Giderken neden Yaralı bıraktın ki beni.
Öldürseydin belki bu kadar ah etmezdim sana.
Morfinle uyuşturulmuş bir beyin.
Uyanık mıyım uykuda mıyım bilmiyorum.
Bu doktorlar da fazla salak.
Uyuşması gereken beynim değil ki kalbim.
Daha ne kadar hapsolucam buralara.
Zihnim akıyor kararmış duvarlara.

Bir hıçkırık sesi geliyor cam ardından duyuyor musun?
Senin yemiş olduğun bir bok yüzünden annem göz yaşı döküyor saatlerdir bir köşede.
Sinmiş duvar dibine dua edip duruyor.
Yaşayayım diye mi ölüp dineyim diye mi bilmiyorum.
Ama acısını akıtıyor gözlerinden.
Kan çanağı içinde kaybolmuş hareleri.
Anneler neden bu kadar üzülür evlatlar için bir bilsem.
Onun gözlerinin dolmasına dahi dayanamazken.
Şimdi benim yüzümden perişan bi halde

İyi bak.
Şu koridorda ki sandalyede oturmuş dağ gibi adamda babam.
Benim yüzümden nasıl da eğmiş boynunu yere.
Babama olan aşkımı nasıl sende harap ettim ben.
Sence içinden lanetliyor mudur beni.
Ona sarıldığım günleri özlüyorum ama artık ruhum eskisi gibi temiz değil biliyorum.

İçeri girip çıkan hemşireler bile acır oldu.
Çok farklı bir ortam burası.
Hayal.
Kâbus.
Anı.
Her dakika farklı senaryolar dönüyor duvarlarda.
Kanıma bulanmış ellerinle masum değilsin artık.
Bu odada kararan bir tek gözlerim değil. Dünyam.
Sen benim hayallerimi lekeledin ama kimse lekelemez adını merak etme.
Kimse ulan orospu çocuğu demez arkandan.
Herkes kızda bulur suçu.
Hep kızlar olur suçlu.
Varsın kadınlara yüklesinler günahı.
Çünkü canı yanan kadındır. Bir tek kadının tutar ahı.