Bugün, tükenmişliğin simgesini taşıyor ruhum.
Bu sabah bir farklı uyandım yatağımdan.
Sanki rüyamda umutlarımı silmiş gibiydim.
Hayallerimi siyaha boyayıp yok etmiş gibi...
Soğuktum bugün. Ellerim değildi ama kalbim soğumuştu.
Mesela duvar dibine sinip üşüyen kediyi görmezden gelip, geçip gitmiştim. Oysa her sabah tüylerini okşayarak ısıtırdım ben onu.
Sanki bu sabah ben, ben değildim.
Peki beni bu hale sokan kimdi?
SİZDİNİZ!
hayallerimi ayaklarıma dolayıp karanlığa düşürdünüz beni.
Hayallerim benim umudumdu. Ama siz tutunacak dalımı yoluma engel diye koydunuz.
Bu kadar ağır olmamalı. Sevmenin bedeli bu kadar ağır olmamalıydı.
Tertemiz duygularım bu kadar kolay karalanmamalıydı.
Benim odamın baş köşesinde izmarit dolu küllük durmamalıydı.
Sevmenin günahı buymuş demek ki.
Ama ben bu günahın yükünü taşıyamıyorum artık.
Ben, sırtımdaki bıçak izleri yüzünden doğrulamıyorum hayata.
Lakin unutmayın Allah var. Allahın adaleti var.
Biliyorum yaktığınız kadar yanacaksınız.
Cehennem o gün bunun için alevlenecek.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kar Demeti
PoetrySadece yalnızlık çeken çocuklar tutkularını bütünüyle, dağılmaksızın koruyabilirler, ötekiler, duygularını başkalarıyla beraberlik atmosferinde gevezeliklerle harcarlar, yakınlıklarla köreltirler, aşk hakkında çok şey okumuşlardır, duymuşlardır ve a...
