" လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာTelephone မွာ မအားေသးပါရွင္ "
"Shiiii..."
သိတယ္... Oh se ေသခ်ာ ဖုန္းကို ခ်ပစ္တာ...
ကြၽန္ေတာ္ ေခၚေနတာ သိရက္နဲ႔ကိုေလ...
* Hyung ... ဘာျဖစ္ေနၿပီလဲ မသိဘူး*
မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ sehun မ်က္နွာက မ်က္လံုးထဲ ၀င္လာတိုင္း လူသတ္ခ်င္စိတ္က အျပည့္...
"ေတာက္ .... ဘယ္က Hyung လဲ... အာ့ Hyung က ဘယ္ေလာက္ထိ သူ႔အတြက္အေရးပါေနလို႔လဲ"
Ok... ေနာက္တစ္ေခါက္ပဲ ထပ္ေခၚၾကည့္မယ္...
Ph ကို တစ္ခ်က္ျပန္အာရံုစိုက္လိုက္ ၿပီး...
" တီ.... တီ.....တီ.....လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာTelephone မွာ မအားေသးပါရွင္ "
အားးးးး
သူ သိပ္ကို လြန္လြန္းးးတယ္...
"အာ့ Hyung က ဘယ္သူမို႔လို႔ ဒီေလာက္ Ph မကိုင္နိုင္တဲ့ ထိမအားးး ...."
ဖ်တ္ကနဲ အေတြးထဲ ၀င္လာတာက အိပ္ရာေပၚက လူနွစ္ေယာက္... Oh se နဲ႔ သူ႔ရ႕ဲ Hyung..
မဟုတ္ဘူးေနာ္....
Shittt.... Xiao lu မရူးစမ္းနဲ႔....
မင္းသိပါတယ္ ...Sehun က အာ့လိုလူစားမိ်ိဳးးမဟုတ္ဘူး...
အေတြးနဲ႔ တင္ နွလံုးသားက ဆြဲထုတ္ပစ္ခံရသလိုပဲ.. တဆတ္ဆတ္နဲ႔ တုန္ရီေနတယ္...
"သူ ႔ အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ လူတစ္ေယာက္မို႔ပဲ ေနမွာပါ . . "
ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ ... ထပ္ေခၚၾကည့္မယ္.. တကယ့္ကို ေနာက္ဆံုးပဲ....
" လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာTelephone မွာ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ရွင္ "
စက္ ... ပိတ္... ထား.. တယ္ ... တဲ့
သူ႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမေရနိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ဘက္က ဖုန္းေခၚေနတာကို သိရက္နဲ႔...
သူ . . စက္ပိတ္ပစ္ရက္တယ္တဲ့လား...
"ခလြပ္.."