The black falcon (Dutch)

22

Die dag daarna doe ik ook heel weinig.
In de avond heb ik Johanna weten over te halen en help ik haar weer met de afwas.
"Johanna, Jack en ik vroegen ons af, of je de volgende keer dat we aan land gaan op het schip wilt blijven of niet."
Johanna kijkt mij met pret ogen aan. "Jack en jij? Hoe zit dat eigenlijk tussen jullie?"
Ik bloos en tweifel wat ik haar allemaal kan vertellen.
"Waarom wil je dat weten?" "Ach... Ik ben gewoon nieuwsgierig"
"Eh..." Zeg ik en Johanna glimlacht. "Dat is een lang verhaal" zeg ik uiteindelijk.
"Ik wil hier wel blijven, als jullie dat ook goed vinden en als jij mij vertelt hoe het zit tussen jou en Jack" zegt ze en ze gaat op een stoel zitten en kijkt mij afwachtend aan.
Ik zucht diep. "Oké dan"zeg ik en ik vertel haar hoe ik eerst ontvoerd was, was terug gebracht naar mijn verloofde, wat hij met mij gedaan had en dat ik later zelfmoord wilde plegen, dat Jack mij geholpen had en hoe we verliefd werden.
Ik verteld ook over Berend en Ted en Johanna knikt meelevend.
"Dat is inderdaad een lang verhaal, Charlotte" zegt ze glimlachend maar ik deins verschrikt achteruit.
Ze zei Charlotte, maar ik heb nooit over die naam gesproken met haar.
"Hoe weet u mijn naam?!" Vraag ik verschrikt. Johanna beseft wat ze gezegd heeft en haar ingevallen wangen kleuren rood.
"Ik...eh..."
"Nou!" Zeg ik en Johanna schrikt als ze de razernij in mijn ogen ziet.
"Als ik het zeg, zal je mij toch nooit geloven" zegt ze en ik stap nu weer naar voren.
"Overtuig mij dan" zeg ik. Ik had gehoopt die verschrikkelijke naam nooit meer te horen.
"Ik...ben..." Ze mompelt er wat achteraan. "Wat zei je?" Vraag ik.
"Je moeder" fluistert ze.
Mijn mond valt open. Wat? "Mijn moeder is dood" zeg ik bruusk, maar Johanna schud haar hoofd.
Ik kijk naar haar en naar haar ogen, dezelfde ogen als die van mij...
Maar dat kan niet, toch?
"Mijn vader zei..." Wil ik zeggen maar Johanna onderbreekt mij.
"Je vader heeft jou bij mij weggehaald, hij kwam erachter dat ik heks ben." Zegt ze.
"Je...je bent...heks?"
Johanna knikt en zucht diep. "En ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien" zegt ze glimlachend vol trots. "De laatste keer dat ik je zag, voordat je bij mij werd weggehaald was je nog maar zo klein" zegt ze en ze laat zien hoe klein ik toen was en dat was echt, heel klein.
"Ik..."ik weet niet wat ik moet zeggen en loop verdwaasd naar buiten.
Ik loop recht in de armen van Jack en omhels hem, terwijl ik stilletjes huil.
Johanna is in de deuropening blijven staan en kijkt alleen maar toe.
"Wat is er?" Vraagt Jack zacht en hij kijkt van mij naar Johanna.
Ik schud mijn hoofd en leg mijn hoofd op zijn borst. Ik probeer mezelf onder controle te krijgen.
Waarom huil ik? Ik zou toch juist blij moeten zijn?
Maar dat ben ik niet. Mijn vader heeft al die tijd tegen mij gelogen en ik voel mij verraden.
"Jack" zeg ik nadat ik ruw mijn tranen heb weggeveegd. "Johanna... Ze is... Ze is mijn moeder."
Jacks mond valt open van verbazing en het is bijna lachwekkend. "Serieus?" Vraagt hij aan mij, maar Johanna geeft antwoordt. "Ja" zegt ze.
Jack streelt mij over mijn haar. "Hoe dan? Lotte zei dat je dood was" zegt hij.
"Haar vader" zegt Johanna en hij lijkt het daardoor al te begrijpen.
We lijken alledrie niet goed te weten wat we moeten doen en Jack loopt weer naar het roer.
Ik kijk naar Johanna. "Waarom ben je mij niet op komen zoeken?" Vraag ik.
Johanna doet een paar keer haar mond open en dicht en zegt uiteindelijk.
"Dat vertel ik later nog wel..." Ik stap naar voren en neem Johanna voorzichtig in een omhelzing.