🔞 Let's Play Secret Game

Chapter 3

Chapter 3

Mirae's POV

"Mirae. . . mirae!" Napapitlag ako mula sa matagal na pagkakatulala nang bahagya akong yugyugin ng nakakatanda kong kapatid. From looking out side the car, I turned my head to face him. Pagtataka naman ang nakita ko sa mukha niya. "Daijoubu desu ka? Is there something wrong, mirae?"

(Daijoubu desu ka= are you alright)

"N-no, onii-chan. I-i'm ok." I Smiled at him to show that i really ok. But he looks like not convinced to my answer.

"Are you sure? Oka-san, told me that you left last night. Nagmamadali ka raw? You know. pwede mo'ng sabihin sa akin ang problema mo. Or baka naman . . ."

(Oka-san=mother)

Nagpakawala ako ng malalim na paghinga nang magiba na ang tingin sa akin ni onii-chan. Alam ko ang gusto niyang tumbukin sa akin.

"No, onii-chan. I still single. I told you, if i have a boyfriend, you're the first person who will be know."

"Hindi rin naman ako papayag kung sakali. Your still young para magka boyfriend."

Nagpakawala ako muli ng malalim na paghinga. Ang kakulitan ng nakakatanda kong kapatid ay parang si ashley rin.

Onii-chan doesn't want me yet to have a boyfriend. He always said that i'm still young for that. But Hello! I'm already twenty five. so I can mannage my own life.

Napapailing nalang ako sa mga sinasabi niya sa akin. But i asking my self, What will he do if he found out that i had feeling for erico?

Well, Speeking of him. Bumalik nanaman sa alala ko ang mga nangyari kahapon. Hanggang ngayon kasi ay gumugulo pa rin sa akin ang mga nakita ko sa bahay niya nang nakaraang gabi. Hindi ko na alam kung anong iisipin. But i won't deny the truth na hindi nabawasan ang pagkagusto ko sa mga nalaman ko tungkol sa kanya.

Why he Has kind of those stuff? Ginagamit niya kaya yun sa. . .

"Urg!" Pumikit at umiling ako ng sunod sunod.

It's proper to forget about that, mirae! Forget it!

"Hey, you really acting so weird? Bakit kasi di mo nalang sabihin sa akin ang problema." Ipinatong niya ang isang kamay sa ulo ko at bahagyang ginulo ang aking buhok. Agad ko namang inalis yun at sinimangutan siya.

" i told you, i'm fine. And Don't mess my hair. Ang tagal ko tong inayos. Sige na. Baba na ako dito." Inabot ko ang mga gamit ko sa back seat.

"Malayo pa."

"Ok na yan. Konting lakad na lang, oh malapit na yung bountique ko. Saka Sige ka, baka may makakita sayo kung duon ka pa mag papark. dumugin ka pa nila. Gusto mo ba yun?" Pagdadahilan ko.

My brother was a popular actor. Kaya madalas ay limitado lang siya kung magpunta sa kung saan saan.

Itinigil niya ang sasakyan at bahagyang tinatanaw ang shop ko, ilang distansiya na lang naman ang layo pero Mas matao kasi banda dun.

"Ok, fine." Aniya. Ngumiti naman ako at saka bumaba na ng kotse. Ngunit bago ko isara ang pinto, muli siyang nagsalita. "See you later."

"Huh? Why?" Takang tanong ko. Hindi naman nakatira si kuya sa family house namin. Bihira lang siya kung umuwi dun.

"Because i will fetch you later. Oto-san told me."

(Oto-san=father)

Sumimangot akong muli. "Si papa talaga. What am i? A kid?"