The Dream ft. 5sos

H17 - Katie

Pov Katie
Ik weet niet hoelang ik hier al zit, maar dat het echt heel lang was weet ik wel. Ik heb ook echt honger, want ik krijg echt belachelijk weinig te eten hier. Janssen had mijn telefoon in mijn kamer gelaten, maar er stond een zware straf op als ik hem zou aanraken en zwaar is dan ook echt heel zwaar. Aan het begin werd ik de hele tijd gebeld, maar dat werd steeds minder en nu helemaal niets meer. Gelukkig krijg ik soms een extra'tje, omdat Daisy weet dat ik hier zit. Ze kan alleen niets doen vanwege Janssen. Daisy heeft bijvoorbeeld vandaag geregeld dat ik een tv krijg. Gewoon een kleine, maar het is toch iets. Nu hoef ik me tenminste niet meer te vervelen. De deur gaat open en meteen krimp ik in elkaar, maar gelukkig is het Janssen niet. Twee mannen komen de tv binnendragen, sluiten hem aan en gaan dan snel weer weg. Ik pak de afstandsbediening en zet de tv aan. Calums gezicht verschijnt groot op het beeldscherm en ik kan heel goed zien dat hij tranen in zijn ogen heeft. Ik zet het geluid wat harder en hoor dat ze 'amnesia' spelen. Luke heeft het ook heel moeilijk, maar hij vecht zich er door heen. Ik krijg ook tranen in mijn ogen die beginnen te stromen als ze 'beside you' beginnen te spelen. Als het nummer afgelopen is, rennen Luke en Calum meteen weg. Ashton en Michael verontschuldigen zich en rennen ze dan achterna. Ik zet de tv uit en kijk dan om me heen. Ik moet echt mijn telefoon te pakken zien te krijgen. Zal ik de straf gewoon riskeren? Ik sta op en pak snel mijn telefoon van de tafel. Wacht, zit ik hier al zes weken? Ik ga naar berichten en stuur dan een bericht naar Calum. Ik werd bedreigd door Janssen. Help me! Ik ben in mijn ergste nachtmerrie. Vraag aan de meiden. Ik hoor voetstappen en verwijder snel de chatgeschiedenis. De deur wordt opengegooid en een woedende Janssen staat in de deuropening. 'Wat denk jij dat je aan het doen bent?' schreeuwt ze. 'I-ik wilde mijn t-telefoon pakken, maar wist de c-code niet m-meer.' stamel ik. Ze kijkt me met samengeknepen ogen aan en geeft dan zo'n harde stomp in mijn gezicht dat ik even los kom van de grond en daarna over mijn rug verder naar achter schuif. Ik kreun, maar krijg daarvoor een harde trap in mijn maag. De tranen schieten in mijn ogen en ik begin zachtjes te snikken, maar Janssen blijft me trappen en slaan. Na een heel aantal trappen hoor ik mijn ribben kraken en voel ik een stekende pijn in mijn borst. Ik gil, maar krijg er alleen maar meer trappen voor terug. Na voor mijn gevoel uren hoor ik een paar voetstappen op de trap naar beneden. Ik zie Daisy in de deuropening staan. 'Janssen, wat ben je aan het doen?' vraagt ze geschrokken. Janssen geeft alleen een knikje aan de mannen bij de deur. Ze pakken Daisy op en tillen haar de kamer uit. Angstig kijk ik naar Janssen, niet dat ik ooit anders naar haar heb gekeken, maar nu is het extra erg. 'Wat zullen we eens met jou gaan doen?' hoor ik Janssen zeggen. De grijns op haar gezicht voorspelt niet veel goeds. Ze duwt me naar achter, met mijn rug tegen de muur. Ik voel iets scherps in mijn rug prikken en bijt op mijn lip. 'Als dit al pijn doet, ga je dit niet overleven liefje.' fluistert ze in mijn oor. Ze haalt een klein mesje uit haar zak en brengt die naar mijn keel. 'Ik zou nu maar heel goed naar me luisteren liefje, want anders overleef je het vanavond sowieso niet.' Ik knik. Ze drukt het mesje in de huid van mijn keel. 'Geen geluid maken liefje.' Ik voel bloed uit de snee lopen. Ze haalt het mesje weg en zet tegen mijn wang, waar ze heel lichtjes sneeën maakt. Het doet zo veel pijn, dat er een zachte kreun uit mijn mond komt als ze het mes iets boven mijn wenkbrauw zet. Ze hoort het en krijgt een glimlach op haar gezicht. Een boze glimlach. 'Ik zei toch dat je geen geluid mocht maken liefje. Je hebt mijn regels overtreden. Laten we eens aan het echte werk beginnen.' Ze trap me nog een keer tegen mijn ribben en ik voel een steek. Meteen begin ik te hoesten en ik zie Janssen tevreden naar het bloed kijken wat nu voor me ligt. Wacht, bloed?! Heb ik bloed opgehoest? Ik voel me te zwak om me er zorgen over te maken. Langzaam verschijnen er zwarte vlekken voor mijn ogen. Duizeligheid overvalt me en ik heb steeds meer moeite met overeind staan. 'Blijf eens staan liefje, of wil je soms dit mes in je buik hebben zitten.' Ik voel mezelf steeds verder wegzakken en na een paar seconden wordt alles zwart. 'Liefje, wordt eens wakker. Ik wil zien hoe je lijdt.' Langzaam open ik mijn ogen en meteen zie ik Janssen daar staan. 'Ik zei toch dat je niet weg mocht zakken. Je moet naar mij luisteren. Misschien helpt de reminder die ik je heb gegeven daarbij.' Ik voel een stekende pijn in mijn pols en als ik er naar kijk zie ik het woord 'Liefje' staan. Tranen komen op in mijn ogen. Dit blijf ik voor de rest van mijn leven zien. Littekens, littekens die me hieraan herinneren. 'Waarom?' vraag ik. 'Waarom ik?' Ik zie haar lachen. 'Ach meisje, er zijn zoveel redenen waarom. Je zult ze alleen nooit te weten komen.' Meteen daarna brengt ze het mes weer naar mijn pols, maar net voordat ze het erop had kunnen zetten komt Daisy weer binnen. 'Janssen, wat ben je aan het doen?!' roept ze verschrikt uit. De glimlach op Janssens gezicht wordt alleen maar groter. 'Ik geef dit kind haar verdiende loon.' Daisy kijkt haar walgend aan. Na een paar seconden kijkt ze naar mij en rent naar me toe. 'Katie, is alles oké?' Ik schud zwakjes mijn hoofd. 'Janssen, doet dit je dan echt niets?' vraagt Daisy. Ze schudt haar hoofd. 'Dit is wat ze verdient, dus ga nu aan de kant en laat me het afmaken.' Ik schuif dichter naar de muur toe. 'Daisy, help me.' fluister ik zacht. Janssen heeft het ook gehoord en loopt op me af. 'Ik zei toch dat je geen geluid mag maken.' fluistert ze nog bij mijn oor, voordat ze het mes hard over mijn been laat gaan. 'Katie!' hoor ik Daisy schreeuwen. 'Ga weg Daisy, of wil je dat hetzelfde gebeurt bij jou?' zegt Janssen kil. Daisy kijkt me angstig aan, maar rent dan weg. 'Nu kunnen we dit afmaken.' zegt Janssen, om me vervolgens nog een trap in mijn maag te geven. Door de trap schuif ik een stuk naar achter en kom met mijn hoofd tegen de muur aan. Ik kreun zachtjes, waarna de zwarte vlekken weer voor mijn ogen komen. Nog een trap tegen mijn hoofd en ik ben weg, denk ik. Janssen schijnt het te voelen en trapt me een paar keer tegen mijn hoofd. Eindelijk even geen pijn, is het enige wat ik nog denk. Daarna wordt alles zwart.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

Haaaai.
Ik ben weer zo dom geweest om te lang in de Italiaanse zon te zitten en ben compleet verbrand😅 maar goed. Ik had dus een vraagje, want ik heb een cover nodig voor mijn nieuwe boek. Het heet 'the story of another us' en Calum moet op de cover. Als je dat zou willen doen zou ik dat echt heel fijn vinden! Als je het wilt doen stuur dan maar een privéberichtje ofzo.

Liefs Anne