The Dream ft. 5sos

H32 - Katie

Pov Katie
'Lieg niet Luke! Ik weet dat jullie meer dan vrienden zijn!' schreeuwt Ashton terwijl hij zijn telefoon bijna in Luke's neus drukt. Ik heb echt medelijden met hem en Nikki. Ashton gaat nu wel heel ver in zijn zusje beschermen. Ik wil nu eigenlijk het liefst weg hier, maar denk dat dat niet echt heel handig is nu. 'Hoelang al?' zegt Ashton, maar de woede spat nog steeds van zijn stem af. 'Sinds we Luke, Calum en Katie bevrijd hebben.' 'Wat?! Zolang al? Waarom heb je me niets verteld?' roept Ashton. Nikki krimpt in elkaar en dan wordt het Luke teveel. 'Omdat ze bang was voor je reactie. En weet je wat? Dat ze bang was, was terecht. Je gedraagt je echt als een zak! Je hebt je eigen zusje bang gemaakt!' Nu draait Ashton helemaal door en hij schreeuwt het uit van frustratie en roept: 'Ik wil jullie allebei niet meer zien!' Hij staat woedend op en stampt naar boven. Nikki begint hard te huilen. Luke trekt haar meteen in zijn armen, maar Nikki wurmt zich los en snikt: 'Misschien moeten we maar uit elkaar gaan. Ik wil echt geen ruzie met Ashton.' 'O nee, dat echt niet!' roep ik verontwaardigd. Ze kijken me allebei verbaasd aan alsof ze vergeten waren dat ik er ook nog was. 'Ik ga wel met Ashton praten, maar ik zie dat jullie van elkaar houden en dat gaat Ashton niet verpesten!' Ik sta op en loop naar boven. Er komt wat maagzuur omhoog, maar dat komt er niet uit gelukkig. Ik klop op de deur van Ashtons kamer en hoor hem dan gebroken zeggen: 'Ga weg Michael!' 'Ik ben het, Katie.' Ik duw de deur open en zie dat Ashton met tranen in zijn ogen op het bed zit. Ik loop naar hem toe en sla hem tot mijn eigen verbazing vol op zijn wang. 'Waar was dat goed voor?' roept hij geschrokken. 'Sorry dat was niet de bedoeling, maar je verdiende hem wel een beetje. Nu moet je even goed naar me luisteren. Luke en Nikki houden van elkaar en jij staat op het punt dat te verpesten. Hoe zou jij het vinden als je thuis komt met het meisje waar je van houdt en dat Nikki dan helemaal boos wordt op jou en je niet meer wil zien?' Ashton bijt op zijn lip en zegt: 'Maar ze heeft het voor me verzwegen.' 'Vind je het heel gek? Ze kent je goed en wist dat je zo ging reageren!' Hij kijkt naar beneden en mompelt: 'Ik heb het echt verpest hè?' Ik sla mijn arm om zijn schouder en zeg: 'Het valt wel mee, je kan het echt nog wel goedmaken. Het spijt me nog wel echt van je wang.' Hij glimlacht kleintjes en zegt: 'Ik had wel een beetje verdiend.' 'Zal ik Luke en Nikki anders even voor je halen?' Hij knikt en laat zich zuchtend op zijn bed vallen. Ik kijk nog even in Calums kamer, maar die is leeg net zoals de rest van de kamers behalve die van Ashton natuurlijk. Nou ja, dan zullen ze wel allemaal beneden zitten. Ik loop naar beneden, maar zie niemand als ik de woonkamer in loop. Ik raak een beetje in paniek en kijk in elke kamer, maar ze zijn allemaal leeg. Ik probeer ze allemaal te bellen maar er wordt niet opgenomen. Ik ren bang naar boven en roep met tranen in mijn ogen: 'Ash! Ze zijn weg!' Hij kijkt me met grote ogen aan en bijt dan zenuwachtig op zijn nagels. Ik voel mijn maag weer omdraaien en ren naar de badkamer. Ik heb Calum echt nodig nu. De afgelopen weken was hij er de hele tijd om mijn haar uit mijn gezicht te houden en geruststellende woordjes te fluisteren. De tranen druppen over mijn wangen. Ik veeg mijn mond af en als ik me omdraai staat Ashton achter me. 'Laten we ze gaan zoeken!' roep ik. Hij houdt me tegen en zegt: 'Dat is echt niet handig Kait. Het is al donker buiten en jij hebt je nachtrust nodig, omdat je nog steeds een beetje ziek bent.' Ik begin te huilen en snik: 'Denk je dat ze zijn meegenomen?' Hij bijt aarzelend op zijn lip en knikt dan. Ik begin nog harder te huilen en zeg: 'Ik ben echt heel bang.' Hij tilt me op en neemt me mee naar mijn kamer. Hij legt me op bed en wilt net weer de kamer uitlopen als ik trillend vraag: 'Ash, wil je alsjeblieft bij me blijven?' Hij kruipt onder de dekens en trekt me tegen zich aan. Ik mompel een dank je en probeer dan te slapen, wat me niet echt lukt. 'Ash?' vraag ik na een tijdje voorzichtig. 'Ja?' 'Ik kan niet slapen.' 'Ik ook niet. Wat nou als Nikki nooit meer terugkomt en we met ruzie uit elkaar zijn gegaan?' Ik probeer hem gerust te stellen en zeg: 'We gaan ze vinden!' Hij zucht en mompelt: 'Laten we maar proberen te slapen.' Ik knik en val na twee uur piekeren bijna in slaap als ik beneden opeens gestommel hoor. Ik raak meteen in paniek en maak Ashton wakker. Hij kijkt verdwaasd om zich heen, maar hoort dan ook het geluid en is meteen klaar wakker. Ik sluip de kamer uit en hoor hem achter me fluisteren: 'Kait, wat ben je aan het doen? Je weet dat dit heel dom is. Verdorie Katie kom terug.' Maar ik luister niet naar hem en sta al halverwege de trap. Ik hoor het gerinkel van glas en dan sist er iemand: 'Jij sukkel! Ashton en Nikki slapen. Zo maak je ze wakker met dat domme gestuntel van je!' Er klinkt een verontwaardigde kreet die wordt gesmoord doordat iemand zijn hand op de mond van de stuntelaar drukt. Ik kijk om het hoekje van de deur, maar het is te donker dus ik zie niet wie er bij ons zijn binnengedrongen. Ik sluip de kamer in en voel dan twee handen op mijn schouder. In een reflex schop ik naar achter en begin ik te gillen. Dat is het moment dat het licht aan gaat.

Hey cuties.
We hebben gewoon al 800 views!!! Soo happy
Xjes