The Dream ft. 5sos

H13 - Katie

Pov Katie
Luke heeft zijn arm om me heen geslagen en zo lopen we de bus in. Calum en Becky zitten al op de bank. Calum staat meteen op als hij me ziet en houdt zijn armen voor me open. Ik spring erin en sla mijn armen om zijn nek. 'Je ziet er mooi uit Kait!' Ik glimlach en zegt: 'Jij bent ook wel hot hoor Callie.' 'Wel hot?' Ik grijns en zeg: 'Oké heel erg hot!' Hij laat me lachend weer los en vraagt: 'Heb je het leuk gehad?' Ik knik en plof naast Becky op de bank. 'Wat hebben jullie gedaan?' vraag ik nieuwsgierig. 'We hebben een picknick gehad in het park en het was gewoon heel gezellig.' vertelt Becky. 'Je houdt wel van picknicken of niet?' vraag ik lachend aan Calum. Hij knikt en komt naast me zitten. Hij pakt mijn hand vast en geeft me een kusje op mijn wang. 'IEHL! ZO KLEF!' schreeuwt Michael die met Chelsey binnenkomt. 'Wow Clifford volwassen!' moppert Calum, maar ik zie dat zijn ogen glinsteren en dat hij moeite moet doen om zijn lachen in te houden. 'Clifford ben je klaar om verslagen te worden in een potje fifa?' vraag ik grijnzend. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan en vraagt lachend: 'Denk je echt dat je mij kan verslaan?' 'Proberen kan altijd toch?' vraag ik. 'Maak plaats! Allemaal van de bank af!' schreeuwt Michael dan enthousiast. Hij duwt iedereen van de bank af en gooit een controller naar me. Ik vang hem behendig op en na een kwartiertje beginnen we eindelijk met het potje. Michaels ogen worden steeds groter en na een tijdje heb ik het potje gewonnen! 'Beginnersgeluk.' mompelt Michael. 'Kan je niet tegen je verlies Mikey?' vraag ik plagend. Iedereen lacht Michael hard uit en op dat moment komen Ashton en Nikki binnen lopen. 'Wat is er gebeurd?' vragen ze nieuwsgierig. 'Ik heb Mikey verslagen in FIFA!' schreeuw ik enthousiast terwijl ik een vreugdedans doe. Ashton kijkt me even ongelovig aan en begint dan met Nikki Michael hard uit te lachen. Ik voel dat mijn telefoon begint te trillen. Een berichtje van een onbekend nummer. Kom naar het park en zorg dat niemand je volgt of dat je het aan iemand vertelt. Anders loopt het niet goed af met jou, je vriendje en je broer. Ik kijk geschrokken om me heen, maar zie dat gelukkig niemand het berichtje gezien heeft. 'Ik ga even wandelen!' 'Moet ik met je meegaan?' vraagt Calum lief. Ik schud mijn hoofd en zeg: 'Ik ga wel alleen, maar dank je.' Ik trek mijn jasje van de kapstok en loop dan snel naar buiten. Het is nog niet donker, maar toch voel ik me niet veilig. Ik heb steeds een onrustig gevoel in mijn buik. Ik loop het park in en kijk bang om me heen. Rillingen lopen over mijn rug als ik zie wie er op me staat te wachten. Janssen. Waarom? Waarom moet dat mens altijd mijn leven verpesten? Ze staat met een gemene grijns op me te wachten. Ik wil wegrennen, maar als ik achter me kijk zie ik twee mannen die me de weg versperren. Oké, rennen is dus geen optie. Ik weet zeker dat de angst in mijn ogen te lezen is. 'Ik dacht al bijna dat je niet meer zou komen liefje.' hoor ik haar vreselijke stem zeggen. 'Ik heb een opdracht voor je. Soms is het leven zo makkelijk. Ik wilde altijd al jouw geluk wegnemen, maar ik heb iets beters bedacht. Ik laat je zelf je geluk wegnemen!' begint ze. Angstig vraag ik: 'W-w-wat b-bedoel je?' Ze grinnikt. Niet een schattige grinnik, zoals bij Calum, maar een gemene, enge lach. Oké, het is officieel. Janssen is een psychopaat. 'Liefje, jij gaat je eigen geluk verwoesten. Je gaat straks terug naar je vriendje en broer en doet alsof er niets aan de hand is. Maar, je gaat een enorme ruzie met ze maken. Zo erg, dat ze niets meer met je te maken willen hebben. Als dat gelukt is, kom je weer terug hierheen. Je krijgt tot morgen 19:00 de tijd.' Ik slik. 'En wat als ik dat niet doe?' Ik klink minder dapper dan dat ik gehoopt had. Weer komt er een enge lach uit haar mond. 'Ik weet waar je woont, wie je broer is, wie je vriendje is. Ik weet alles over je liefje. Als je dit niet doet, zul je je geliefden nooit meer terugzien.' Ik knik bang en loop dan naar de uitgang. 'O liefje?' hoor ik nog achter me. Ik draai me om. 'Geen woord tegen de rest, anders zijn ze zo goed als dood.' Ik knik nog een keer en ren dan zo snel als ik kan weer terug naar het hotel. Voor de bus ga ik op de grond zitten en barst in huilen uit. Waarom? Ik was eindelijk een soort van gelukkig. Ik was het voorprogramma van een geweldige band, een geweldige broer, geweldige vrienden en niet te vergeten een super lief vriendje. En nu? Nu moet dat allemaal op gaan geven voor dat klote wijf! Ik veeg mijn tranen boos uit mijn ogen en sta langzaam op. Heel zachtjes sluip ik de bus in, pak ik mijn oortjes en sluip ik weer terug. Ik denk dat niemand me heeft opgemerkt, maar dan hoor ik Michael schreeuwen: 'Kait, hier komen! Ik wil revenge!' Ik schud mijn hoofd en zeg: 'Nee sorry, ik wil graag even wat tijd voor mezelf oké?' Hij kijkt net als de rest een beetje verbaasd, maar haalt dan zijn schouders op. Ik loop naar buiten, ga tegen de achterkant van de bus aanzitten en zet muziek aan. O natuurlijk! Amnesia! Amnesia is een van de nummers die ik niet helemaal kan hendelen als ik emotioneel ben, nu dus. De tranen stromen dan ook al snel over mijn wangen. Ik hoor hoe iemand naast me komt zitten en haar arm om me heen slaat. 'Hey Beck' zeg ik schor. 'Wat is er?' vraagt ze op de man af. 'Ik voel me gewoon niet heel lekker en luister net 'Amnesia'. Ik kan daar echt niet tegen als ik een beetje emotioneel ben.' lieg ik. Ze lijkt me te geloven en zegt: 'Kom naar binnen.' Ik knik en laat me door haar omhoog trekken. We lopen naar binnen en Luke en Calum kijken me meteen bezorgd aan. Ik glimlach slapjes naar hen. 'Ik voel me gewoon niet zo lekker jongens.' Calum komt op me af en omhelst me.