Ruhuna hapsolmuş siyahlığın içinde fark edemeden varoldu.
Gözleri ruhunu yansıtacak kadar derin ve mavi.
Kum saatindeki tanecikler kadar sessiz.
Uzayın derinlikleri kadar çekici.
Cesareti kadar deli.
Adı gibi yalnız olmaya mahkum...
Kurt gibi...
O...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Onur Kurt-
Herkes aynı hayatta
Kendini bir şey sanma demişti Mehmet Erdem. Herkes aynı hayatta yaşıyordu. Yaşayacağımızın garantisi yoktu. Bir dakika sonra ölebilirdik. Hayatımızda olan sıradanlıktı bu ama bu sıradanlık git gide unutulup eskiye karışmıştı ve ölüm bize kendini gösterdiğinde ise biz şaşıp kalıyorduk. Her zaman yanımızda olan ölümü köşeye fırlatmamız normal miydi?
