Haram Sevda.. (Düzenleniyor)

Gerçeklere Adım Adım...

Aklında kalmıştı. Ama ne olarak kalmıştı?

Okul çıkışıydı. Kızlarla beraber yürürken Emre hızlı hızlı hiç kullanmadığı bir yoldan gitmişti.

Aklıma gelen birçok şey vardı. Acaba o kızın yanına mı gidiyordu? Ya da gizli gizli sevgilisiyle mi buluşacaktı? diye düşünürken

Şengül: Allah bilir hangi kızla buluşmak için bu kadar hızlı gidiyor. Bak şengül demedi deme kesin bir kız var.

Şengülün böyle demesi aklımdaki fikirleri onaylarken daha çok şüpheleniyordum.

Takip etmek istiyordum. Ama yakalanmaktan korkuyordum.

Şengüle doğru dönüp

"Bence takip edelim. Hem o zaman anlarız kimin yanına gittiğini." dememle şengül gülerek

Şengül: "Hem bakalım ne haltlar karıştırıyor Emre bey"

Şengülle Emreyi takip ediyorduk. Bende inanamamıştım kendime. İlk defa birini takip ediyordum.

Emreyi takip ederken baya bir yol almıştık. Çok yorulmuştuk. Emre hiç bilmediğimiz bir yere getirmişti bizi. Tenha ve insanlardan uzak bir yerdi.

Emre evlerden birinin kapısını çaldı ve bir kadın açmıştı kapıyı. Biraz konuştuktan sonra bir çocuk gelmişti. Emre galiba konuşalım demişti. Çünkü çocuk evden çıkmış emreyle beraber yürüyorlar. Emre nefes alamayacak kadar çok konuşuyordu. Bir yere gelmişlerdi. Oturup konuşmaya başladılar. Aradan çok geçmeden çocuğun sesi bağırmasıyla kulağımızdaydı.

"Ne demek ben senin kardeşinim ! Saçma saçma konuşma ve bu konuşmayı hiç yapmamışız say! " dedi.

Emre: "Burak. Böyle yapma lütfen. Annem ölmeden önce yazdığı mektupta adresine kadar yazmış neden yalan olsun. Babamın yaptığı kazada annende öldü. Seninde kimsen yok . Benimde... Gel destek olalım birbirimize sen Annem 'den bana emanetsin."

dedikten sonra

Burak: "Evet. Annem yok. Babam yok. Ama bir kardeşimde yok. Hiç olmadı olmayacakta." diyerek hızla yanından uzaklaştı.

Şaşkın şaşkın şengüle bakarken şengül donmuş kalmıştı. Ben bu kadar şaşırmamışken şengülü bu kadar şaşırtan neydi? Şengüle dönüp:

"Şengül duydun mu Emreye neler dediğini kardeşiymiş çocuk"

Şengül : "Duydum. Duymaz olsaydım ya bu o çocuk züleyha. "

Züleyha: "O çocuk kim ne diyorsun hiçbirşey anlamadım şengül."

Şengül: "Bu o gün laf atıp salak salak sırıtan dalga geçen çocuk. Burakmış demek yaratığın adı".

Şengülün dedikleriyle ikinci bir şok olmuştu bana. Demek o sinsi Emre'nin kardeşiydi.

Emre gözleri dolmuş bir şekilde etrafa bakarken gözlerinin üzerimde olduğunu hissetmiştim. Yakalanmıştık. Bizi görmüştü. Arkamı döndüğümde şengülle birbirimize bakıp ne diyeceğimizi düşünürken arkadan "Züleyha ve yandaşı" diye bir ses duyduk. Şengül gülüyordu. Çünkü komiktik. Sonra bende dayanamayıp gülmeye başladım. Emre ise şaşırmış bize bakıyordu.

Emre: "Gülecek ne var burda? Hem sizin böyle bir yerde ne işiniz var beni mi takip ediyorsunuz siz?" demesiyle gülmelerimiz kesilmiş emreye bakıyorduk. Bizden cevap bekliyordu.

Şengül: "Şey.. Geziyorduk biz."

Emre : "Burda mı? Gezecek başka yer kalmadı bu duvarın arkasında nereyi geziyorsunuz?"

Züleyha: "İstediğimiz yeri gezeriz. Sana mı soracağız. Nereyi gezdiğimizden sanane."

Emre : "Peki. Öyle olsun züleyha hanım demek banane. Tamam hadi gidin o zaman " dedi. Ama bir sorun vardı. Geldiğimiz yerin dönüşü yoktu ki. Yani bilmiyorduk. Emre'nin yanından uzaklaşmaya başlarken

Şengül: "Hadi bakalım bilmediğimiz yerden nasıl döneceksek" dedi.

Züleyha : "Ne yapayım şengül. Çocuğa seni takip ediyordukta yakalandık şimdi bizi eve bırak mı diyeyim" dememle şengül gülmeye başladı.

Şengül : " Soracak kimsede yok ki burası nasıl bir yerse. Züleyha geri dönüp soralım işte Emre ordadır belki kaybolmaktansa .." cümle bitmeden arkadan bir ses

"Demek beni takip ettiniz ha yuh be ! Neye dayanarak takip ettiniz peki?" Artık yalan söyleyemezdik.

Şengül: "Sevgililerinden hangisiyle buluşuyorsun diye" demesiyle şengülü dürtmem bir oldu. Emre'nin yüzündeki tebessüm ile ona

Züleyha: "Ne gülüyorsun ? Çok mu komik yani."

Emre: "Bence baya komik. Vay be ne çok hayranım varmış benim " dedi ve gülmeye devam etti.

Şengül: "Yeter bu kadar yaptığın. Olacağımız kadar rezil olduk zaten. Emre bizi evimize götür. Züleyhaya kalsa geze geze bilmediğimiz yerden eve gidicez nasıl olucaksa artık..""

Emre: "Tamam . Başımın tatlı belası züleyha yanımdan yürürse götürürüm sizi" dedi.

Şengül: "Olur. Tabi canım. Züleyha hadi geç öne ben geliyorum zaten.Yeter ki daha fazla geç kalmadan eve gidelim."

Züleyha: "Sen dua et işim düştü sana yoksa hayatta yapmazdım böyle birşey"

Emre: "Buyrun. Sağ tarafıma züleyha hanım" diyerek pis pis sırıtıyordu.

Nihayet gidiyorduk. Emre gözlerini bir türlü çekmiyordu üzerimden. Utanmıştım. Hemde çok.

Yolda giderken önümüze birden ellerinde poşetlerle babam çıkmıştı. Beni görmüştü. Şengül bana telaşla bakarken ne yapacağımı bilmiyordum.

Emre: "Züleyha hanım o kadar naz yapmak yerine baştan kabul etseydin çoktan gelmiştik." dedi. Babam çok sinirli bakıyordu. Çünkü ilk defa yanımda bir erkek görmüştü.

Babam: "Züleyha! " dedi. Emre şakın şaşkın bana bakarken ne diyecektim şimdi?