Birini sevmeyi durdurma yetisi bi tek bana yüklenmemiş sanırım. Çünkü birini sevmeye başladığımda o kişi içimde 73 derecelik eğime sahip bi yokuştan aşağıya yuvarlanan kartopuna dönüşüyor.
Bağlanma eylemini tüm gereklilikleriyle yerine getirirken, aynı zamanda birine bağlanmanın çok yanlış olduğu gerçeğinin bilincinde olmama küfürler ediyorum.
İçimde bi şey var; sürekli kalbimi kaşıyıp, kaşıdığı yere kolonya döküyor. Bunu gece uyandığımda ağzımdaki kolonya tadından anlıyorum. Kolonyanın tadını bilirim çünkü çok sıkıldığımda içerim. Neyse. Eğer birine bağlandıysanız bir şekilde kalbiniz kaşınır ve bu size, çok gariptir ki acı vermez. Ama sonrasında verecektir. Çünkü çok kaşınan yerler yara olur. Duvarın bile boyası dökülür çok kazırsan, kalpten bahsediyorum.
Mesela 3 dakikalık bir sohbet bütün ruh halinizi değiştirebilir. Ruhunuzun, bir kişinin ses tellerine bağlı olduğunu düşünün. Çok saçma ama bağlanmak bunu gerektirir.
Yani diyeceğim o ki ben kendimi durduramadığım bi yolda, kendimden memnun, hem de çokça, hiç bi karşılık beklemeden ve katiyen yardım istemeden ruhumu ses tellerine bağlıyorum. Üstelik bunu yaparken niğde gazozu içiyorum. Niğde gazozunun hayatımdaki yerini bilirsin çünkü beynimi beynine bağlarken anlatmıştım bunu sana, sen sigara içiyordun ve hatta beni dinliyordun ki bunu da çok seyrek yaparsın.
Neyse.
Sana değer mi bilmiyorum ama kalbime kolonya dökmene izin veriyorum. Çünkü her yara iyileşir sonunda, en başında acısa da.
Bi ara hatırlat sevmekten bahsedeyim sana, çünkü o çok başka yerin konusu.
Gel de niğde gazozu içelim manzaraya karşı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çaresizliğin İlkbaharı
Short Storyİstenmediğim yerde hiç bu kadar uzun kalmamıştım. Tam 1 sene. Bak seni 365 gün sevdim, bi 365 gün daha severim. Hadi sende beni bi 6 saat sev de seneyi tamamlayalım. Sevdi ama sevmemiş gibi sevdi. Sevmese de olurmuş gibi sevdi. Seviyorum diyip sevme...
