Çaresizliğin İlkbaharı

♡ Anlık ♡

Başucumdaki şişeden bi kaç yudum su içip boynumu ovuşturdum. Boynum hala tutuk, kalbim de. Yaşamak zorunda olduğum odada biraz sağa sola bakındım.

Her şey hâlâ yabancı ama ne garip ki hepsi hala benim. Bilmek istersin diye düşündüm. Bu süreçte çokça yutkundum. Sigarayı bıraktıktan sonra geçer demiştin, geçmedi. Bilmek istersin belki. Sonra yazmak için bilgisayarı kucağıma alıp arkama yaslandım. Telefonda mesajların var, muhtemelen okumadım sanıyorsun. Okudum. Bilmek istersin. Ben bilmek isterdim kaç kere boğazını temizledin, benim hiç rahat edemediğim o deri koltukta kaç kere pozisyonunu değiştirdin, kaç tane sigara içtin, kaç yudumdan sonra elinin tersiyle sakalında, bıyığında kalan çayı sildin bilmek isterdim. Kaşların eminim şu an çatıktır, belki okurken bi şeyleri çatmışsındır, belki dinlediğin şarkıları düşünürken. Bilmiyorum. Bilmek isterdim.

Bi gün artık bunları bilmek istemezsin diye ödüm kopuyor. Ne yaptığını artık tahmin edemeyecek kadar uzaklaşırsın benden diye -sanki yeterince uzak değilmişsin gibi- uykularım kaçıyor. En çok sağına dönüp uyuduğunu bildiğim gibi hiç değişmeyecek olan bi kaç gerçekle kalakalırım diye nefesim kesiliyor. Bi gün artık bu hayatın zorla değiştirdiği rutinlerine şahit olamazsam, ayağını çarptığın taşa olan sinirini paylaşamazsam, uykun geldiğinde yarıya inen gözlerine bi daha dalamazsam diye ömrümden ömür gidiyor. Bilmeni isterim.

Bi gün bilmeni istediğim şeyleri seninle paylaşamazsam, mesela demin öksürdüm biliyo musun diye seni arayamazsam ne yaparım bilmiyorum. Yokluğunun düşüncesi şu an boğazıma düğümler atıyor, bilmeni isterim. En küçük sevaptan en büyük günaha kadar senin dahilliğinde gerçekleşen hiçbir şeyden pişman değilim. Kirpiklerimde yanaklarının izi, ellerimde ellerinin teri, bana beni bulduran ne varsa sana dair hepsinin sesiyle yatağıma bağdaş kurdum oturuyorum. Bilmeni isterim.

Şu an seni çok seviyorum.