Bir insanı uzun süre sevmek, çok uzun süre sevmek, bir şeyleri sevmeye o insandan başlamak hiç bir bokuma yaramadı. Çünkü bir insanı seviyorsanız zamanı fark etmez ama sonunda muhtemelen elinize kalan şey aynı olacaktır. HİÇ.
Ya da şöyle bakalım elimize kalacaklara; kendinize ve çevrenize güvensizlik, insanların kafasındaki şeylerden korkma duygusu, ağlama nöbetleri, sinir krizleri, 750 milyon tane sinir hapı, sizi 65 yerinizden bıçaklayan ama öldürmeyen şarkılar, beyninizde o kişiyle bütünleşmiş anılar, her nefesinizde daha da çok parçalanan bi kalp.
Bütün bunlar bir hiç değil; bütün bunlar sizi bir hiç yapan unsurlar.
İnsanlar ağlarlar, şaşırırlar, korkarlar, endişelenirler, gülerler, gülerler, gülerler, en çok da gülerler. Daha çok hiç olan insanlar gülerler. Çünkü elinde kalan bu sik gibi duygularla anca oturduğun yerde gülersin.
Ben birini çok sevdim. Çok uzun sevdim. Bir şeyleri sevmeye ondan başladım, birilerine güvenmeye de.
Sonra noldu?
Ben birilerine güvenmemeye ondan başladım, bir şeyleri sevmeyi bırakmaya da. Sonra çok uzun sevmedim. Ben kimseyi sevmedim bi daha.
Düşünüyordum ki onu kimse benim kadar çok ve benim kadar uzun sevemez.
Düşünüyorum ki onu kimse benim kadar çok ve benim kadar uzun sevmeyecek.
Anladım ki aşık olmak ve nefret etmek aynı şeymiş. Ama birini severek yaşamak çok başka bi hikaye.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çaresizliğin İlkbaharı
Historia Cortaİstenmediğim yerde hiç bu kadar uzun kalmamıştım. Tam 1 sene. Bak seni 365 gün sevdim, bi 365 gün daha severim. Hadi sende beni bi 6 saat sev de seneyi tamamlayalım. Sevdi ama sevmemiş gibi sevdi. Sevmese de olurmuş gibi sevdi. Seviyorum diyip sevme...
