Çaresizliğin İlkbaharı

♡Omuzlarından Öperim♡

Kapanmayan yaralara kapanmış gibi davranmaktan yoruldum. İçim oluk oluk kanıyor. Bizi anlamadılar ve anlamayacaklar.

Gülmek dünyanın en kolay şeyi vücuda bırakırsan her şeyi. Ama bırakmayız. Kimse neden güldüğümüzü sorgulamaz. Gerçekten sorgulamaz. Neden gülmediğimizi de. İnsanlar bencildir ve herkes bunun farkındadır.

Gülüyorsan mutlusun, ağlıyorsan mutsuz. Bu kadar sığ.

Gülüyorum ve mutsuzum.

Bak bu yaraları bir bir açtılar ve sonra unuttular. Onlar sağlam. Birinin içindeki yara başka birini ne kadar etkileyebilir? Senin içindekiler beni etkilemişti. Senin içini alıp kendi içimde misafir etmiştim. İstemedin.

Seni o kadar sevdim ki şarkılar yazdım bulduğum gölgelere. Aydınlığı sevmezsin bilirim. Kararttım kendimi ama faydası olmadı.

Unutmuşum gibi yaptım. Sevmemiş gibi ve aslında artık seni hiç istemiyormuşum gibi. Çünkü başka çaresi olmayan insanların en iyi bildiği şeydir mış gibi yapmak. İnanmıyorsan sor.

Beni istemiyorsun ve bu, damarlarımı patlatıyor. Gerçekten umursamaz mıyım? Gerçekten mi? Soru sormuyorum. Görmediğine inanamıyorum. Beni görmedin. Ben sana kahvaltıda kalbimi sunardım.

Dışardan göründüğüm gibi değilim. Hiçbirimiz değiliz. Güçlüyüm evet ama kalabalıkta. Hepimiz böyleyiz. Ben sana bütün tek başınalığımla gelmiştim. Beni dinledin ama nasıl?

Bak bu yaraları tek tek açtılar ve gittiler. Gitmek kahramanlıkmış gibi, bizim için en iyisi olduğuna karar verdiler sanki hadleriymiş gibi.

Geçmiş zamanım şimdikine ateş ediyor. Düşündüğüm tek şey omuzların ve şakaklarımdan vuruluyorum.

Hiç haberin yok di mi? Bak hala omuzlarından öpüyorum.