Çaresizliğin İlkbaharı

♡ Fatura ♡

Bi zamanlar mutluluktan sığamadığım odalarda şimdi yankı yapıyorum. Yok sayılmışlığın unutulmaz baş rolü gibi manasız bi anlamım var. Eğer bi karşılığını alacaksam üzülmüşlüklerimin, benim kadar unutulsunlar isterim. Fazlası hepimize zarar.

Saatlerce güldüğümü hatırlıyorum. Sesindeki mutluluğu oturtup yanıma, ait olmanın huzurunda, neye olduğunu bilmeden, sadece varlığına belki, gözümden yaş gelene kadar güldüğümü hatırlıyorum. Şükretmenin anlamının olduğu zamanlarda bakıp şükrettiğim duvarları, şimdi ne zaman yıkılacaklar diye bekliyorum. Upuzun yollar yürüyüp hiç yorulmamanın tadı damağımda, şimdilerde tek adımın hesabını yapıyorum. Gözlerinin mutluluktan dolduğunu görmüştüm, çok gerçekti. Onu ağlattığıma üzülüp, içini ısıttığıma sevinmiştim. Herkesi yenerdi, öyle bi güç, öyle bi gözde büyütmüşlük. Mutluyduk velhasıl.

Göğsündeki kaleleri aşıp ısındım sanmıştım. Çok bekleyip kavuştuğu bi hikaye olduğuma ben bile inanmıştım. Koskocaman bir zaman dilimini, son satırdaki yazım hatası yüzünden buruşturup attığımız kağıt parçası gibi buruşturup elime tutuşturdu.

Hiç doğmamışım gibi unutuldum. Hiç hissedilmemiş sanki avucumun sıcaklığı. Ben sarılıp gömmemişim sanki o boyna kafamı. Hiç bi sonraki görülmem iple çekilmemiş gibi unutuldum. Seni seviyorumlar yankılanmamış gibi zaferin ara sokaklarında, gördüğüm her bebeği severken izlenmemişim gibi, beklenirken, içinde bulunduğum şartlara küfürler etmemişim gibi unutuldum. Hiç kıskanılmamışım, aşkın içindeki sinir yüzünden öldürülmek istenmemişim gibi, annemin göğsünde ne yapacağımı bilemediğim için ağlamamışım gibi, ablam gelip yatağımın köşesinde ben ölürken beni izlememiş gibi unutuldum. Tek derdiyle uykularım kaçmamış gibi, bi gülümsemesiyle dünyalar hiç benim olmamış gibi, nerdeyse koşa koşa gitmemişim gibi, ne derse tamam deyip yapmamışım gibi, sanki o beni hiç öldürmemiş, ben de hiç ölmemişim gibi unutuldum.

Bana gerçekten bir bedel ödenecekse böyle ödensin.