Yokluk, bir gün gelirsen eğer toprağını yanında getir.
Yokluğunun neye benzediğini biliyorum. Seninle doğmadım, ne yazık. Kaybedilmiş 22 yıl. 22 yılda öğrenilmiş boşa yaşamışlık. Yokluğun, varlığından haberdar olmadığımız güzel her şeyin toplamına benziyor. Bir çocuk elinden kayıp giden balona, omuzlarda taşınan tahta bir yatağa, ne yaparsan yap asla doldurulamayan siyah bir çukura benziyor. Güneşin batıdan doğmasına, akşamı göremeyen akşam sefalarına, öylece durduğu halde gelip vurulan sokak lambalarına benziyor. Yokluğun, daha söylenmeden kalp kıran kelimelere, doğarken annesine veda eden bebeklere, bir pişmanlığı asla tamir edemeyen katillere benziyor. Habersiz gidişlere, sevgisiz sevişlere, mimiksiz gülüşlere benziyor. Çok kötü bir günü tekrar tekrar yaşamaya, bir ölüm haberini aldığın ilk ana, ihanete şahit olduğun talihsiz bir sabaha benziyor. Yokluğun tanıyabileceğim en sağlam katile, tüm şehri yerle bir eden vicdansız bir depreme, beni alıp götürecek olan o büyük gün eceline benziyor.
Yokluğunun ne olduğunu biliyorum. Varlığının gölgesi bu yokluk. Varlığın var ya yokluğunu affettiriyor. Varlığın, olmayışının çirkin fikrine rağmen seni yaşama cesareti veriyor.
Bir gün gitmeye karar verirsen eğer önce kafama sık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çaresizliğin İlkbaharı
Short Storyİstenmediğim yerde hiç bu kadar uzun kalmamıştım. Tam 1 sene. Bak seni 365 gün sevdim, bi 365 gün daha severim. Hadi sende beni bi 6 saat sev de seneyi tamamlayalım. Sevdi ama sevmemiş gibi sevdi. Sevmese de olurmuş gibi sevdi. Seviyorum diyip sevme...
