Çaresizliğin İlkbaharı

♡ Cenaze Töreni ♡

Öylece duruyorum orada. Yapılacak her şey yapılmış, yerde yatıyor kurtarılamamış bir aşk. Tek tek bölüşülmüş bütün anılar, evimizi sen almışsın, sözleri ben. Bir gözünü sen al o yeşilin, bir gözünü ben. Kapatıyoruz.

Elde kalanlarla hiçliğimi tamamlıyorum. Bir akla yazıldım mı, bir kalbe kazındım mı, bazı geceler vardı, bazı gecelere asıldım mı, hep bitmeyen kışmışım gibi hissederdim, gözündeki yaza bir kere takıldım mı bilmiyorum. Ne kadar siliktim, ne için biriktim, o seni son gördüğüm gün, o gün nasıl dimdik bitiktin bilmiyorum. Son öpücükleri alıp verelim, kimsenin kimsede kalmasın alacağı. Bitiriyoruz.

Görüyorum da birbirimize doyamadığımız gecelerden geriye, yiyip de gelmişliğimiz kalmış, ne acı. Dünya yansa milim oynamayacak bakışlarımız, sapasağlam dünyanın sisini dumandan saymış. Heyecandan ağzımıza gelen kalbimiz, yerini sevgisizlikten yosun tutmuş üç beş kelimeye bırakmış. Tanışmadan önce daha az yabancıydık. Avucumda kazılı yanağın sahibini hangi durakta bıraktın? Bir sevda, taraflardan habersiz, yüreklerden çalınmış. Yüzümde son kez batan güneşe bak, içimde son kez açan çiçeği kopart, dibinde kalan son yalanları da sağa sola at. Yitiriyoruz.

Etrafta hiç ışık yoktu durduğunda, sana bende yeşilden başka renk yoktu. Hangi yolum yokuştu söyle, sana ben deniz seviyesinde uçan kuştum. Çok gelmiş olmakla hiç yetmemiş olmak arasındaki köprünün bile halatları koptu, sana ben okyanusun ortasında kara kutuydum. Bunları geçelim. Bunları geçip senin yeni heyecanının eşiğinde, kısa süreli sevdalarının beşiğinde, dağ gibi bi aşkın bitişinde biraz oturalım. Sevilirken de yorulur insan, burada seni de biraz haklı bulalım. Kıymeti bilinmeyenlerin bile çetelesini tutmak ayıp, şimdi burada emeklerin üzerine toprak atalım. Gömülüyoruz.

Sen bu kibriti al, ben kutusunu. Son kez derin bi nefes al, sonra bana ver onu. Hazırsan sönüyoruz.