The Badboy [HERSCHRIJVEND] {Voltooid}

7

*Pov Jake*
Na even zijn we nog altijd in het verlaten huis, we zijn zo zat dat we de tijd uit het oog verloren zijn. Ik moet toegeven, Caitlynn is veel leuker als ze zat is, zo zonder zorgen. Er staat muziek op en ik maak zwoele bewegingen naar Katie toe. Eens ik bij haar ben neem ik haar vast aan haar heupen. Ze kijkt me aan, maar zet dan toch haar handen aan mijn nek. De muziek veranderd in een slowliedje. Ze slaat haar armen om mijn nek, drukt zich dichter tegen me aan en legt haar hoofd tegen mijn schouder. Ik begin te dansen en zij volgt. Na zo even gedanst te hebben zegt ze opeens iets. 'Ik kan er niet meer tegen.', 'Hoe bedoel je?', ik neem haar kin vast zodat ze me kan aankijken. Ze heeft tranen in haar ogen... ze komt dichter met haar hoofd en drukt haar lippen op de mijne, niet voor heel lang, maar toch lang genoeg om het zoenen te noemen in plaats van een kusje. Daarna duwt ze zich van me af en loopt ze wenend weg. Ik weet dat ik ze nu voor mij heb gewonnen, ik loop haar achterna.

*Pov Caitlynn*
We zijn allemaal zat, ja zelfs ik. Volgens mij is het zelfs school, maar daar hou ik me nu niet mee bezig. Ik dans al de hele tijd met Luke, en Thomas natuurlijk, zodat het niet zou opvallen. Ondertussen is Jake er ook al bijgekomen. Hij neemt me vast bij mijn heupen. Ik kijk hem even aan, ik zou hem een klap in zijn gezicht willen geven, maar om de een of andere reden kan ik het niet, dus laat ik het rusten. Ik glimlach naar hem en plaats mijn handen op zijn nek. Dan komt er een slowliedje op. Ik sla mijn armen om zijn nek en druk mezelf dichter tegen zich aan en plaats mijn hoofd tegen zijn schouder, zodat hij niet zou zien dat ik nu aan het huilen ben. Het voelt alsof ik Luke aan het bedriegen ben, alsof ik hem verraad. Maar dat kan niet, want we hebben niets. Ik zucht heel stilletjes, want als ik het te luid doe, dan zou je horen dat ik aan het huilen ben en dan zouden de anderen zeker kijken naar mij en vragen stellen. Na even gedanst te hebben kan ik het echt niet meer aan. Dat zeg ik dan ook. 'Ik kan er niet meer tegen.', 'Hoe bedoel je?', hij neemt mijn kin vast, zodat ik recht in zijn ogen moet kijken. Nu moet ik iets verzinnen om hier weg te geraken, maar wat? Dan weet ik het. Ik breng mijn hoofd naar voren, richting zijn hoofd. Ik kus zijn zachte lippen en vlucht daarna huilend weg. Ik vind mezelf nu zo vreselijk! Ik weet dat Luke en ik niets hebben, maar toch voelt het aan alsof ik hem bedrieg... ik huil en loop nog harder als ik voetstappen achter me hoor. Jake... ik ren naar beneden in de aparte kamer die Luke me heeft laten zien, ik zet me in een hoekje en begin zachtjes te huilen, bijna geluidloos.

*Pov Luke*
Ik ben best aangeschoten, maar ik weet nog precies wat ik doe. Ik dans met Caitlynn, spijtig dat ik ze moet delen met Thomas. En alsof het nog niet erg genoeg is komt Jake er ook nog eens aan. Ugh... Ik zie dat hij haar vastneemt en zij gaat erin mee. Ze beginnen te dansen. Ik voel me rot. Na even zegt ze dat ze het niet meer aankan. Ik vraag me af wat ze bedoeld. Jake vraagt het in mijn plaats en neemt haar kin vast en ze drukt haar lippen op de zijne, mijn hart breekt... ik slik de krop in mijn keel weg, door nog een slok te nemen van mijn drinken. Direct erna zie ik ze weglopen met Jake erachterna. Ik wil de persoon zijn die achter haar aanloopt, maar dat kan ik niet. Dat zou te verdacht zijn. Ik kijk Thomas aan en hij kijkt me aan met een -geen-idee-wat-er-is-blik. Ik hef gewoon mijn schouders op. Ik leg de muziek af en na even komt Jake weer de kamer binnen. 'Wat is er man?', 'Ik kan haar niet vinden! Helpen jullie me haar te vinden?', vraagt hij. We knikken en beginnen gelijk te zoeken. Thomas een verdieping hoger, Jake deze verdieping en ik beneden. Ik kijk om me heen of niemand ziet wat ik doe en ga direct de aparte kamer in, die alleen ik weet zijn. Ik open hem en zie haar huilen in de hoek van de kamer. Ik kom de kamer binnen en sluit hem dan, ik stap naar haar toe en zit naast haar. Ze zit hier met opgetrokken knieën en haar handen voor haar ogen, terwijl ze haar hoofd tegen haar knieën aanlegt. Ik vind dit zo erg voor haar, ik vraag me echt af wat er met haar aan de hand is. Ik sla mijn arm om haar heen en ze kijkt verschrikt op. Maar wanneer ze ziet dat ik het ben, ontspant ze. Ze komt op mijn schoot zitten met mijn benen tussen de hare, ze legt haar handen weer voor haar ogen, ze legt haar gezicht op mijn borstkas en begint weer te huilen. Ik wrijf over haar rug en fluister dingen toe zoals: 'Het komt wel goed! Geloof me! Ik beloof het! Het maakt niet uit wat er is, ik ben er voor je voor altijd. En beschuldig vooral jezelf er niet van, van wat er ook gebeurd is waardoor mijn prinses aan het huilen is.', ze kijkt op bij haar bijnaam prinses en glimlacht. Voor ik het weet plaatst ze haar lippen op de mijne en ik wil hevig meegaan in de kus, maar doe rustig aan. Omdat ik haar vooral niet wil opjagen nu, net na wat er gebeurd is. Ik wil het rustig aan doen. Voor haar.