The Badboy [HERSCHRIJVEND] {Voltooid}

45

*Pov Caitlynn*

'Nathan... Nee dat kan vast niet. Hij werd opgepakt.', ik staar voor me uit, kijkend naar de jongens die voetbal spelen.

'Hey Nathan!', wordt er geroepen. Zou het dan toch Nathan zijn?', ik twijfel even.

Zou ik naar hem toegaan? Wacht, waarom zou ik dat doen? Hmm... Ik kan antwoorden krijgen...

Ik stel me recht en stap richting de jongens die voetballen, niet nadenkend dat ik mijn bus zal missen.

Als ik er bijna ben twijfel ik, ik draai me terug om en kijk naar de bushalte. Mijn bus rijdt net weg, ik heb dus geen andere keus.

Ik draai me terug om en ga voorzichtig naar Nathan, ik wil niet geraakt worden.

'Nathan, achter je staat een lekker ding!', roept een jongen. Ugh... Ik draai met mijn ogen en focus me dan weer op Nathan, die zich ondertussen omgedraait heeft.

'Nathan, kan ik je even spreken?', 'Caitlynn, wat doe jij hier?', 'Ik zou hetzelfde kunnen vragen.'.

Hij knikt en we lopen een stukje verder van de jongens. 'Hoe komt het dat jij hier rondloopt?', 'Ik ben vrijgelaten.', 'Hoezo?'.

Hij kijkt naar beneden, ademt diep in en kijkt dan terug naar mij. 'Wel, ze hebben me vrijgelaten omdat ik er eigenlijk niets aan kon doen en je hielp.', 'Hielp met wat?', 'Je bevrijden.'.

Ik snap dit even niet. Hij hielp me met bevrijden? Hij? Maar hij is de reden dat ik daar zat.

'Hoe bedoel je je hielp me?', 'De nieuwe kleren die ik je gaf, die legde jij op de telefoon. Ik was er de hele tijd bij om te zien of je hem had gezien en ging gebruiken.'.

Hij wist dus van de telefoon? Hij was degene die hem daar liet liggen.

'Waarom deed je mee?', 'Omdat... Omdat Michael me dwong. Hij...', hij wilt verder praten, maar krijgt een krop in zijn keel.

'Hij bedreigde me, hij zou mijn familie stuk voor stuk vermoorden. Ze laten lijden, mij laten lijden.'.

Ondertussen lopen de tranen al over zijn wangen en krijg ik het ook moeilijk.

'Hij had bewijs, hij toonde een foto van mijn moeder op een stoel, helemaal vastgebonden en met een doek rond haar mond. Het zag er zo vreselijk uit.'.

Ik streel over zijn arm om hem te troosten. Hij kijkt me aan en verteld verder.

'Het enige wat ik moest doen om ze veilig terug te krijgen was je verkrachten. Maar omdat dat eerst niet lukte, moest ik je ontvoeren en zou hij je daar verkrachten. Hij wou wraak.'.

'Ik... Ik...', ik krijg het heel moeilijk. Het wordt lastig om te ademen en helder te zien of denken.

Maar ik word weer rustig door Nathan die me in een knuffel trekt. Ik huil tegen zijn buik die nu helemaal nat wordt.

'Shit, sorry van je buik.', hij grinnikt. 'Dat is niets. Dat was ik er wel af.', ik lach sufjes mee.

'Het spijt me. Van alles.', ik kijk op. 'Nee, ik moet me verontschuldigingen. Ik had moeten weten dat je me nooit iets zou aandoen. Had ik geweten wat er gebeurde dan-'.

'Shht, het is al goed. Jij kon het niet weten. En hey, ik ben vrij, mijn familie is terug en jij hebt niets.'.

'Maar onze relatie is nu wel kapot.', huil ik. Ik kijk Nathan aan en zie hem moeilijk kijken.

'Maar dat kan terug komen, toch?', vraag ik hoopvol. Hij kijkt me aan en zet een klein glimlachje op. 'Tuurlijk.'.

'Wat is er eigenlijk met Michael gebeurd?', 'Hij is in de cel, waar hij hoort.'. Ik zucht opgelucht.

'Kom je straks mee naar huis?', vraag ik. Hij kijkt naar zijn vrienden en knikt. 'Tuurlijk, ik kan je brengen?', ik knik alleen maar.

***

Hij neemt nu afscheid van zijn vrienden en daarna gaan we samen naar zijn auto.

Ik stap in en Nathan aan de bestuurderskant. Ik doe mijn gordel aan en kijk naar buiten. Ik hoor een klik als teken dat Nathan zijn gordel ook aanheeft.

Dit is de auto waarin hij me naar huis zou brengen, maar me in plaats daarvan naar Michael bracht... De auto waar ik in slaap viel, zodat ik het niet zou merken dat we niet naar huis gingen.

Maar dit keer is het anders, nu brengt Nathan me echt thuis, want Michael zit in de gevangenis, te rotten.

Ik hoor een klap en kijk naast me. Nathan is uitgestapt. Nu hoor ik mijn deur opengaan en zie Nathan er staan.

Ik maak mijn gordel los en neem zijn hand aan. Ik stap uit en zie dat we aan mijn huis zijn.

Nathan sluit de deur en samen lopen we, hand in hand, naar mijn voordeur. Waar ik afscheid moet nemen van hem.

'Wil je naar binnen?', Nathan schudt zijn hoofd. 'Het is nog wat vroeg. En ik weet niet wat je ouders ervan zullen vinden.'.

Ik zucht, mijn ouders gaan inderdaad niet blij zijn als hij binnenkomt. Hij, degene die ik vertrouwde, degene die me ontvoerde, me naar Michael bracht en me wou aanranden.

Maar ondanks alles vergeef ik hem, hij heeft het onder dwang gedaan. Het was niet zijn keuze, maar die van Michael.

Ik knik en Nathan wilt me een kusje op mijn wang geven, maar ik draai mijn hoofd opzij en raak zijn lippen.

'Sorry, ik wou gewoon nog even je lippen voelen.', hij legt zijn vinger op mijn lippen. 'Shht, ik ben blij dat je het deed.'.

Deze keer geeft hij me echt een kus op mijn wang en ik sluit genietend mijn ogen. Wanneer ik ze weer opendoe zie ik dat Nathan al terug naar zijn auto stapt.

Hij stapt in en zwaait nog even voor hij doorrijdt. Ik blijf nog even staan totdat ik hem niet meer zie, daarna draai ik me terug om en ga naar binnen.

'Liefje?', 'Ja mam, ik ben het. Ik ga slapen.', 'Oke.'. Ik vind het heel normaal dat ze niet zoveel interesse toont als ik lang wegblijf, maar dat ze dat nu niet doet, na alles wat er gebeurd is, dat begrijp ik niet.

Ik loop naar boven, naar de badkamer en kleed me om. Ik poets mijn tanden en ga daarna naar mijn kamer. Waar ik snel en vredig in slaap val.