Okulumuzun şak şakçı takımı, ellerinde koca pankartlarla bağırıyor, haykırıyor, alkışlıyorlardı. Gururum ciğerlerimi kabarttı, soluğumu kesti.
Yahu ne de garipti! İlk heyecan geçtikten, o tatlı his tüm vücuduma yayıldıktan sonra fark ettiğim şey, z...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni Karakterimiz Aral:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
EFTALYA:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Müzik, zamanı sindirmek için elimizdeki en iyi araçtır."
-W.H. Auden
Kapıyı çalarak içeriye girdiğimde, Murat Hoca'nın çatık kaşları ağırladı beni. Murat Hoca, fizik hocasıydı. Kendisini pek tanımazdım ama, felsefe hocamızın kocası olduğundan çok duymuştum adını. "Evet?" Otoriter sesine karşılık yutkunup hızla sınıfı taradım. Teoman ve Ulaş, sınıfın farklı köşelerinde başları sıralarında uyuyorlardı. "Hocam, ben Teoman ve Ulaş'ı almak için geldim. Müray Hoca sizinle konuştuğunu söylemişti..." Murat Hoca, gözlüklerini burnunun ucuna getirerek şöyle bir baktı onlara, sonra bana baktı. "Uyandırabilirsen, senindir ikisi de kızım. Maharet uyandırabilmekte!" Ne yapacağımı bilemeyerek öylece hocaya baktım. Birkaç kişinin gülüştüğünü duyuyordum fakat sınıfa bakmaya cesaret edemiyordum. Murat Hoca, önce Teoman'ın yanına gitti. Dürttü.
Teoman uyanmadı elbette. Sonra tekrar dürttü. Yine uyanmadı, Teoman. En sonunda, kulağının dibinde, avazı çıktığı kadar bağırdı, "son durak, yolcu!" Diye. Teoman yerinden fırladı tabii.
