Fifteen [COMPLETED]

Chapter Twenty eight

Abala ang lahat sa school. Araw na ng pagsasara ng klase plus Recognition Day, and i am recognize as a first honorable in our section. I feel blessed and proud! Kahit pa may persoal issues ako pero nakaya ko paring i-handle ang school commitments ko. Kasalukuyan pa akong inaayusan ni ate Jen para daw lumutang ang beauty ko dahil special day ito para sakin. She ponytailed my long hair and leave my bangs on left side of my forehead. She wore me a light make up and touched my lips with a light red lipstick. Faded jeans paired with a white off shoulder blouse ang suot ko.

"Ate magsisimula na raw ang Recognition sabi ni Belle kaya kailangan na nating magmadali." sabi ko kay ate Glo nang matapos akong ayusan.

"Oo sige. Tara na!" aligaga kaming lumabas na ng bahay at sumakay na ng traysikel. Pagdating namin sa school ay sinalubong na ako ng mga kaklase ko ng pagbati, even Kristina.

"Congatulations, Lucy! You really deserves on top." nakangiting sabi nya matapos akong kamayan. Totoo naman sya sa sinabe nya kaya sinuklian ko rin sya ng ngiti. Mind you guys, nakapag-move on na ako sa alitan namin ni Kristina. It's been two months after all.

"Thanks, Kris. Congartulations also for being a 'Best in English' among the rest."

"Oh thank you."

Tinawag na ang mga estudyante ni Mr. Cantiga na syang host na pumunta na sa quadrangle para masimulan na ang awarding of medals and certificates. Magaan ang pakiramdam ko habang naghihintay sa pagtawag ng honor students sa batch and section namin. Masaya ako kasi may ipagmamalaki akong karangalan sa pamilya ko kahit pa mahigpit ang kompetisyon, but still i got to be on top. After almost an hour, section na namin ang tinawag from 10th honorable up to my place, a first honorable. Proud rin ako dahil nakasali sa honor students sina Jovy at Belle, kahit sinusumpong ng katamaran.

"Third year section C..... First honor..... Lucia Lopez." malakas na palakpakan ang ibinigay ng mga kaklase ko sa anunsyong iyon ni Mr. Cantiga. Kaba at excitement ang nararamdaman ko habang tinutungo namin ni ate Glo ang stage.

Para akong nasa cloud 9 nang maisuot na sakin ang medal. I got three medals anyway, for being a first honorable, for good leadership and for best in Chemistry. Naiiyak ako lalo pa't pagbaba namin ng stage ay agad akong sinalubong ng mga bestfriends ko ng mahigpit na yakap at halik sa pisngi. They really proud of me!

"Congratulations Bhest!" sabay sabay na bati nila na ikinatawa ko.

"Thanks sa inyo!" then we group hugged.

Puno ng pagbati mula sa faculty hanggang sa mga magulang ng mga classmates ko. Panay 'thank you' naman ako nang mahagip ng paningin ko ang isang bulto na nasa loob ng classroom namin. Seryoso at may kalungkutan ang mga matang nakatingin sakin. Mapupungay na mga mata at mapupulang labi na minsa'y naging akin. Naging akin nga ba? Namalayan ko na lamang ang aking sarili na nasa harap na nya, lumapit pala ako.

"M-macgil....." sambit ko sa pangalan nya then he gave me a faint smile.

"Congratulations." malumanay ang boses nya. May nabasa akong emosyon sa mga mata nya pero hindi ako siguro kung iyon nga 'yon. Does he in hurt? Proud? Or sorry? Did he realized a mistake he made between us? I don't know!

"Thank you." halos pabulong iyon dahil sa halo halong emosyon.

Gusto ko syang sigawan at sumbatan pero may parte sakin na gusto syang yakapin at sabihing 'kakalimutan ko lahat, bumalik ka lang sakin'. Pero ayoko naman ibaba ang sarili ko para lamang i-spoil ang nararamdaman ko. I just sighed.

"S-sorry..... Hindi na kita matingnan nang matagal dahil nahihiya ako. Nahihiya ako sa mga achievements mo samantalang ako, heto isang walang patutunguhan." sabi nya na puno ng lungkot ang mga boses. "So i told myself, 'i don't really deserve a good girl like you. Ang mga narating mo, ang awards mo, even ang prinsipyo mo, mga patunay na hindi ako karapat dapat sayo. Sa isang goal oriented na tulad mo deserves a man who can fit your shoes." may mumunting kislap ng likido sa gilid ng kanyang mga mata. Does he crying!?

Mahigpit kong pinigilan ang sarili ko para yakapin sya. Nasasaktan ako sa nakikita kong sakit sa mga mata nya.

"Macgil....."

"P-pwede ba kitang mayakap for the last time, Lucy?"

"H-ha.....? " at bago pa ako makapalag, nasa  bisig na nya ako at nilukob ng init ng katawan nya. I missed him! Hindi ko na napigilang hindi tugunin ang yakap nya.

Ilang minuto ang itinagal ng yakap na iyon bago nya ako pinakawalan. Isang halik sa noo ang ibinigay nya bago ako iniwan. As he walked away, it really means of he's totally walked away out of my life. So sad!

I did nothing but just to look at him walking away. Walking away from everything about US.

No more US.

-Rushiry-