Verkeerde liefde

Hoofdstuk 4

Ik nam mijn broodje uit mijn rugzak en legde het neer op de tafel. Ook Roos en Femke namen hun eten. We zaten in de cafetaria van het school, normaal hadden we buitengezeten, maar het regende dus hadden we besloten om ons hier te zetten ook al zat het hier altijd stampvol.

Ontzettend veel leerlingen zaten hier iets te eten of te drinken. Elk hadden ze wel iets te vertellen wat een ontzettend kabaal vormden. Als we iets tegen elkaar wilden zeggen, moesten we goed ons best doen om elkaar te kunnen verstaan.

Ik nam een hap van mijn broodje en kwam dan tot het besef dat ik mijn drinken thuis vergeten was. Ik had mijn drinken echt nodig, ik spoelde graag mijn mond eens na het eten zodat er geen resten tussen mijn tanden zouden zitten.

'Ik ga even drinken halen, moeten jullie iets hebben?' Beide knikte ze neen. Dan maar enkel iets voor mij. Ik stond recht en liep naar de drankautomaat achteraan de zaal. Doordat het hier zo druk was, moest ik me echt door de menigte wringen. Een paar keer moest ik me ook excuseren doordat ik iemand een stomp gaf. Uiteindelijk kwam ik dan aan de drankautomaat aan.

'Olivia, toch?' Die stem. Ik draaide me om en zag dat het Jeroen was. Serieus? Was hij mij gevolgd? Nu ging hij langs de zijkant van de drankautomaat staan en leunde hij er nonchalant tegen, terwijl hij me bleef aankijken.

'Inderdaad.' Ik richtte mijn aandacht verder op het drankje dat ik wilde kopen. Ik stak er wat geld in en drukte op de knop. 'Verdomme,' vloekte ik zachtjes, er kwam niets uit.

'Wacht, laat mij maar even.' Hij ging rechtstaan en gaf het apparaat een flinke duw. Meteen hoorde ik een drankje in de gleuf vallen. 'Het zijn al oude machines,' zei hij. Ik bukte om mijn drankje te nemen en keek hem even aan.

'Bedankt.' Ik wilde me omdraaien om te vertrekken, maar hij greep lichtjes mijn arm vast. Geschrokt keek ik om, ik had niet verwacht dat hij mij ging aanraken.

'Sorry, ik vroeg me alleen af of je misschien eens met me wilde uitgaan.' Hij vroeg me mee uit? Dit kon ik niet doen tegenover Lucas. Natuurlijk stelde dit niets voor, maar dan nog. Hoewel ik hem zo natuurlijk wel beter kon leren kennen, al bij al zag hij er nog wel leuk uit en ik kan je zeggen dat hij er ook niet slecht uitzag. Maar dan nog ik zou nooit bij Lucas weggaan.

'Verras me,' zei ik lachs en daarna liep ik door. Met mijn blikje in mijn handen liep ik terug naar mijn tafel. Femke en Roos wachtte me al op. Ze keken me beide onderzoekend aan en ik vroeg me af of ik geen stommiteit had begaan. Zo had ik hem misschien wel hoop gegeven.

Op zich wilde ik hem wel beter leren kennen, maar ik wilde niet meteen alleen met hem iets gaan doen, dat zou fouten signalen uitzenden en hier zou Lucas ook niet mee akkoord gaan.

Ik zette me aan tafel neer en natuurlijk begonnen ze beiden onmiddelijk van alles te vragen.

'Wat zei hij tegen je?' vroeg Femke.

'Nam hij jou nou vast?' vroeg Roos verwonderd. Beide keken ze me afwachtend aan, ze wilden zo graag weten wat zich daar zojuist had afgespeeld.

'Niets,' zei ik zo luchtig mogelijk, terwijl ik het klepje van mijn blikje opendeed en een paar slokken drinken nam. Ik wilde eerst zelf uitzoeken wat hier allemaal achterzat voor ik hen wat ging vertellen.

Ik keek eens rond in de zaal en meteen viel mijn blik bij hem. Daar stond hij met één voet tegen de muur leunend en zijn bovenlichaam liet hij tegen de muur hangen. Bij vele zag dit er onnozel uit, boers, maar bij hem stond het wel. Hij keek me aan en kreeg een lach op zijn gezicht. Ik kon me alleen maar al lachend omdraaien. Ik besloot om hem nu niet meer aan te kijken. Hij moest zelf zijn best maar doen.

De rest van de dag ging gewoon aan me voorbij, ik had hem nog een paar keer gezien, maar dit keer stoorde ik me niet meer aan hem, hij deed maar.

'Ik ben al door, want ik ben van plan om nog even bij Lucas te stoppen,' zei ik. Ik nam van hen beide afscheid en vetrok. Na zo'n 10 minuutjes rijden, kwam ik bij Lucas thuis aan, ik stapte uit en belde bij hem aan.

Het eerste moment deed niemand open, hadden ze me misschien niet gehoord? Of had ik niet hard genoeg doorgeduwd. Ik besloot om nog eens te proberen. En dan hoorde ik beweging in huis. De deur ging open en daar stond hij dan. Lucas zijn gezicht veranderde eerst naar verbazing, maar al gauw vormde zijn lippen een prachtige lach. Hij boog zich naar me toe en plante een liefdevolle kus op mijn lippen.

'Wat doe jij hier?' vroeg hij me.

'Ik wilde eens komen zien hoe het met je ging. Waarom was je nu niet op school?'

'Ik wil er liever nog niets over zeggen, het stelt trouwens ook niets voor.'

'Maar ik wil je helpen.'

'Dat kan je niet en je hoeft me ook niet helpen.' Hij nam mijn gezicht in zijn handen en keek me lief aan. 'Maak je niet ongerust, er is niets.' Opnieuw kuste hij me. 'Sorry, schat, maar ik moet door. Ik heb nu geen tijd.'

'Ok dan.' Dat was het enige dat ik hem nog te vertellen had. En nog eens kuste hij me, maar deze kus liet ik eigenlijk aan me voorbij gaan, dit maal kon ik hem niet beantwoorden. Ik liep dan maar naar mijn auto want voor ik het wist, had hij de deur al dicht gedaan. Ik stapte in in mijn auto en kon eerst niet vertrekken. Waarom deed hij nu zo? Ik vond het echt niet fijn dat hij me buitensloot. Waarom vertelde hij het me nu niet? Het leek wel of hij me niet vertrouwde. Normaal gesproken zei hij altijd alles tegen me, hij sloot zich nooit van me af. Waarom was het dan dit keer anders?

Ik stak mijn sleutel dan maar in de auto en vertrok. Eenmaal thuis aangekomen, stond er me nog een grotere verrassing te wachten.