Verkeerde liefde

Hoofdstuk 13

'Olivia!' Een sterk hand greep me bij mijn pols vast en deed me stilstaan. Met betraande ogen keek ik Jeroen aan. Ik ademde zwaar en ik voelde hoe ik op mijn benen stond te trillen, ik kon niet anders dan bang zijn.

'Laat me los,' zei ik amper hoorbaar, het was de bedoeling geweest dat het er krachtig zou uitkomen, maar het was alles behalve dat.

'Ik kan je zo toch niet laten gaan.' Hij had me bij mijn beide schouders vast en het voelde helemaal niet bruut aan, eerder zacht, maar toch deed het me huiveren.

'Dit is de tweede keer Jeroen!' schreeuwde ik. 'Hoe kan je zoiets toch doen? Heb je dan geen greintje zelfbeheersing?' Zijn gezicht werd strak, hij kon niets meer uitbrengen. Bedenkend keek hij me aan. Snapte hij dan niet wat ik bedoelde, vond hij dit normaal?

'Ik...' Hij kon het niet zeggen. Zijn blik zag er nu eerder verslagen uit en tot mijn grote verbazing liet hij me langzaamaan los. 'Ga,' zei hij bedaard. Ik kon eerst niet in beweging geraken, liet hij het hier gewoon bij? Uiteindelijk deed ik dan maar een paar passen achteruit en toen ik zag dat hij echt niets meer ging doen liep ik snel verder weg. Hij had er zo ontsteld uit gezien, was dat door wat ik had gezegd? Ik denk dat hij vooral niet had verwacht dat ik op zijn actie zo zou reageren, hij verwachtte waarschijnlijk enige dank omdat hij me geholpen had. Vond hij dit in zijn ogen dan niet slecht?

Vanaf ik thuis was sloot ik me van alles en iedereen af, mijn kamerdeur was toe en zou ook gesloten blijven. Ik wist echt niet meer wat doen, hoe kon alles zo zijn verlopen? Lucas had me bedrogen?! Hem wilde ik echt nooit meer spreken, laat staan zien, hij bestond niet meer voor me. En Jeroen, hij had agressief gereageerd en dat terwijl ik dacht dat hij anders was, dat hij lief en bezorgzaam was. Misschien was hij het gewoon wel wat te veel, hij had altijd zo gereageerd als er iets mis met me was, maar dan nog was hij veel te ver gegaan.

Had ik nu weeral een fout gemaakt door voor hem te kiezen? Het brak echt mijn hart doordat alle mooie herinneringen die we samen hadden ineens vervaagden. Ik viel voor hem omdat hij zo lief was en dat was hij ook tegen me. Hij had me uit de put geholpen en had echt voor me gezorgd. Maar als dat niet de echte Jeroen was kon ik niet niet op hem vallen. Ik kon niet van iemand houden die zo geweldadig was.

Het geluid van mijn telefoon deed me opschrikken en mijn gedachten even loslaten. Ik greep het ding vast en zag dat het Lucas was. Dacht hij nu echt dat ik met hem wilde praten? Waar haalde hij eigenlijk het lef vandaan me te bellen? Ik reageerde niet en liet de telefoon gewoon naast me bellen, ooit ging het wel eens stoppen. Nu hoorde ik dat het overschakelde naar voicemail.

Hej, Olivia, schat. Schat? Meende hij dat nu? Ik walgde gewoon van hem.

Je moet naar me luisteren, ik zie je nog graag. Ik wil terug bij je zijn, we kunnen het terug zoals vroeger hebben. Al deze woorden van hem deden me binnenin koken, hij moest me echt gerust laten en dat ging ik hem nu eens heel duidelijk maken. Kwaad greep ik naar mijn telefoon en nam ik op.

'Nu moet jij eens goed naar mij luisteren. Jij betekent niets meer voor me!' riep ik, hij maakte me echt nijdig. 'Jij bent degene die me heeft laten vallen, je hebt me bedrogen!'

'En dat spijt me enorm,' onderbrak hij me.

'Welke betekenis heeft spijt voor jou? Denk je dat dat alles oplost? De periode dat je me plots ontweek was ontzettend zwaar voor me, ik dacht dat ik iets verkeerd had gedaan, dat er iets erg aan de hand was, maar je was gewoon met iemand anders bezig.'

'Maar het heeft helemaal niet lang geduurd. En ik wou je niet zien omdat ik niet kon, omdat het me pijn deed er aan herinnert te worden dat ik jou had belogen.'

'Deed het jou pijn? Sorry, dat ik daar geen rekening mee hield?' Wilde hij mij nu nog een schuldgevoel geven? Moest ik medelijden met hem krijgen? Wat een schoft! 'En waarom heb je het me dan plots gezegd?'

'Omdat ik niet meer met de leugen kon leven. Ik zie je graag Olivia en ik wil terug bij je zijn.'

'Daar had je dan maar wat eerder aan moeten denken.' Dat waren de laatste woorden die ik aan hem had vuilgemaakt. Ik hing op en legde mijn telefoon zo ver mogelijk bij me vandaan. Hij moest niet proberen me opnieuw te bereiken, het was nu echt definitief voorbij. Ik had hem nog een keer goed willen zeggen wat ik ervan vond en dat had ik kunnen doen, nu was het tijd om hem achter me te laten. Het enige dat me nu nog te doen stond was nadenken over Jeroen, over hoe het met hem verder zou moeten gaan. Moest ik hem ook laten vallen? Maar dit was een totaal andere situatie, ik zag hem nog steeds graag, uiteindelijk had hij mij nog nooit pijn gedaan integendeel, maar zo kon het ook niet verder.

Ik ging op mijn bed liggen en dacht na, maar al snel viel ik in slaap, deze dag had veel energie van mijn lichaam geëist.

Na een tijdje werd ik wakker, ik draaide me een paar keer om in mijn bed, maar besefte toen dat er iemand op mijn deur klopte. Sowieso dat het mijn moeder was om te vragen wat er scheelde. Ze wist al dat het gedaan was met Lucas en dat ik Jeroen had leren kennen, daardoor dat ze het waarschijnlijk vreemd vond dat ik me had opgesloten in mijn kamer, want moest er iets zijn zou ik bij Jeroen hangen zodat hij me kon troosten. Ze voelde hoogstwaarschijnlijk aan dat er iets scheef zat tussen Jeroen en mij, dat was zo'n moeder ding. Ik nam een diepe zucht en dwong mezelf dan om recht te staan, eigenlijk wilde ik gewoon verder slapen. Ik liep naar de deur en deed deze nu open.

Mijn mond viel onmiddelijk open van verbazing en ik kon niet anders dan mijn deur terug te sluiten, maar deze ging niet volledig toe. Onmiddelijk had hij zijn voet tussen de deur gestoken waardoor ik niet anders kon de deur los te laten, ik kon ze onmogelijk gaan toe wringen.

Langzamerhand ging mijn deur terug meer open en zag ik hoe Jeroen mijn kamer binnen liep. Ik daarentegen deed een paar passen achteruit, mijn lichaam liet hem niet toe zo dichtbij te komen.

Hij zag dat ik hem niet echt bij me wilde hebben dus bleef hij staan waar hij stond, hij respecteerde dus hetgeen dat ik wou, daar was ik blij om.

'Ik ben blij dat ik je zie,' zei hij. Ik kon niet anders dan hem helemaal in me op te nemen. Ik moest zien hoe hij zich voelde, wat hij ging doen. Reageren kon ik niet, wat moest ik ook zeggen? 'Olivia, jij bent het beste dat me is overkomen, ik kan je niet kwijt geraken.' De glimlach die hij nog net op zijn gezicht had was verdwenen, somber keek hij me aan. Hij ging een keer met zijn hand door zijn haren heen en ging dan verder: 'Ik wil je niet bang maken of verdriet doen, laat staan je kwetsen en je van me afduwen, ik wil je juist bij me hebben. Jij bent diegene die me gelukkig maakte en dat doe je natuurlijk nog steeds. Dus als ik dan zie dat je ze kwetsen...' Hij zuchtte eens diep. 'Het doet me pijn jou treurig te zien. En dan klap ik, dan breekt er iets in me. Het maakt niet goed wat ik deed, maar ik hoop tenminste dat je me enigszins begrijpt of toch kan vergeven.'

Ik keek hem verbouwereerd aan, had hij dat net echt allemaal gezegd? Ik wist niet hoe ik moest reageren, wat voor antwoord ik moest geven. Wat viel hierop te zeggen?

Terwijl hij me recht in mijn ogen aankeek liep hij behoedzaam naar me toe, hij wilde voorzichtig zijn zodat ik hem niet weer de rug zou toekeren. Hij stond nu vlak voor me en nam voorzichtig mijn hand vast. Hij wachtte even af om te zien wat ik zou doen en vermits dat niets was gleed daarna zijn andere hand zachtjes rond mijn middel. Opnieuw wachtte hij af, maar opnieuw deed ik niets, ik stond stokstijf stil, het enige dat ik echt voelde was mijn hart, het ging als een gek tekeer.

Zijn hoofd kwam langzaam dichter naar het mijne toe waarna hij zijn gezicht vlak naast me stil hield.

'Ik zie je graag,' fluisterde hij in mijn oor. Zijn hand dat om mijn middel lag ging nu langs mijn rug naar boven en bleef rusten in mijn nek. Hierna bracht hij zijn hoofd vlak voor mijn hoofd en liet zijn voorhoofd tegen het mijne rusten. Ik sloot mijn ogen en wachtte af wat hij nu ging doen, nog steeds bleef ik roerloos staan.

'Zie mij ook graag.' Na dit nog gefluisterd te hebben voelde ik zijn warme lippen op die van mij. Het vuur in me laaide meteen op. Elke vezel in mijn lichaam snakte naar hem. Wat hij ook gedaan had dit kon ik niet missen, ik had hem nodig en ik zag hem graag. En na het gesprek met Lucas gehad te hebben, had ik echt iemand nodig waarvan ik wist dat die persoon me graag zag en dat was Jeroen.

Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en kuste hem terug. Onze lichamen waren verstrengeld met elkaar en dat moest voor altijd zo blijven.

Hij tilde me op en droeg me naar mijn bed waar hij me zachtjes op neerlegde. Ik had mijn armen rondom zijn rug geslagen dus hij moest wel meteen boven me komen liggen. Ik wilde hem nu niet meer loslaten, ik moest hem bij me hebben, ik moest hem voelen. Ik moest er zeker van zijn dat hij me graag zag, maar daar was ik op dit moment enorm van overtuigd.