Verkeerde liefde

Hoofdstuk 15

Buiten dat hij me nog een paar keer verteld had dat hij me echt graag zag, hadden we voor de rest niets meer gezegd. Maar eigenlijk hoefde ik ook niets te vertellen, die behoefte had ik niet, ik lag goed bij hem en ik was ontzettend opgelucht dat ik hem had kunnen kalmeren. Toch voelde ik dat hij nog niet helemaal ontspannen was, maar ik ging hem niet vragen wat er scheelde, in ieder geval nu nog niet, als hij het me echt wilde vertellen zou hij dat wel doen.

Ik gaf hem een kus op zijn borstkas als teken dat ik het dus echt wel meende met hem.

'Ik ben niet altijd zo geweest,' zei hij onverwachts. Ik draaide mijn hoofd naar boven toe om hem beter te kunnen zien.

'Wat bedoel je?'

'Ik ben niet altijd zo agressief geweest,' verduidelijkte hij zichzelf, hoewel ik er nog steeds niets van begreep. Ik ging nu van hem af en ging vlak naast hem op mijn zij liggen terwijl ik met mijn ene hand mijn hoofd ondersteunde.

'Je kan me alles vertellen hé, dat weet je, toch?' Zachtjes wreef ik eens met mijn vrije hand over zijn wang. Toch bleef hij me strak aankijken, ik vroeg me af waarover hij het nu had. Ik zag aan zijn gezicht dat hij het hier moeilijk mee had, dus besloot ik om zijn hand vast te nemen. Afwachtend keek ik hem aan, maar ik ging hem niet forceren, hij zou zoveel tijd krijgen van me als hij zelf nodig achtte.

'Het was mijn vader,' zei hij, het deed hem duidelijk pijn aan iets terug te moeten denken. Ik kneep zachtjes in zijn hand, maar zei hem niets, ik liet hem gewoon doen.

'Een paar jaar geleden is hij gek geworden. Hij was aan de drank geraakt en liep daardoor heel de dag strontzat rond, hij wist niet meer wat hij deed.' Meteen voelde ik aan dat dit echt een heel zwaar onderwerp was daarom besloot ik om me nu helemaal recht te zetten. In kleermakerszit ging ik naast hem zitten terwijl ik zijn hand bleef vasthouden.

'Op een dag draaide hij helemaal door,' vervolgde hij ernstig, maar toch ook bedroefd. 'Hij had ruzie met mijn moeder over iets stoms, maar doordat hij onder invloed was wist hij niet meer wat hij deed. Hij schreeuwde en was niet te kalmeren. Uiteindelijk viel hij mijn moeder aan, Hij heeft haar lelijk toegetakeld, hij kon zijn vuisten niet stil houden. En als laatste heeft hij met een mes dat hij had gegrepen naar mijn moeder haar gezicht uitgehaald.' Alles dat hij hier tegen mij had verteld was onmogelijk om te geloven. Ik moest alles even tot me laten bezinken voor ik echt besefte wat zijn vader had gedaan. 'Na dat laatste,' ging hij verder, en het leek of nu het moeilijkste gedeelte kwam. 'ben ik op hem gevlogen. Ik kon mezelf niet meer beheersen. Ik heb hem van mijn moeder gesleurd en hem een paar rake klappen gegeven. Ik had gewoon het gevoel dat ik haar moest beschermen.'

'En daar heb je goed aan gedaan,' onderbrak ik hem. Hij keek me lief aan, maar werd onmiddellijk weer serieuser, het leek zelfs of hij wat kwaad werd.

'Maar het is daardoor, door hem, dat ik nu ben wie ik ben. Dat ik de persoon ben geworden waarvan jij bang bent.' Hij moest echt stoppen zichzelf te kwellen met die leugen. Ik greep met mijn beide handen zijn hoofd vast.

'Luister goed naar me. Ik ben niet bang van je. Hoor je me? Niet en dat zal ik nooit zijn.' Hij kon het precies maar niet begrijpen. Ik kwam nu dichter naar hem toe. 'Als ik bang van je zou zijn, zou ik dan dit doen?' Ik drukte mijn lippen zachtjes tegen de zijne aan en probeerde hem met heel mijn hart ervan te overtuigen dat ik hem weldegelijk graag zag.

Zachtjes liet ik hem los en ik keek hem verwachtingsvol aan. Een kleine glimlach verscheen nu waar ik enorm van opvrolijkte.

'Als ik nu nog maar denk dat ze iemand gaan pijn doen waar ik om geef, laait de razernij zo in me op.'

'En dat siert je,' zei ik lief.

'Maar ik kan het dan niet meer loslaten, ik word er te hard in meegesleept zoals mijn vader toen. Ik wil niet zoals hem zijn.'

'Dat ben je absoluut niet. Jij handelt uit liefde, je vader omdat hij niet beter wist. Je lijkt niets op hem.'

Hij nam eens een diepe zucht. 'Wat ben ik blij dat ik het heb kunnen vertellen.'

'Ik ben blij dat je het vertelt heb, dat je me vertrouwde.' Ik legde me nu terug dicht tegen hem aan. Ik was zo blij dat ik de waarheid wist, maar ik vond het ook zo triestig, voor hem, voor heel zijn familie. Hij had het thuis dus duidelijk niet gemakkelijk gehad.

'Wat is er met je vader gebeurd?' vroeg ik hem voorzichtig.

'Mijn jongere broer had de politie gebeld, ze hebben hem meteen meegenomen.'

'En je moeder.' Misschien was het niet zo'n goed idee om er achter vragen omdat ik niet wist of ze het wel had overleefd, maar ik moest het weten zodat ik in de toekomst niets verkeerd zou zeggen.

'Ze heeft een aantal dagen in het ziekenhuis gelegen, maar ze overleefde het.'

'Daar ben ik enorm blij om.' Hoe had het wel niet met hem uitgedraaid als zijn moeder het niet had overleeft? Daar wilde ik liever niet aan denken. Ik wist nu hoe alles zat en daar was ik blij om. Ik ging proberen er zoveel mogelijk voor hem te zijn en ervoor te zorgen dat hij gelukkig werd, dat had hij nu wel verdiend.

'Wil je haar anders eens zien?' vroeg hij toen plots heel opgewekt.

'Nu?'

'Ja natuurlijk en dan kan je bij ons blijven eten.' Ik knikte dan maar instemmend en voor ik het wist was hij het bed al uit. Hij zag er plots zoveel gelukkiger uit, het was echt een zware last die van zijn schouders was gevallen. Ik kon niet anders dan ook zo blij te zijn, als hij dat was, was ik dat ook.

We stonden nu voor de deur van zijn huis, maar voor hij deze opendeed, moest hij me eerst nog iets zeggen.

'De wonde die mijn vader in haar gezicht heeft gemaakt, heeft voor een lelijk litteken gezorgd. Mijn moeder schaamt zich ervoor dus alsjeblieft niet te veel naar staren.'

'Nee natuurlijk niet.' Hierna opende hij de deur en liep hij met me de eetkamer binnen. Meteen zag ik zijn moeder en nog een man opkijken. Die man moest zijn stiefvader zijn. Ook zijn jongere broer was aanwezig.

Meteen kwam zijn moeder naar ons toe en begroette ons, ze was ontzettend vriendelijk. Haar litteken viel me inderdaad vrij direct op, maar ik schonk er geen aandacht aan. Iedereen had wel iets, het maakte niets uit.

Nu ik heel Jeroen zijn verhaal kende was ik er zeker van dat dat ons sterker had gemaakt. En ik was nog eens zoveel van hem gaan houden.