Verkeerde liefde

Hoofdstuk 19

Vernederd, verdriet, pijn dat was het enige dat ik nog voelde en vies, dat vooral. Toen hij bij me weg was gegaan, was ik nog even verdoofd geweest, ik denk dat ik in een shock toestand verkeerde. Maar niet veel later had ik geprobeerd me zo snel mogelijk terug aan te kleden, mijn blouse kreeg ik niet helemaal meer dicht, deze was kapot. Het liefst vanal had ik gewoon een deken gewild om die om me heen te slaan, mijn lichaam moest bedekt zijn.

Een hele tijd had ik dan nog op de matras gelegen, maar ik besefte dat ik me daar helemaal niet veilig op voelde. De matras lag ongeveer in het midden van de kamer, ik zat liever in een hoekje en dat deed ik dan ook. Zo snel als ik kon, was ik naar een hoekje gelopen en had ik me daar neergezet. Met opgetrokken knieën en mijn armen rondom me geslagen, probeerde ik me te beschermen. Maar dat zou niets helpen, moest hij een schot op me lossen. Ik had nu gezien tot wat hij in staat was, ik was echt bang dat hij zijn pistool nog eens zou gaan gebruiken.

Met betraande ogen zat ik in mijn hoekje te wachten, wat verwachtte hij nu nog eigenlijk van mij, wat wilde hij nog met me doen? Lucas zat gewoon heel de tijd aan het tafeltje neer en te staren, soms sloot hij eens zijn ogen en leek het of hij diep over iets aan het nadenken was. Dacht hij na over hoe hij mij nog eens kon pijnigen, hoe hij mij misschien het beste kon doden, of wilde hij me misschien vrijlaten, maar die kans was zo klein. Als ik naar de politie zou gaan, zou hij opgepakt worden en lang naar de gevangenis moeten gaan.

Wat moest ik doen? Ik kon hier toch ook niet gewoon blijven zitten, hoe lang zou ik hier dan nog wel niet moeten blijven? Er moest toch iets zijn dat ik kon doen, maar ik was gewoon zo bang.

Het was van mij ook zo stom geweest om te vergeten dat ik mijn gsm bij me had. Ik had Jeroen onmiddellijk iets kunnen laten weten en dan had hij mij waarschijnlijk nog wel op tijd gevonden. Hij was ongetwijfeld nu kapot aan het gaan. Ik was zo bang dat hij domme dingen zou gaan doen. Hij had me verteld en al laten zien dat hij erg impulsief kon reageren als er een geliefde van hem iets overkwam, dus ik wilde niet weten hoe hij zich nu moest voelen.

'Van mij mag je gerust gaan slapen, hoor. Het is nu al vreselijk laat geworden.' Ik schrok op uit mijn gedachten en keek met een vernietigende blik naar Lucas.

'Je doet maar wat je wil, maar ik ga iets te eten en te drinken halen in de nachtwinkel, jij ook wat?' vroeg hij lief. Ging hij nu proberen aardig te doen? Ik walgde van hem. Ik zei hem niets, van mij kon hij de hoogste boom.

'Best, dan niet. Ik ben nu weg, zoals al ik zei, doe maar wat je wil, behalve dan proberen ontsnappen.' Hij beëindigde zijn zin met een enorme lach, hij was dus nog steeds niet de oude Lucas, hij bleef gek en ik was bang dat hij dat ging blijven.

Hij nam zijn pistool van de tafel en liep naar de grote ijzeren schuifdeur, deze deed hij, vanaf hij buiten was, onmiddellijk terug dicht en ik hoorde hem er precies ook een slot aan hangen.

Vanaf hij weg was, was ik alert. Dit was mijn enige kans, deze zou zich geen twee keer voordoen. Mijn gsm had hij natuurlijk ook met zich meegenomen, op hulp van buitenaf moest ik dus al niet rekenen. Ook wist ik niet hoe lang hij zou wegblijven, maar waarschijnlijk zou ik niet veel tijd hebben.

Ik stond meteen recht en ging op zoek naar een uitgang. Als eerste ging ik toch maar eens die schuifdeur proberen, wie weet had hij deze niet goed gesloten waardoor ik zo buiten zou zijn. Maar jammer genoeg was dat niet het geval. Ik moest een andere weg gaan zoeken.

Aan de andere kant van de ruimte was er nog een kleine, donkere deur. Dat was denk ik al mijn laatste hoop op een ontsnapping. Ik liep naar de deur toe, maar voelde meteen dat deze ook gesloten was. Toch zou ik bij deze deur meer kans hebben. In de films kregen ze ook altijd zo'n gesloten deur open, dan moest dat bij mij ook maar lukken.

Ik zette me een paar keer schrap en sprong met al mijn gewicht tegen de deur aan. Na een paar keer te hebben geprobeerd, had ik de zijkant van mijn lichaam al enorm bezeerd en de deur liet geen krimp. Dit kon toch niet waar zijn? Het moest lukken. De moed zonk me al in de schoenen, maar meteen sprak ik mezelf toe dat ik de moed niet mocht laten zakken, ik moest nu het hoofd koel houden, anders zou ik nooit een uitweg vinden.

Ik probeerde nog eens een paar keer, maar nog steeds zonder succes, ik had nog juist één idee.

Het houten tafeltje dat hier stond, zag er niet al te stevig uit. Ik nam het tafeltje vast en legde het op zijn zij. Ik stampte een paar keer met mijn voet tegen een van de tafelpoten, als ik er eentje van zou afkrijgen, zou ik dat kunnen gebruiken tegen Lucas. Dan zou ik klaarstaan aan de ijzeren schuifdeur en hem opwachten. En als ik hem dan zou horen komen, zou ik kunnen toeslaan met de poot en kunnen vluchten, dat was de enige kans die ik nog had.

Ik gooide heel mijn lichaam in de strijd en als laatste ook nog alle razernij die in mij zat en dat laatste deed het lukken. Ik liet met een krachtige slag mijn voet op de tafelpoot neerkomen waarna deze afbrak en met een klap op de grond sloeg. Ik nam de tafelpoot en voelde dat hij niet te zwaar woog, ik zou hem gemakkelijk kunnen vasthouden.

Dan ging ik even in het midden van de ruimte staan om eens te proberen hoe ik hem nu juist zou gebruiken. Vanaf ik Lucas zou zien, zou ik hem een harde klap ermee tegen zijn hoofd kunnen geven, als ik hard genoeg doorzwaaide, zou ik hem misschien wel even buiten bewustzijn kunnen krijgen en anders zou ik enorm snel moeten gaan lopen.

Met de tafelpoot in mijn handen, zette ik me naast de schuifdeur klaar. Nu moest ik gewoon nog wachten tot hij zou terugkeren en dan zou ik hem de genadeslag kunnen toedienen. Het was de enige kans die ik nog had.