Verkeerde liefde

Hoofdstuk 20

Nog steeds stond ik daar te wachten, mijn hart sloeg sneller dan het zou mogen en mijn vingers voelde klam aan van het zweet. De tijd ging veel te traag voorbij, elke minuut langer die ik moest wachten, maakte mij elke keer zenuwachtiger. De stilte in de ruimte en het weinige licht dat de kamer verlichtte, zorgde voor een grimmige sfeer.

Ik vroeg me af of ik het wel zou kunnen, zou ik hem kunnen slaan? Zou ik hem kunnen raken en kunnen vluchten? Het moest haast wel, want als ik niet kon ontsnappen, zou hij hoogstwaarschijnlijk razend zijn en dan zou ik niet nog een kans krijgen, misschien maakte hij mij dan wel ineens af.

Mijn gedachten losten plots op toen ik een auto hoorde rijden, hij stopte vlak voor de deur. Dat moest Lucas wel zijn. Nu werd ik nog eens zo zenuwachtig, ik zou het moeten gaan doen, nu binnen enkele seconden. Kon ik dit wel doen? Was ik hier wel sterk genoeg voor? Ik was zo bang, maar ik moest rustig blijven, ik moest diep in en uit blijven ademen en me honderd procent blijven concentreren.

Het portier van de auto werd dicht geslagen, voetstappen kwamen mijn richting uit en dat leek wel eeuwen te duren.

De tafelpoot liet ik op mijn schouder rusten zodat ik van daaruit in één beweging zou kunnen slaan.

Ik hoorde een sleutel in het slot gaan en de klik dat het maakte toen het slot werd geopend, leek op dat moment een enorm lawaai te maken.

Het zou nu gaan gebeuren, hij zou hier elk moment de deur kunnen openen, en gebeuren dat deed het.

Lucas deed een stap naar binnen en natuurlijk schrok hij op toen hij mij daar zag staan, maar ik aarzelde niet. Zo krachtig mogelijk zwaaide ik met de poot naar hem toe, zijn hoofd kon ik niet raken, maar de bovenkant van zijn borstkas wel en dat deed hem achterover vallen. De tafelpoot zelf liet ik gewoon vallen om dan zo snel mogelijk naar buiten te rennen. Het leek net of ik in een baseball wedstrijd zat, vanaf de slag raak is, gewoon alles laten vallen en het op een rennen zetten. Maar hier ging het niet om wat stomme punten, hier ging het om mijn leven.

Ik had niet meer naar hem omgekeken, gewoon vooruit gaan.

'Olivia!' schreeuwe hij woest, wat dus betekende dat hij niet bewusteloos was. Hij zou sowieso achter me aankomen en ik wist niet eens waar ik was, dus waar moest ik heen?

Ik moest gewoon blijven lopen, ik mocht nu niet opgeven. Ik liep bijna gewoon op automatische piloot en het enige waar ik nog maar aan kon denken was Lucas, hij mocht me niet inhalen.

Dit was zo'n afgelegen plaats dat ik van niemand hulp kon verwachten, ik begon bang te worden, hoe ver zou ik nog moeten gaan voor ik terug in de bewoonde wereld kwam?

Met een harde smak viel ik op de grond neer, meteen wilde ik terug opstaan, maar dat kon ik niet. Lucas was gewoon bovenop me gesprongen. Ik begon te stampen en te slaan met mijn armen en voeten, maar hij was zo sterk. Hij draaide me op mijn rug en met een griezilige blik hield hij me in het oog.

'Dacht je nu echt dat je kon ontsnappen?' Hij genoot van dit moment, hij genoot ervan dat hij me terug in zijn macht had. Ik reageerde niet, maar kon alleen maar roepen en tieren en dat kwam vooral doordat ik kwaad was, maar toch ook bang.

'Schatje, je bloedt aan je voorhoofd, laat me je verzorgen.' Hoe kon hij toch zo direct van karakter wisselen? Dacht hij dat hij me zo kon terugwinnen, door wat lief te doen? Zo achterlijk was ik niet.

'Laat me los!' krijste ik. Hier ging hij niet op in. Hij staarde alleen maar naar me, ging langzaam met zijn vingertoppen langs mijn gezicht, hij leek me wel te bewonderen en dat deed me binnenin koken. Ik kon niet meer, ik moest hier weg!Uit razernij bewoog ik als een gek heen en weer zodat ik beter onder hem kwam te liggen, waarna ik hem met een krachtige trap tussen zijn benen raakte. De pijn die bij hem opkwam, was van zijn gezicht af te lezen, hij bewoog niet meer en ik aarzelde niet meer.

Zo snel als ik kon, duwde ik hem van me af, sprong ik overeind en ging ik er opnieuw als de bliksem vandoor.

Dit was nu echt wel mijn allerlaatste kans geweest, die mocht ik niet vergooien. Het leek zelfs of ik nu sneller liep dan ooit en lopen zou ik blijven doen totdat ik hier ver vandaan was.

Ik liep en liep en voelde hoe ik langzaamaan meer en meer uitgeput geraakte, maar ik mocht niet opgeven. Ik sprak mezelf heel de tijd moed in om blijven door te gaan. Hoe lang was ik eigenlijk al aan het lopen, seconden, minuten, uren? Ik had er geen flauw benul van. Maar mijn energie raakte stilaan op, ik kon bijna niet meer.

Helemaal alleen liep ik langs een verlaten weggetje. Het lopen had ik moeten opgeven, maar ik had Lucas in de verste verte niet meer gezien, zou hij het hebben opgegeven? Maar die gedachte kon me toch niet kalmeren. Wie weet was hij zijn auto gaan halen om me terug op te pikken.

Slechts een paar lantaarnpalen verlichtte deze weg.

Ik begon koud aan te voelen, mijn benen wilden bijna niet meer verdergaan. Mijn hoofd bonkte als een gek en soms kreeg ik plots zwarte plekken voor mijn ogen, dit allemaal was het gevolg van daarnet, ik was toen met een serieuze smak op de grond terecht gekomen. Maar ik mocht me er niets van aantrekken, gewoon doorgaan.

Na een tijd kon ik alleen nog maar verder strompelen, totdat ik zelfs op een bepaalt moment door mijn knieën zakte. Ik probeerde terug recht te staan, maar het lukte me niet, ik was uitgeput.

Toen zag ik in de verte lichten, het leken de koplampen van een auto. Hij kwam naar me toe, ik wilde rechtstaan en schreeuwen, maar daar had ik geen fut meer voor, integendeel, alles werd gewoon zwart voor mijn ogen.