Verkeerde liefde

Hoofdstuk 12

Weken gingen aan me voorbij en ik had me de laatste tijd nog nooit zo goed gevoeld, zo geliefd. Ik zat nu wel bijna elke avond bij Jeroen en dat vond ik geweldig. Ik kon zo goed met hem praten, hij was ontzettend lief en romantisch. Ook had hij een heel goed gevoel voor humor wat ik ook belangrijk vond.

Lucas had nog in mijn hoofd rondgespookt, maar steeds minder en minder. Hij had in al die weken amper nog iets van zich laten horen. Ik had in het begin nog moeite gedaan om hem gewoon even te kunnen spreken. Ik wou hem zeggen dat dit zo niet verder kon gaan, maar ik kreeg daar zelfs de kans niet voor, ik kon gewoonweg niet met het praten. Voor mij was het hoofdstuk Lucas afgelopen, soms voelde ik precies nog wel eens iets voor hem, had ik spijt van wat er allemaal gebeurd was, maar vanaf ik dan Jeroen bij me had wist ik dat ik juist gehandeld had. Lucas was nooit de ware voor me geweest, dat was Jeroen.

Vandaag was het vrijdag, eindelijk. In het weekend bleef ik heel de tijd bij Jeroen, daar keek ik altijd naar uit. Ik liep het schoolplein op en zag Lucas nu. Hij zat neer op een bankje, alleen. Misshien was hij op iemand aan het wachten, maar dit was dan wel het beste moment om hem aan te spreken. Ik moest het nu doen, ook al zag ik er eigenlijk tegenop. Was het nog wel nodig met hem te praten, we hadden beide toch wel al door dat het niet meer goed zat tussen ons. Ik raapte al mijn moed bij elkaar en liep naar hem toe, het hoofdstuk moest tussen ons voor eens en voor altijd afgesloten worden.

'Hallo, Lucas.' Verbaasd keek hij op, hij had niet verwacht dat ik naar hem toe zou komen. Meteen stond hij recht.

'Olivia.' Hij had dit zelfs wat als vraag gezegd wat dus duidelijk liet zijn dat ik hem overviel met mijn aanwezigheid.

'Ik zou graag even met je praten,' zei ik.

'Ik moet jou ook iets vertellen.' Hoogstwaarschijnlijk dat het over hetzelfde ging.

'Lucas,' begon ik, ik moest even diep ademhalen, ik vond het zo moeilijk om er over te beginnen. 'Ik heb het gevoel dat je me de laatste tijd ontoopt. Je sprak niet meer tegen me, ik voelde me echt buitengesloten. Ik vraag me af waarom. Waarom, wat had ik verkeerd gedaan?' Ik had het hier vrij zwaar mee, ik had gedacht dat het minder naar boven zou roepen dan het deed. Maar we hadden dan ook samen zo'n mooie tijden gehad.

'Vetrouwde je me niet meer?' ging ik verder. 'Had ik iets verkeerd gezegd waardoor je...'

'Ik had een ander,' onderbrak hij me plots. Mijn mond viel open van verbazing. Iemand anders? Wat was dit? Dit had ik niet verwacht. Opnieuw waarom.

'Maar je had mij toch?' Ik kreeg het benauwd, mijn lichaam voelde vreemd aan, al mijn haartjes gingen overeind staan bij het idee dat hij iemand anders had terwijl wij nog samen waren. Terwijl we zo'n mooie tijden hadden beleefd? Hij had een dubbel spel gespeeld, had dit zo goed weten te verbergen. Mijn ogen werden nu nat.

'Sinds wanneer?' vroeg ik hem. Ik moest het weten hoe lang had hij mij aan het lijntje gehouden. Ik moest nu plots aan Jeroen denken. Had ik hetzelfde gedaan? Neen, dat was volledig iets anders. Ik had troost bij iemand anders gezocht omdat Lucas me niet meer zag staan. Hij was diegene die afstand van me had genomen waardoor hij de indruk naliet onze relatie toch te willen stoppen. Ik had hem niet bedrogen, het was toen al voorbij geweest de liefde.

'Olivia,' zei hij. Maar ik moest zijn uitleg niet horen.

'Wanneer?' vroeg ik hem opnieuw, dit keer wat bozer, maar vooral nog meer gekwetst.

'Zo'n half jaar terug.' Opnieuw viel mijn mond open van verbazing. Een half jaar geleden? Hoe kon hij? Ik hield toen zoveel van hem, en hij ook van mij. Of dat was toch hoe het voor mij overkwam. Hoe kon hij mij dit aandoen?

'Rotzak!' riep ik kwaad naar hem terwijl ik hem een stevige duw gaf. De tranen liepen nu over mijn gezicht, maar ik was eigenlijk vooral boos op hem. Hij kwetste mij hier zo hard mee, ook al betekende hij niets meer voor me. Ik voelde me nu zelfs gebruikt, had hij eigenlijk wel ooit van me gehouden of was ik gewoon een speeltje voor hem geweest?

'Olivia.' Hij greep mijn beide armen vast en hield me dicht tegen zich aan. 'Het was een vergissing, ik zie je nog steeds graag. Het stelde niets voor.'

'Laat me los. Snap jij dan niet hoeveel verdriet je me hier mee doet?' Ik kon me nog steeds niet beheersen en ik wilde hem zo graag in zijn gezicht meppen, maar dat kon ik natuurlijk niet.

'Het spijt me,' zei hij.

'Het spijt je? Daar had je dan misschien wat eerder aan moeten denken, voor je met een andere sloerie in bed kroop. Lucas, laat me los.' Riep ik al wenend. Ik had zin om me gewoon op de grond te laten vallen. Het kwam nog steeds zo hard aan. Ik sloot mijn ogen en nam een paar keer diep adem. En dan was hij ineens weg, hij had me niet meer vast. Hij had me los gelaten nadat hij een slag in zijn gezicht had gekregen.

'Ze vroeg je om haar los te laten.' Die stem, ik wist onmiddelijk dat het Jeroen was.

'Wat ga jij haar nu verdedigen?' Lucas keek hem kwaad aan en wreef even met zijn hand over de plaats waar Jeroen zijn vuist hem had geraakt.

'Jeroen laat het,' zei ik, maar hij luisterde niet, hij had nog maar enkel oog voor Lucas. En Lucas begon nu te lachen.

'Wat, ben jij haar vriendje?' Hij richtte zich nu tot mij. 'Jij hebt míj bedrogen,' zei hij kwaad.

'Het was al gedaan tussen ons. Jij keek niet eens meer naar me om,' riep ik hem kwaad toe.

'Wie is hier nu de sloerie?' De woorden van Lucas kwamen zo hard aan. De manier waarop hij nu deed tegen me, die had ik nog nooit gezien. En Jeroen, hij vond dat Lucas er grandioos was overgegaan. Opnieuw haalde hij met zijn vuist uit naar Lucas. Weer raakte hij hem, maar nu liet Lucas zich niet meer doen. Hij liep recht op Jeroen af en verkocht hem een harde dreun in zijn maag. Wat gebeurde er nu? Dit liep volledig uit de hand.

'Stop! Stop hier toch mee! Laat elkaar los!' Natuurlijk haalde dit niets uit. Ik bleef maar schreeuwen en uiteindelijk kreeg ik dan hulp van andere jongens. Zij hadden zich vermengd in het gevecht en Lucas en Jeroen uit elkaar getrokken.

Ik keek hen beide ongelovig aan. Hoe konden ze dit doen en dan had ik het niet enkel over Lucas. Jeroen, hij had zich niet kunnen beheersen en dat was niet de eerste keer geweest. Ik had nu schrik van hen, van hen allebei. Wat ging er toch in hun gedachten om dat ze met elkaar op de vuist moesten gaan? Konden ze nu niet gewoon praten?

Verbouwereerd en nog volledig in shock liep ik langzaam achteruit.

'Olivia,' riep Jeroen. Hij kwam mijn richting uit, maar ik wilde hem niet zien. Hij had me gewoon bang gemaakt, wat was er mis met hem?

Ik draaide me om en begon als een gek weg te lopen.