Verkeerde liefde

Hoofdstuk 9

De rest van de voormiddag ging heel traag voorbij. Ik had het kettinkje van Jeroen nog steeds aan en vaak ging ik er met een hand van me naartoe om aan het hangertje nog eens te voelen. Alsof ik soms bang was dat ik het zou verliezen. Langs de andere kant wilde ik het ook uitdoen, maar ik had het nodig om aan hem te denken, aan wat hij nu wel al allemaal niet voor me gedaan had.

Toen ze met mijn middagmaal aankwamen had ik echt geen zin om het op te eten. Ik kreeg geen hap door mijn keel, en het zag er sowieso al niet smakelijk uit.

Het was nu al 14u en mijn moeder was nog steeds niet terug. Ook had ik nog niemand anders over de vloer gekregen, buiten een paar verpleegsters natuurlijk. Waren ze me al vergeten? Hadden ze geen zin om bij me langs te komen? Enkel Jeroen had nog maar moeite voor me gedaan. En wat moest ik daar nu van denken? Hij leek me wel een leuke vriend, maar ik kende hem eigenlijk nog niet zo goed, dus hem zelfs meer als een vriend te willen zou echt vreemd zijn. Maar uiteindelijk wou ik sowieso niet dat hij meer werd dan een vriend, ik was al verliefd op iemand anders. Iemand die ik al lang niet meer had gezien. En die gedachte deed pijn. Waar was hij mee bezig? Ontweek hij me opzettelijk? Maar het laatste weekend hadden we het nog zo goed samen gehad en de volgende dag keek hij niet meer naar me. Wat was er in de tussentijd gebeurd? En Roos en Femke waar zaten zij eigenlijk? Van hen had ik ook nog niets gehoord. Wisten ze het misschien nog niet? Al deze vragen maakte me gek en doordat ik niets anders om handen had kon ik niet anders dan er aan te denken.

'Schat.'

'Lucas?' zei ik enigszins vragend, want ik kon niet geloven dat hij hier stond. Hij was hier. Ik had nooit gedacht dat ik daarom zo blij kon zijn. Ik dacht dat hij me vergeten was, dat hij boos op me was, maar nu stond hij hier.

Hij zette allerlei zakken op de grond en kwam meteen naar me toe. Ik kon niet anders dan als een kind mijn armen naar hem uitsteken, ik wilde hem vastnemen. Hij zette zich naast me neer en greep me onmiddelijk vast. Wat had ik dit toch gemist. Zijn warmte, zijn geur het vrolijkte me helemaal op. Nu gaf hij me een stevige kus en die beantwoordde ik natuurlijk meteen.

'Hoe is het met je?' vroeg hij bezorgd. Ik kon nu nog geen antwoord op zijn vraag geven.

'Wil je naast me komen liggen?' vroeg ik voorzichtig, want op de een of andere manier was ik bang dat hij niet zou willen. Zonder dat hij nu een antwoord gaf, kwam hij gewoon meteen naast me liggen. Ik schoof een beetje op zodat hij er beter in kon, maar vanaf hij lag ging ik helemaal tegen hem aanliggen. Hij liet zowat aanvoelen dat ik gerust met mijn hoofd op hem mocht gaan liggen en dat deed ik natuurlijk. Mijn hoofd legde ik vanboven op zijn borstkas neer zodat hij zijn hoofd nog op het mijne kon leggen.  Maar voordat we ons echt neerlegde nam hij nog het deken van het bed en trok het over ons heen. Nu nam hij me stevig in zijn armen vast, en dat voelde geweldig aan. Zachtjes ging hij door mijn haren heen. En doordat we elkaar nu zo vasthadden en hij door mijn haren ging, schoot plots het beeld van Jeroen voor mijn ogen. Wat gebeurde er? Waarom dacht ik aan hem? Dit zou ik nooit met hem willen hebben. Lucas was voor mij de ware, waarom gebeurde dit dan toch? Ik probeerde niets te laten merken aan Lucas, dat zou echt voor problemen zorgen terwijl er eigenlijk geen waren. Lucas was mijn lief, Jeroen was een vriend, een die ik zelfs nog niets eens goed kende. Dus ik vroeg me echt af waar het probleem zat.

'Heb je pijn?' vroeg hij me. Ik schudde enkel en alleen maar mijn hoofd. Nu hij zo bij me was was ik verdoofd, ik voelde niets meer. Maar eigenlijk wou ik een gesprek met hem beginnen. Ik wilde weten wat er nu een hele week was gebeurd, waarom hij er niet was. Maar dat kon ik niet direct vragen, ik had het gevoel dat hij dan boos zou worden.

'Wat zit er in die tassen?' vroeg ik onschuldig.

'Het zijn de spullen die je moeder je wou geven.'

'Waar is zij dan?' Een lichte paniek kwam opsteken. Waarom kon ze ze zelf niet brengen?

'Ik was naar jouw huis gereden, ze stond net op het punt te vertrekken, maar toen zei ze dat het misschien beter was dat ze ons even alleen zou laten dus heeft ze alles met mij meegegeven.' Ons alleen laten? Wist ze dan dat er iets was? Ik kon niet meer wachten, hij moest het me nu zeggen.

'Wat was er met jou?' vroeg ik voorzichtig. Hij liet eens een zucht, maar een antwoord leek er niet te komen. Daarom zette ik me wat meer overeind zodat ik hem recht in zijn ogen kon kijken, maar hij keek niet terug.

'Lucas, wat is er?' Ik maakte me zorgen om hem. Waarom verzweeg hij het? 'Je weet toch dat je het me kan vertellen.'

'Er is niets,' zei hij zo luchtig mogelijk.

'Niet opnieuw,' zei ik nu wat kwader. 'Waarom vertel je het me nu gewoon niet? Wat verzwijg je voor me?'

Nu pas keek hij me wel aan. Hij legde een hand op mijn wang en glimlachte eens naar me.

'Olivia, ik zeg het je toch, er is niets.' Nu duwde ik zijn hand van mijn gezicht.

'Je liegt.'

'Olivia!' Geschrokken keken we beide op. Het waren Femke en Roos die gehaast mijn kamer inliepen. 'Olivia meid, alles goed met je?' Ik ging nu recht zitten in mijn bed en liet Lucas los. Beide vlogen ze me meteen om mijn nek. Ik duwde ze zachtjes van me af waardoor ze me vreemd bekeken.

'Het doet pijn,' vermelde ik hen. Meteen zeiden ze beide sorry. Het was lief van hen dat ze waren gekomen en zo bezorgd om me waren, maar ik had hen liever nu niet gezien. Ik was ervan overtuigd geweest dat als ik nog even had volgehouden Lucas het me had verteld, maar nu stond hij zelfs recht en wilde hij al doorgaan.

Vlug greep ik zijn hand nog vast en nu keken we naar elkaar. Hij zei niets meer tegen me, hij gaf me enkel nog een kus op mijn voorhoofd en verliet toen de kamer.

Femke en Roos waren zich van geen kwaad bewust, maar ik brak vanbinnen helemaal. Een kus op mijn voorhoofd? Nog niet eens een deftig afscheid. Waarom deed hij toch zo tegen me? Het kwetste me enorm.