Verkeerde liefde

Hoofdstuk 14

'Lig je goed?' vroeg hij me waarna hij me een liefdevolle kus op mijn hoofd gaf. Ik knikte instemmend en streek even met mijn vingertoppen over zijn arm. Mijn hoofd lag op zijn bortskas, elke keer voelde ik zijn hartslag, het bracht me tot rust. Hij had een arm van zich stevig rondom me geslagen wat me een veilig gevoel bezorgde, zijn andere hand had hij verstrengeld met het mijne.

Zo lagen we een hele tijd en zo had ik nog uren kunnen liggen, behalve één gedachte kon ik maar niet los laten: Zou Jeroen volgende keer weer zo reageren? Eigenlijk kon ik het gewoon niet geloven dat hij tot zoiets in staat was. Hij was zo behulpzaam en lief vanwaar kwam dat dan soms? Misschien had hij dit wel al vele meer gedaan, maar wist ik er gewoon niet van. Moest ik bang van hem zijn? Maar ik zag hem zo graag, hij was er voor me. Waarschijnlijk was het beter als ik het gewoon los liet en er niet te viel van zou maken, uiteindelijk zag hij mij graag en ik hem dus ook.

'Olivia, ik ben door, dan kan je gaan slapen.' Meteen schoot ik overeind.

'Wat? Neen, niet weggaan. Ik moet trouwens niet slapen. Blijf bij me, ik wil niet dat je weggaat.' Zijn prachtige lach verscheen op zijn gezicht. Hij nam mijn gezicht vast en gaf me zachte kus op mijn lippen.

'Dus je bent niet moe?' vroeg hij guitig.

'Wat denk je?' zei ik ondeugend. Meer moest hij niet horen, een dierlijk gegrom ontsnapte uit zijn mond en meteen greep hij me vast waarna hij me op mijn rug keerde, ik kon er dan weer alleen maar om lachen.

'Het zijn jouw woorden,' zei hij ondeugend.

Hij begon me te kussen in mijn nek en ik voelde hoe hij steeds meer naar me verlangde, zijn gekus was zacht begonnen, maar werd hoe langer hoe woester.

Zijn handen gleden over heel mijn lichaam en zochten nu naar de knoop van mijn broek. Meteen maakte hij deze los en daarna was hij recht gaan zitten. Hij keek me plagerig aan waarna zijn hoofd naar mijn buik ging. Hij plaatste zijn lippen zacht op mijn huid en zette telkens ergens anders een kus er op. Deze aanrakingen wonden me helemaal op en dat was ook zijn bedoeling. Hij wilde me op de proef stellen, maar ik voelde al snel dat hij daar zelf het het moeilijkst mee had, hij kon gewoon niet meer wachten. De stof op mijn benen voelde ik al snel verdwijnen enkel mijn slip had ik daar nog aan. Zijn vingertoppen gingen zacht over mijn huid heen wat voor hevige tintelingen zorgden.

Dan greep hij mijn blil steviger vast, meteen sloeg ik mijn ene been om hem heen. Langzaam kwam hij naar boven, maar nu was het mijn beurt. Ik greep naar zijn shirt en probeerde deze zo snel mogelijk uit te krijgen. Wat zag hij er goed uit, zo gespierd. Dat moest natuurlijk wel als je er iemand zo van langs wilde geven. Meteen schrok ik op door die gedachte.

'Wat is er?' vroeg hij door het hijgen heen.

'Niets,' loog ik. Ik zette mijn vingers in zijn rug, maar toch weerhield iets me ervan verder te gaan. Hij kuste me opnieuw in mijn nek, maar ik kon er niet meer zo van genieten als ervoor. Ik voelde zijn warmte bij me en wilde hem ook wel voelen, maar toch. Hij stopte nu en keek me vragend aan.

'Doe ik je pijn?' vroeg hij me bezorgd. Ik schudde mijn hoofd, maar kon hem niet aankijken. Teder en lief nam hij met een hand mijn gezicht vast en draaide hij het naar zich toe.

'Olivia, wat is er?' Natuurlijk voelde hij dat er iets was, dat was niet zo moeilijk. Het was allemaal zo vreemd, ik wilde zo graag verder gaan, maar ik kon het gewoon niet, het lukte me niet.

Ik keek hem dan maar aan, maar bracht nog steeds niets uit. Zijn ogen trokken groot open.

'Ben je nog steeds bang van me?' En opnieuw kon ik geen antwoord geven. 'Je bent bang van me,' zei hij verslagen. Hij liet me onmiddellijk los en ging aan de andere kant van mijn bed zitten. Ik draaide me naar hem toe en wilde zijn hand vastgrijpen, maar hij liet het niet toe.

'Ik ben niet bang van je,' zei ik hem.

'Dat lieg je.' Ik hoorde meteen dat hij verdriet had, het deed hem pijn te weten dat ik zo over hem dacht.

'Dat is niet waar.' Ik zette me recht en kroop naar hem toe, maar vanaf hij zag dat ik dichter bij hem kwam, sprong hij recht van het bed.

'Ik zou je toch nooit iets doen.' Met zijn handen in zijn haar stond hij door mijn raam te zien, te staren in de donkere nacht.

'Dat weet ik.' Ook ik sprong nu recht van het bed en probeerde naar hem toe te gaan, maar hij bleef me maar ontwijken waardoor ik niet anders kon dan wat afstand houden.

'Jeroen, dat weet ik toch,' herhaalde ik. 'Ik zie je graag en ik weet dat jij mij ook graag ziet.' Gepijnigd keek hij me aan.

'Wat is er dan?' Ik streek met een hand van me over mijn arm, wat moest ik hier op antwoorden? En hij zag dat ik het niet kon zeggen.

'Olivia, het is overduidelijk.' Hij draaide zich van me weg en liep me voorbij, wilde hij weggaan?

'Nee!' riep ik, maar hij reageerde niet meer. Nu kon het me niets meer schelen, of hij het nu wilde of niet, hij bleef hier. Ik liep naar hem toe en greep hem vast. 'Wacht.'

Toen deed hij iets dat ik totaal niet zag aankomen, hij stelde zich groot op en dreef me helemaal tot tegen een muur. Zijn twee vuisten sloeg hij hard naast mijn hoofd er tegenaan. Hiervan schrok ik wel op, maar ik bleef hem aankijken, zijn gezicht was nu vlak bij dat van mij. Ik was gewoon echt niet bang van hem.

'Ik weet wat je denkt, je vindt me een monster. Iemand die zijn woede niet in bedwang kan houden dus er dan maar op slaat. Je bent wél bang van me, waarom geef je dat nu niet toe?'

'Omdat ik dat niet ben,' riep ik terug.

'Verdomme Olivia!' Hij liep bij me weg en ging aan de andere kant van de kamer staan. Wat gebeurde er toch met hem? Maar van één ding was ik wel overtuigd, ik zou hem niet laten gaan, nooit.

Langzaamaan kwam ik bij de muur vandaan. Hij durfde me niet meer aan te kijken. Doordat zijn bovenlichaam nog ontbloot was zag ik hoe elke vezel in zijn lichaam gespannen stond.

Voorzichtig liep ik naar hem toe en legde een hand van me op zijn schouder. Natuurlijk wilde hij deze onmiddellijk van zich afslaan, maar ik liet me niet doen.

'Jeroen, alsjeblieft, luister naar me.' Ik was vlak voor hem gaan staan en had zijn hoofd in mijn handen gelegd. 'Ik ben niet bang van je, ik ben verliefd op je.' Met één hand van me ging ik voorzichtig over zijn lichaam naar beneden en liet deze rusten op zijn borst, op de plaats van zijn hart. 'Je bent geen monster, dat voel ik hier.' Zachtjes duwde ik even met mijn vingers op die plaats. 'Ik kan jou niet kwijtraken, Jeroen. Ik wil je bij me hebben, voor altijd.' Ik glimlachte nu naar hem en hoopte dat hij hetzelfde ging doen. De lach verscheen niet meteen, maar ik voelde wel hoe zijn lichaam zich ontspande.

'Olivia...,'

'Shhht,' onderbrak ik hem. 'Blijf gewoon bij mij.' Toen hij mijn naam zei hoorde ik hoe gebroken hij was en dat deed mij ook pijn. Ik moest hem laten zien dat ik van hem hield, dat ik niet bang van hem was.

Ik nam voorzichtig zijn hand vast en wachtte eerst zijn reactie af, maar hij deed niets wat me al blij maakte, hij duwde me niet weer van zich af. Nu deed ik een paar passen achteruit en trok ik lichtjes aan zijn arm in de hoop hem met me mee te krijgen en ook dat lukte me.

Ik stond aan mijn bed en kroop er zelf terug in, alleen bleef hij nu wel staan.

'Alsjeblieft,' zei ik hem zacht. Na nog even getwijfeld te hebben kroop hij er uiteindelijk dan toch in. Ik legde me op mijn zij neer en ik was opgelucht toen ik hem hetzelfde zag doen. Als laatste trok ik de deken nog over ons heen.

We keken elkaar een hele tijd in de ogen zonder iets te zeggen. Ik schoof nu langzaamaan dichter naar hem toe, ik wilde niet dat hij terug zou weggaan. Hij deed niets dus was ik uiteindelijk helemaal tegen hem aan gaan liggen. En toen ik dan na een tijd hem eindelijk een arm om me voelde heen slaan, had ik me nog nooit zo gelukkig gevoeld.