Verkeerde liefde

Hoofdstuk 16

De maaltijd was verrukkelijk geweest en de avond zelf was helemaal geslaagd. Ik had zijn mama, stiefvader en broer goed leren kennen, het waren zeer aangename en warme mensen. Geen enkele keer was er een stilte gevallen of voelde ik me ongemakkelijk, integendeel zelfs, ze stelden me zo op mijn gemak.

'Jeroen, ik ben eens door.' Ik stond recht uit de zetel, maar gaf hem eerst nog een kus.

'Je hoeft nog niet te gaan,' zei hij.

'Nee, blijf toch nog,' vulde zijn moeder hem aan.

'Dat is heel vriendelijk van u, maar mijn ouders zullen me nu wel verwachten. Bedankt voor de gezellige dag en voor het eten.'

'Dat is niets, je bent hier altijd welkom. Als jij Jeroen gelukkig maakt, maak je mij dat ook.' Ze kwam naar me toe en omhelsde me even. 'Bedankt,' fluisterde ze in mijn oor. Ik schonk haar een grote glimlach om haar te laten weten dat dat graag gedaan was. Ik was zelf enorm blij dat Jeroen gelukkig was.

Ook nam ik dan nog afscheid van zijn stiefvader en broer en daarna liep ik naar de deur, Jeroen kwam nog even met me mee. In de hal deed ik mijn jas aan waarna ik zag dat Jeroen ook zijn schoenen aandeed.

'Je hoeft niet met me mee te gaan.'

'Maar het is al laat en donker buiten.'

'En dan? Het is toch niet zo ver. Blijf maar thuis, bij je familie.' Ik zag aan zijn gezicht dat hij toch liever nog met me wilde meegaan. 'Het is niet nodig en ik laat je meteen iets weten als ik thuis ben, oké?'

'Goed, maar wees voorzichtig.' Hij omhelsde me stevig en drukte nog eens liefdevol zijn lippen op de mijne. 'Ik hou van je.'

'Ik ook van jou.' We lieten elkaar los en daarna vertrok ik.

Het was een vrij zwoele avond, koud had ik het dus al zeker niet. Ik liep op het voetpad naar huis, maar mijn gedachten waren nog heel de tijd bij het huis van Jeroen. Als je hen zo zag, zou je nooit hebben geweten dat er iets gebeurd was. Ze zagen er allemaal zo blij uit, zonder zorgen, maar dat was natuurlijk alleen maar schijn. Zijn moeder zou waarschijnlijk nog elke dag geconfronteerd worden met het hele gebeuren, zoiets krijg je niet uitgewist. En dat litteken deed haar er ongetwijfeld nog meer aan denken. Ik vond het zo erg voor haar, voor hen allemaal. Maar toch denk ik dat ze nu al terug meer konden genieten van het leven, ze hadden elkaar steun te vinden. En Jeroen, die...

Het getoeter van een auto haalde me plots uit mijn gedachten. Er reed een zwarte auto achter me aan, zo traag dat hij naast me bleef tuffen. Ik begon me nu een beetje ongemakkelijk te voelen, maar ik ging niets laten merken. Zonder de bestuurder ook maar één blik te gunnen, liep ik gewoon door, nog even en ik zou thuis zijn.

Nu werd er naar me geclaxonneerd, maar nog steeds keek ik niet om.

'Hej,' riep de man uit de auto naar me en abrupt kwam ik tot stilstand, ik wist namelijk wie het was. Verbaasd draaide ik me om en keek naar de bestuurder die uit zijn raam hing. Het was Lucas. Lucas? Vanaf ik hem gezien had, zei mijn lichaam me door te lopen, hij verdiende geen aandacht van me. Ik zei niets tegen hem en begon terug verder te lopen.

'Ik zei hej tegen je,' riep hij plots wat kwader. 'Zou je dan ook eens kunnen antwoorden, ja.'

'Ik heb je niets te zeggen.' Waarom antwoordde ik eigenlijk, nu had ik hem zijn zin gegeven. Hoe durfde hij nog tegen mij iets te zeggen, dacht hij echt dat ik met hem nog wilde praten? Hij bestond niet meer voor me, hij was lucht.

Ik hoorde dat hij de motor van zijn auto had uitgezet, hij moest echt niet proberen naar me toe te komen. Hij moest uit mijn buurt blijven en als...

Plots werd ik ruw vastgegrepen en omgedraaid. Lucas stond nu vlak voor me en hield mijn pols nog steeds vast.

'Laat me los, Lucas.' Ik probeerde me uit zijn greep los te krijgen, maar toen greep hij me bij mijn beide schouders vast. Zijn hoofd bracht hij dicht bij het mijne en nu rook ik het. 'Verdomme Lucas, je bent dronken.'

'Daar heb ik dan ook alle redenen voor. Ik ben alles kwijt!' schreeuwde hij. Moest ik nu bang beginnen worden? Ik kreeg het toch wel benauwd.

'Dat is je eigen schuld.'

'Herinner je je het moment dat ik je belde om sorry te zeggen?' Met een pijnlijke blik keek hij me strak aan. 'Op dat moment zijn mijn ouders gecrasht.' Hij begon hierbij wat te lachen en dat maakte me echt bang. De alcohol had duidelijk zijn werk gedaan waardoor zijn emoties heel de tijd veranderden en volgens mij kon dat gevaarlijk worden. 'Ze hebben godverdomme een auto-ongeluk gehad. Auto van de baan, ouders dood, niet meer dan dat.'

'Het spijt me daarvoor.' Ik probeerde me nog steeds los te krijgen.

'Ik kan jou ook niet nog verliezen en dat zal ik ook niet.' Hij greep me nog extra stevig vast en bracht zijn hoofd naar het mijne. Zijn lippen waren nog maar een paar millimeter verwijderd. Maar dronken of niet, dit zou ik niet laten gebeuren.

Met mijn rechterhand gaf ik hem een mep in zijn gezicht. Ikzelf schrok op van wat ik gedaan had.

'Of je het nu wilt of niet, ik laat jou ook niet nog eens gaan.' En toen ging het plots allemaal heel snel en ik was vooral te verbaasd om ook maar iets te doen.

Vliegensvlug had hij zijn auto al losgeschoten en sleurde hij me nu mee naar daar. De achterdeur had hij ruw opengetrokken en onmiddellijk duwde hij me de auto in waarna de deur op slot werd gedaan. Snel kroop hij achter het stuur en wilde hij vertrekken, maar nu ging ik wel iets doen. Opnieuw sloeg ik hem op zijn hoofd, maar deze keer vanachter. Maar na een paar slagen had hij met zijn ene hand mijn pols vastgegrepen en hield hij nu een pistool op me gericht.

'Laat me dit alsjeblieft niet hoeven te gebruiken.'

Ik snokte mijn pols los en drukte me helemaal tegen de achterbank van de wagen aan. Nu was ik wel echt bang, hij was helemaal gek geworden , het werd hem te veel waardoor hij was doorgeslagen.

Wat was hij met me van plan?