Verkeerde liefde

Hoofdstuk 8

'Hoe gaat het met je?'

Opnieuw flitsten alle beelden in een razend tempo aan me voorbij. De mannen die me aan mijn auto aanraakten, het ongewenste gekus, dan plots die vrijheid gevolgd door paniek, Jeroen die als een gek tekeer was gegaan, en dan het ontvluchten van hem. Maar weer stopte het daar, meer informatie kreeg ik niet. Toch was het meer dan genoeg om mijn hart sneller te doen slaan. Een angstig gevoel bekroop mijn lichaam. Hij mocht hier van mij niet zijn.

'Vanaf ik wist dat je hier was ben ik gekomen.' Hij stapte mijn kamer in, nu kreeg ik het nog benauwder. Met weer die mysterieuse blik liep hij naar mijn bed. Een speelse lach verscheen er op zijn gezicht, maar dit keer kreeg ik er geen warm gevoel van, integendeel.

'Jeroen, ga weg,' zei ik eerst nog beheerst. Ik wilde hier niet direct een grote scène gaan maken, maar als hij te ver ging, zou ik mijn mond opendoen.

Natuurlijk bleef hij niet stilstaan. Nu ik wist hoe hij kon reageren, zou hij toch nooit naar iemand als ik luisteren. Maar ik werd bang van hem, steeds meer en meer bij elke stap die hij in mijn richting zette. Wie weet zou hij mij nu ook wel iets aandoen omdat ik van hem was weggelopen en hij dat niet kon aanvaarden. De stap tot naast mijn bed was de druppel die de emmer deed overlopen.

'Ga weg!' riep ik. 'Laat me met rust!' Geschrokken keek hij me aan, en in plaats van zo snel mogelijk mijn kamer te verlaten, zoals ik hem had gevraagd, kwam hij naast me op mijn bed zitten. Hij plaatste zijn handen op mijn schouders en drukte me niet al te hard tegen mijn bed aan. Met een doordringende blik keek hij me aan. Vanaf hij zag dat ik wat gekalmeerd was, verslapte hij zijn greep. Toen hij me had vastgegrepen was ik helemaal verstijfd, ik was er zeker van geweest dat hij me iets zou aandoen. Mijn lichaam zei me stil te liggen.

'Shhhht. Waarom ben je zo bang voor me? Ik doe je toch niets.' Met zijn rechterhand ging hij zacht over mijn wang. Een paar haren die in mijn gezicht hingen streek hij achter mijn oor. Bij elke aanraking, al was die nog zo klein, gingen meteen al mijn haartjes overeind staan. En op de een of andere manier voelde ik me niet meer zo bedreigd. Mijn angst was afgenomen hoewel ik wel alert bleef. Het contact deed iets met mijn lichaam wat ik niet begreep, het voelde goed, ook al wou ik dit niet. Ik wou dit niet leuk vinden, ik was bang van hem. Hoe kon dit nou het gevecht op de parking al goed maken? Ik zou hem moeten haten, maar ik kon het niet. Wat deed hij toch met me? De combinatie van angst en vreugde maakte me gek, waardoor ik - ik weet niet waarom - begon te huilen. Eerst gewoon wat tranen, daarna heviger gesnik.

'Hej, hej. Wat krijg jij nu?' zei hij op een kalme toon. Hij probeerde met zijn hand de tranen weg te vegen, maar het werden er te veel waardoor hij dit liet voor wat het was en mij omhelsde. Zijn ene hand gleed achter mijn rug waarbij zijn andere achteraan op mijn hoofd lag en opnieuw zachtjes door mijn haren ging. Mijn hoofd legde hij op een schouder van hem. Wat ik nog niet kon was hem ook vastnemen, dat kon gewoon niet. Waarom weet ik niet, maar iets in me zei het niet te doen.

'Misschien was het fout van me wat ik op de parking heb gedaan,' zei hij zachtjes tegen me, nog steeds hield hij me vast. 'Maar ik kon niet aanzien hoe ze je aanraakte, hoe jij er zo bang bijstond. Ik moest iets doen.' Nu hij dit zo zei, kreeg ik het zelfs nog moeilijker, hoewel de tranen stilaan waren gestopt. 'Ik klapte dicht, ik wist niet meer goed wat ik deed.' Hij liet me zachtjes los zodat hij me opnieuw kon aankijken. 'Ik heb je nooit willen kwetsen of bang maken, ik wou je helpen. Vergeef me.' Dat was het laatste wat hij zei, hij keek me verwachtingsvol aan, maar ik kon niets uitbrengen. Daarom ging hij opnieuw met zijn handen over mijn gezicht om mijn tranen te drogen.

Hij was zo dicht bij me, ik voelde zijn adem in mijn gezicht. Wat was hij mooi als hij zo naar me keek, en wat was hij lief als hij me zo aanraakte.

'Be...' Er kwam amper geluid uit. Ik kuchte eens, schraapte mijn keel en herhaalde het. 'Bedankt.' Een onweerstaanbare lach van hem kwam tevoorschijn.

'Ik moet nu gaan,' zei hij stilletjes, alsof hij niet weg wilde. En ikzelf wou het ook niet. Zachtjes liet hij me los totdat hij rechtstond naast mijn bed. Ik dacht dat hij zou vertekken, maar in plaats daarvan bleef hij gewoon staan. Hij keek me heel de tijd aan totdat hij dan met zijn ene hand naar het borstzakje van zijn hemd ging. Met twee vingers ging hij erin en nam er voorzichtig iets uit. Zonder dat ik zag wat het was boog hij zich opnieuw naar me toe. Nu voelde ik plots iets kouds tegen mijn hals.

'Tot nog eens.' Hoorde ik hem in mijn oor fluisteren, gevolgd door een kus op mijn wang. Het was een zachte kus, een kus die eigenlijk net iets te lang duurde om een gewone kus te zijn. Maar ach, wat haalde ik me toch in mijn hoofd? Ik zei niets meer en voor ik het wist was hij al weg. Ik had nog even naar de deuropening gekeken en gehoopt dat hij zou terugkeren, maar het bleef leeg. Na de kus had hij me niet meer aangekeken. Even mysterieus als hij was binnengevallen, was hij ook weer vertrokken.

Pas nu ging ik met mijn hand naar mijn hals. Ik voelde een fijn bandje rond mijn nek hangen. Voorzichtig ging ik er langs met mijn vingers tot ik van voor nog iets voelde hangen. Het was zeker niet iets groot, het voelde aan alsof het bedekt was met steentjes en om het zeker te zijn nam ik een spiegeltje uit het kastje dat naast mijn bed stond. Toen ik het zag stond ik versteld, wat was het mooi. Het was dus een heel dun kettinkje met daaraan een fijn hangertje. Het had de vorm van een traan en bestond uit allemaal kleine, blinkende steentjes. Het was prachtig. Waarom had hij dit toch voor me gekocht? Hij kende me eigenlijk nog niet en het zag er niet bepaald goedkoop uit. En dit was ook niet goed voor mij. Hij maakte me gek. Hoe langer hij nu weg was, hoe meer de realiteit terug naar boven kwam. Hij had nog steeds gevochten, ernstig gevochten, dat mocht ik niet zomaar vergeten. Oké, hij wou me beschermen, maar hij ging te ver. En toch bleef hij in mijn hoofd rondspoken.

Jeroen, wat doe je met me?