Verkeerde liefde

Hoofdstuk 10

Nadat Femke en Roos dan eindelijk weg waren, was ik helemaal ingestort. Toen ze bij me waren had ik niet één keer met mijn volle aandacht naar hen kunnen luisteren. Mijn gedachten bleven bij Lucas. Ik wist echt niet meer wat doen, kon ik nog wel iets doen? Ik had het gevoel dat hij steeds verder en verder bij me weg ging. Betekende ik nog wel iets voor hem?

En de dagen daarop werden niet echt beter. Elke dag dat ik langer in het ziekenhuis bleef, voelde ik me slechter en slechter worden. Ik ging er misschien fysiek wel op vooruit, maar mentaal alles behalve. Ik wist dat het terug les was en dat we veel werk hadden, maar kon dat je echt tegenhouden je vriendin te gaan bezoeken in het ziekenhuis? Niemand was nog langs geweest. Mijn ouders wel, maar dat telde niet en ik wou hen eigenlijk ook niet bij me hebben dus als ze langs kwamen had ik hen altijd laten merken dat ze niet te lang hoefden blijven. Ook Roos of Femke was niet meer langsgeweest, maar zij hadden me wel nog liggen smsen, zelfs dat deed Lucas niet. Was dat echt te veel gevraagd?

Eindelijk was het vrijdag geworden en kon ik dit ziekenhuis verlaten. Mijn dokter was nog even naar me komen kijken en zei me dat alles in orde was. Ik belde meteen naar huis zodat ze me zouden kunnen komen ophalen. Ondertussen pakte ik al mijn spullen in. Ik ging nog even naar de badkamer en nam nog mijn tandenborstel en tandpasta uit het kastje. Toen ik dit sloot zag ik recht in de spiegel en het eerste waar mijn ogen naartoe gingen was het kettinkje van Jeroen. Ik staarde er heel de tijd naar, ging er nog eens zachtjes met mijn vingers langs en liet dan een diepe zucht.

'Je vindt het toch mooi?' Geschrokken liet ik de spullen uit mijn hand vallen en duwde ik per ongeluk bij het omdraaien het potje met zeep omver wat in stukken viel op de grond. Meteen liep Jeroen naar me toe.

'Laat mij maar,' zei hij. Ik deed nu een paar passen opzij zodat hij het kon opkuisen. Wat deed hij hier in godsnaam? Het duurde niet zo lang of alles was weer proper en nu stond hij recht en kwam hij naast me staan.

'Gaat het?' vroeg hij al lachend. 'Ik wou je niet laten schrikken.' Ik keek hem alleen maar verbaasd aan.

'Ik kom je halen zodat je naar huis kan,' zei hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Hoe wist hij dat ik naar huis mocht? En moest hij niet in school zijn? Deze twee vragen had ik hem dan ook gesteld.

'Ik was bij je thuis om te vragen hoe het met je was. Toen zei je moeder dat je naar huis mocht dus stelde ik voor dat ik je zou gaan halen. En ik heb ook ineens gevraagd of je met me mee zou mogen zodat ik je alles wat je hebt gemist in school kan uitleggen.' Ik keek hem onderzoekend aan. Meende hij dit? Waarom zou hij dat willen doen? Nu miste hij trouwens toch ook een les.

'Kom je dan mee?' vroeg hij me aarzelend. Hij liep de badkamer uit en nam mijn tas met spullen al en daarmee liep hij zelfs mijn ziekenkamer uit dus kon ik niet anders dan hem volgen.

'Mijn moeder weet hier toch zeker van hé?' vroeg ik.

'Ja natuurlijk, ik ben je niet aan het ontvoeren hoor,' zei hij lachend en daar kon ik ook alleen maar om lachen.

De rit in de auto was het eigenlijk vrij stil. Ik kon alleen maar liggen piekeren over van alles. Deed ik hier wel goed aan? Het bracht me alleen nog maar meer in de war.

Ik staarde uit het raam toen ik plots zag dat hij volgens mij een verkeerde afslag nam.

'Wat doe je? Ik denk dat je verkeerd bent.'

'Ik heb nog een verrassing voor jou,' zei hij mysterieus. Een verrassing? Wat was hij van plan? Ging hij mij toch ontvoeren? Dat was echt belachelijk, maar toch voelde ik me niet helemaal op mijn gemak.

Na niet meer zo lang rijden kwamen we ergens op een grasvlakte aan. Hij parkeerde er gewoon zijn auto ook al was er geen parking.

'We zijn er,' zei hij opgewekt. Nu ik deze plek zo zag was ik plots vele kalmer, wat was het mooi. Het was een grasvlakte met in het midden een rivier. Heel erg simpel, maar met de zon erop prachtig.