Verkeerde liefde

Hoofdstuk 18

Ik beefde helemaal en had het vreselijk koud, ik wilde hier weg, ik wilde gewoon naar huis gaan. Hoe had het toch ooit zo kunnen lopen?
Mijn ogen prikte heel de tijd, tranen wilden over mijn wangen vloeien, maar ik probeerde het tegen te houden, Lucas mocht mijn angst niet zien, misschien zou hij daar dan nog gebruik van maken. Toch ontsnapte er af en toe eens eentje, maar die veegde ik zo snel als ik kon weg.

Hoe lang moest ik hier blijven, wanneer zou hij me laten gaan? Mocht ik eigenlijk ooit wel weg, ik wist ten slotte dat hij dit allemaal gedaan had, ik zou vanaf ik vrij was zo naar de politie kunnen gaan. Ging hij mij misschien iets aandoen zodat ik het niet zou kunnen doorvertellen? Deze gedachte beangstigde me enorm.
Misschien zou men mij wel vinden, maar je hoorde altijd wel verhalen van verdwenen personen die na jaren nog steeds niet teruggevonden waren. Zou dat mijn lot zijn? Mijn jaren hier doorbrengen met Lucas, op deze kleine, onaagenaame plaats.

Door mijn haren heen keek ik hem aan, ik wilde niet dat hij wist dat ik naar hem keek. Ik herkende hem niet meer, hij zag er echt anders uit. Langs de ene kant zag hij er woest uit en vooral gek, maar langs de andere kant zag ik ook dat hij gebroken was. Hij had pijn en verdriet en ging door een moeilijk periode heen, maar meteen schudde ik mezelf wakker. Hoe kon ik nu medelijden met hem krijgen? Ik zat ook in een moeilijke periode, en hij had helemaal anders kunnen reageren. Er zijn altijd mensen die verschillende verschrikkelijke dingen meemaken, maar zij doen dit niet.
Dit keer moest ik niet aan de ander denken, ik moest mezelf hier zien uit te krijgen wat ik daarvoor ook zou moeten doen, ik wist namelijk niet tot wat hij allemaal nog in staat zou zijn.
Maar eigenlijk was ik nu vooral heel erg moe, ik wilde graag slapen, maar dat zou ik hier absoluut niet kunnen, hoewel ik natuurlijk ook niet voor eeuwig kon wakker blijven. Maar toch, Lucas zat hier ook en wie weet wat...

Ik schrok op van de beltoon van mijn gsm. Verdomme. Meteen keek ik Lucas aan, hij was hier duidelijk ook van geschrokken, hij was vergeten mijn gsm te nemen.
Onmiddellijk stond hij recht en kwam hij mijn richting uit.

'Je gsm', riep hij. 'Geef hem aan me, nu.' Ik wilde van hem wegkruipen, maar ik zat al helemaal in een hoekje, ik kon dus geen kant uit. 'Geef hem aan me,' schreeuwde hij, maar door zijn geroep verstijfde ik alleen nog maar meer en voor hem was de maat vol.
Hij greep me bij mijn schouders vast en duwde me tegen de grond aan, zijn hand ging in mijn broekzak en nam snel mijn gsm er uit die nog steeds aan het rinkelen was.Nu begon hij plots heel vreemd te lachen, ik keek hem verward aan.

'Het is Jeroentje,' zei hij vrolijk. 'Wat leuk dat hij belt.' Hierna nam hij op en zette het meteen op speaker zodat ik het hele gesprek zou kunnen volgen.

'Hallo,' zei Lucas en wachtte plezierig af.

'Olivia?' Ik hoorde aan Jeroen zijn stem dat hij ongerust was, ik had hem namelijk iets moeten laten weten als ik thuis was gekomen, maar het was nu ongeveer al een uur later en ik had nog steeds niets van me laten horen.

'Zij is hier ook, ze is gezellig bij mij.'

'Lucas?' vroeg hij ongelovig. 'Verdomme, wat heb je met haar gedaan?' Jeroen was plots van bang naar ontzettend woedend overgegaan. 'Laat haar met rust!' schreeuwde hij nog eens.

'Ik moet haar met rust laten, dat heb jij ook niet gedaan toen ze mijn vriendin was.' Ook Lucas was nu van stemming gewisseld, hij begon zich ook meer te ergeren.

'Als je haar met één vinger durft aan te raken.'

'Wat dan? Kom je haar dan halen?' Lucas begon te lachen. 'En ik raak haar met alle plezier aan.' Zijn blik schoot naar mij en opnieuw wilde ik weg, maar nu greep hij me vliegensvlug bij mijn haar vast en keek hij me met een vuil lachje aan. Daarna sleurde hij me nog steeds aan mijn haren de hele ruimte door tot we aan de matras kwamen. Onderweg kon ik mijn gegil niet meer tegenhouden, het deed ontzettend veel pijn en Jeroen had dit natuurlijk gehoord.

'Olivia,' schreeuwde hij een paar keer. 'Lucas, rotzak dat je bent! Laat haar los!'

'Neen, dat ga ik nu eens niet doen.' Hij begon hard te lachen en gooide me op de matras neer, onmiddellijk kwam hij bovenop me zitten. 'Olivia is van mij en ik ga van haar genieten en jij, jij kan helemaal niets doen.' Na dit gezegd te hebben legde hij mijn gsm achter de matras neer. 'Helemaal niets,' herhaalde hij al schreeuwend. Jeroen had hier nog verschillende dingen op gereageerd, maar Lucas negeerde hem nu, hij keek mij alleen nog maar aan en ik kromp helemaal in elkaar door mijn angst, wat was hij van plan met me?

Onverwachts boog hij zich voorover en plantte hij zijn lippen op de mijne, in een reflex schoot ik met mijn hand uit naar zijn gezicht en gaf hem een enorme slag.

'Olivia? Wat gebeurt er?' Maar ik kon niet reageren op hem, ik schreeuwde alleen maar tegen Lucas.

'Ga van me af.' Ik sloeg hem nu opnieuw tegen zijn lichaam aan en riep weer dat hij van me af moest gaan, natuurlijk haalde het niets uit, in tegendeel.Opnieuw wilde hij me kussen, maar ik zette mijn beide handen tussen onze gezichten in totdat hij me een rake klap in mijn gezicht gaf.
Een kreet ontsnapte aan me waarna een volgende slag in mijn gezicht aankwam.

'Lucas, houdt op! Stop hier mee!' Jeroen werd gek van angst en onmacht, Lucas werd dan weer juist gek omdat hij het gevoel had de macht wel in handen te hebben.

'Moet ik ophouden? Dat zal ik doen als ik klaar ben met haar.'

Mijn mond viel wagenwijd open. Dit kon niet waar zijn, ging hij mij nu...? Ik kon mijn gedachte gewoon niet afmaken het was walgelijk. Hij draaide volledig door en wist totaal niet meer wat hij deed of zei.

'Als je dat durft, maak ik je kapot!' Jeroen zijn stem trilde helemaal.

'Wacht maar,' zei hij, waarna al zijn aandacht weer naar mij ging.

Voor ik het nog maar besefte, gingen zijn handen naar mijn blouse en trok hij deze kapot. Maar ik liet me niet doen, dat ging niet, dit kon ik niet laten gebeuren. Ik verzette me hevig en probeerde hem van me af te duwen. Maar een derde keer raakte hij me nu op dezelfde plek in mijn gezicht. Ik schreeuwe het uit van de pijn, want hij sloeg alleen maar harder.

Op de achtergrond hoorde ik nog heel de tijd Jeroen schreeuwen en roepen terwijl Lucas gewoon verder ging. Hij ging naar mijn broek en knoopte deze meteen los, waarna hij deze met een harde ruk tot op mijn knieën trok.

'Lucas, stop!' riep ik, ik was zo bang geworden, want ik wist dat er een mirakel moest gebeuren, moest ik hem willen tegenhouden. Ik schreeuwde, huilde nu ook en probeerde hem nog steeds van me af te krijgen, maar het deerde hem niet, hij trok zich er niets meer van aan.